นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย ชาย*ชาย ในยุคปัจจุบัน
เมื่อภาคินจับได้ว่าว่าที่สามีใที่จะเข้าประตูวิวาห์ในอีกไม่กี่วันข้าหน้านอกใจแบบคาหนังคาเขา
แต่คนอย่างภาคินซะอย่าง ไม่มีทางที่จะมานั่งร้องไห้เสียน้ำตาให้คนหลายใจ เขาเลยเดินไปหาชู้รักของว่าที่สามี แล้วหยิบเงินออกมาจำหนึ่ง พร้อมกับพูดออกไปว่า
“ในเมื่อเขาจะเอาว่าที่สามีของผมไปใช้แบบนี้ ผมก็ต้องขอเก็บค่าเช่ากันหน่อยสิครับ ผมคิดน้ำละห้าร้อยก็พอ นี่ถือว่าหยวนๆ แล้วนะ”
“คิน...อย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้สิคิน เช่าผงเช่าผัวอะไรกัน”
“คินไม่ได้ล้อเล่นครับ” แล้วเหลียวหน้าหันไปพูดกับน้ำชาที่กำลังทำหน้าเหวอ “ไว้มาใช้บริการใหม่นะครับ ผมลาละ” แล้วธนบัตรในมือขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
เนื่อเรื่อง เป็นเรื่องปรุงแต่งและการมโนของเราแทบทั้งสิ้น สถานที่บางแห่งมีอยู่จริงในหน้าประวัติศาสตร์ แต่บางแห่งก็ปรุงแต่งขึ้นมาตามความเหมาะสมของเนื้อหา
ปล. เรื่องนี้ไม่มีการนอกกายนะคะ
นักอ่านที่หลงเข้ามาทุกท่าน ควรใช้จักยานไปซื้อกับข้าวที่ตลาดก่อนอ่านนะคะ
Guest
