“ลุงอย่าตีแม่ผมนะ !”
เด็กตัวน้อยบอกด้วยหน้าตาขึงขัง เป็นภาพที่เห็นแล้วจะขำก็ขำไม่ออก
“ไม่ได้ตี” เขาก้มลงสบตากับคนที่ใช้สองมือดันขาเขาไว้
พร้อมกางแขนปกป้องคนเป็นแม่ “ตัวแค่นี้ คิดจะปกป้องแม่แล้วงั้นเหรอ”
ใบหน้าเล็ก ๆ นั่นแหงนมองจนศีรษะหงายไปด้านหลัง
ท่าทางดูน่ารักน่าชังจนเขาอดยิ้มมุมปากไม่ได้ ก่อนจะนั่งยอง ๆ ลงสบสายตากลับไป
“อ้อ แล้วจะบอกอะไรให้ เรียกว่าลุงไม่ถูกนะ”
“แล้วต้องเรียกอะไรคับ” เด็กน้อยเอียงคอถามด้วยความไม่เข้าใจ
ขณะเดียวกันลัลณ์ลลินกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น เธอย่อตัวลงแล้วดึงลูกชายมากอดไว้
ตั้งท่าจะเอ่ยห้ามปรามรามินทร์ไม่ให้พูดอะไรอีก แต่เขากลับหาได้สนใจไม่ ทั้งยังเอ่ยต่อ
“พ่อ... ไหนลองเรียกพ่อซิ”