“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร”
ปริญเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบแววตาเรียบเฉย เย็นชาไร้ความรู้สึก อย่างทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา แค่คำถามสั้นๆ ทำให้คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือก ตอบเสียงติดๆ ขัดๆ
“มะ...เมื่อสักครู่ค่ะ”
“ได้ยินอะไรบ้าง”
น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังสั่นเทาราวกับลูกนก จนคนฟังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
“.............”
“ตอบ!!!”
เสียงตวาดดังลั่น แววตาวาวโรจน์ดุจดั่งราชสีห์ที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อมองมาที่กชมน เธอทำอะไรแทบไม่ถูก น้ำตาคลอเบ้าเขาทำเธอตัวสั่นงันงก ยืนกอดแฟ้มเอกสารไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ในมือก็กำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น ปริญดึงโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูออกจากมือเรียวขึ้นมากดดูทันที
“มะ...ไม่...ไม่ได้ยินอะไรค่ะ”
สายตาคมช้อนตามองผู้หญิงที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า เธอก้มหน้าก้มตาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขา มือข้างขวาของปริญยกขึ้นมาบีบคางมน เชยมันให้เชิดขึ้นมาสบตาเขา
“แน่ใจนะ...เพราะฉันไม่ชอบคนโกหก”
ปริญจ้องมองคนนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ตอนนี้น้ำตาเอ่อล้นออกมา ราวกับลูกกวางน้อยที่กำลังจะถูกจับกิน ปริญยังไม่ยอมปล่อยเธอแต่กับเพิ่มแรงบีบมันแรงยิ่งขึ้น
“หึ...ฉันไม่เชื่อ”
“มนไม่ได้ยินอะไรจริงๆ นะคะท่านประธาน”
❌คำเตือน❌
❤️ เนื้อเรื่องมีฉากข่มขืน ใช้ความรุนแรง และพูดจาหยาบคาย ใครรับไม่ได้กดออกเลยจ้า
❤️ เนื้อเรื่องมีฉากเลิฟซีนค่อนข้างชัดเจน ไม่ชอบเลื่อนผ่านนะคะ
สงวนลิขสิทธิ์ตามพะราชบัญญัติสิขสิทธิ์
พ.ศ.๒๕๓๗ (และฉบับเพิ่มเติม)
ไม่อนุญาตให้คัดลอกปลอมแปลง ดัดแปลง
แสกนเอกสารเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใด
เพื่อสร้างฐานข้อมูลทางอิเล็กทรอนิกส์
หรือกระทำทางอื่นทางใดก็ตาม
เว้นแต่ว่าได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
Guest
