มานะ มานี ปิติ ชูใจ

ปิติกับยาย 

ไก่ขันปลุกปิติเป็นประจําทุกเช้า ตามปรกติฤดูท่านาเช่นนี้ พ่อ แม่ และพี่ไปนาตอนเช้ามืดก่อนเขาตื่น วันนี้แม่มัวหาผ้าคลุมหน้ากันแดด จึงทําให้ไปช้ากว่าทุกวันปิติจึงตื่นขึ้นมาทัน พ่อเตรียมเครื่องมือทํานารออยู่ข้างล่าง พี่เตรียมข้าวปลาอาหารและ กรอกน้ําใส่กระติก เสร็จแล้วก็พากันลงไปนั่งคอยอยู่ที่แคร่ใต้ต้นมะปราง ปิติโผล่หน้าต่างเห็นพ่อกําลังเอาคราดกระแทกกับพื้นดินแรงๆ เพื่อให้ดินหลุดออก จนก้อนกรวดที่พื้นกระเด็นขึ้นมา เขาอยากจะขอไปนาด้วย แต่เกรงว่าพ่อจะดุเพราะพ่อเคยบอกว่า เขาตกกล้าไม่เป็น จึงต้องอยู่บ้านช่วยยายทํางาน เขาเข้าไปช่วยแม่ หาผ้าคลุมหน้าแต่ไม่พบ แม่รําคาญเลยเปลี่ยนใจใช้งอบแทน

ครั้นพ่อ แม่และพี่ไปแล้ว ปิติจึงล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ํา สระผม เขาเห็นยายกําลังล้างหน้าประแป้งให้น้อง จึงลงไปเดินเล่นรอบบริเวณบ้าน ขณะนั้นยังเช้าอยู่ พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นจากขอบฟ้า ครึ่งดวง ทอแสงสีทองออกมาเรื่อเรือง ฝูงนกพากันบินออกหากิน เป็นหมู่ อากาศสดชื่น ลมเย็นพัดผ่านไม่ขาดระยะ เขามองดูผึ้ง เกลือกกลั้วเกสรดอกบัวในสระข้างบ้านอย่างสําราญใจ แล้วเดินเรื่อยมา จนกระทั่งถึงต้นมะยมหลังบ้าน เขาคิดถึงเจ้าแก่ขึ้นมาทันที เพราะ มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่เคยขัดใจเขาเลย ตั้งแต่เจ้าแก่ตายเขารู้สึก เหงามากจนพ่อสงสาร และสัญญาว่าจะหาลูกม้ามาให้เลี้ยงแทนเจ้าแก่ แต่พ่อก็ยังหาไม่ได้

พอดีปิติได้ยินเสียงยายร้องเรียกจึงรีบวิ่งกลับ ครั้นขึ้นไปบนบ้านเห็นยายกําลังก่อไฟ ควันไฟกระจายไปทั่วบ้าน

“หิวข้าวหรือยัง” ยายถาม

“ถ้ายังไม่หิว ช่วยหั่นหยวกกล้วย ให้ยายหน่อยเถอะ ยายจะต้มให้หมู”

“ได้ครับยาย” ปิติตอบแล้วก็คว้ามีดหั่นหยวกกล้วยใส่กระจาดอย่างกระฉับกระเฉงจนเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว ยายเตือนว่า “ระวัง จะเฉือนนิ้วตัวเองเข้านะปิติ” พอยายพูดจบ ปิติก็ร้องลั่นสะบัดมือ ไปมา ท่าหน้าเบ้ ยายตกใจปราดเข้ามาคว้ามือปิติขึ้นดูก็ไม่เห็นมีบาดแผล ปิติหัวเราะชอบใจ ยายโกรธจึงว่า “ปิติ เจ้าทําตัวเป็นคนหลอกลวงเช่นนี้ ระวังจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะ”

ปิติเข้าไปกอดประจบยาย “ขอโทษเถอะครับยาย ผมนึกว่า ยายจะชอบเสียอีก ผมจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะได้อย่างไรครับ”

“เด็กเลี้ยงแกะที่ยายเคยอ่านในหนังสือนะซี เขาเป็นเด็กไม่ดีพูดจาเหลวไหลหลอกให้คนเข้าใจผิด เขาพาฝูงแกะไปเลี้ยงที่ ชายทุ่ง นึกสนุกขึ้นมาก็ร้องตะโกนเอะอะว่า หมาป่ามากินแกะหมดแล้ว พวกชาวนาที่อยู่ใกล้ได้ยินก็คว้ามีด คว้าไม้ วิ่งมาจะช่วยแต่ ไม่เห็นหมาป่า เจ้าเด็กเลี้ยงแกะก็หัวเราะวันที่เห็นผู้ใหญ่วิ่งหน้าตื่น คิดว่าหมาป่ามา ครั้นวันหลัง หมาป่ามาจริง ร้องตะโกนอย่างไร ก็ไม่มีใครมาช่วย เพราะเขาคิดว่าคงจะถูกหลอกเหมือนคราวก่อน นี่แหละ เจ้าอย่าหัดเป็นคนพูดปด จะไม่มีใครเชื่อถือเหมือนเด็กเลี้ยงแกะ จําไว้นะ ปิติ”

ปิติกราบขอโทษยายแล้วว่า “ครับยาย ผมจะจําไว้ จะไม่พูดจา เหลวไหลหลอกใครอีกต่อไป”

“ดีแล้ว” ยายพูด “ไปกินข้าวกันเถอะ จะได้รีบทํางาน”