'ลิซเบ็ธ' ตื่นขึ้นมาอีกร่างแถมยังอีกช่วงเวลานึงอีกต่างหาก!
ใช่เพราะไอ้บ่อน้ำบ่านั่นแน่ ๆ ที่ทำให้เธอหลงมาอยู่ในอดีตแบบนี้!
ใช้ชีวิตอยู่ในอดีตน่ะไม่ลำบากหรอกนะ
มาลำบากก็ตรงอีดยุคขี้เก๊กนี่แหละ
หน๊อย ไม่ชอบขี้หน้าเธอนักใช่มั้ย!
แม่จะทำให้มาหลงหัวปักหัวปกโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู!
**------**
"นี่มันบ้าที่สุด!"
ลิซเบ็ธตะโกนก้องแล้วยกมือทุบกับหลังเปียโนเสียงดังตึง สาวรับใช้ที่ยืนอยู่ในห้องต่างเหลือบมองมาที่นายสาวด้วยความตกใจระคนสับสน
"ทำไมฉันจะต้องแต่งงานกับดยุคนั่นด้วยล่ะ มันก็กะอีแค่จูบเองไม่ใช่หรอ?!?"
"แต่มายเลดี้หลงรักดยุคเลสเตอร์มานานแล้วนะเจ้าคะ" คนรับใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้นแต่ก็ต้องรับก้มหน้างุดเมื่อนายสาวหันไปมองอย่างเอาเรื่อง
ลิซเบ็ธไม่ใช่คนที่หลงรักดยุคเลสเตอร์! คนที่หลงรักคือลิซซี่เจ้าของร่างที่แท้จริงของร่างนี้ต่างหาก!
เธอก็แค่ซวยแบบระดับสิบที่ต้องตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของหล่อนเท่านั้น
"นั่นผ่านมาแล้ว" เธอพูดเสียงสูงตอนชี้นิ้วมาที่ตัวเอง "ฉันลิซเบ็ธคนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรกับดยุคเลสเตอร์อีกต่อไปแล้วเข้าใจมั้ย!" คนรับใช้รีบพยักหน้ารับหลังโดนนายสาวแผดเสียงใส่ ลิซเบ็ธคำรามในลำค ยกกระโปรงไม่ให้ชายกระโปรงรุ่มร่ามพื้นก่อนจะจ้ำอ้าวออกด้วยความหงุดหงิด
โอ๊ย! ทำไมมันถึงผิดแผนไปหมดแบบนี้นะ!
กะอีแค่จูบทำไมเธอจะต้องแต่งงานกับเขาด้วยล่ะทั้งที่เธอจูบเขาก็เพื่อพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอ
ไม่สิ ลิซซี่
ที่เคยเป็นเจ้าของร่างนี้ไม่ได้จืดชืดไร้รสชาติจนไม่มีชายใดหันมามองเพราะงั้นลิซเบ็ธก็เลยหว่านเสน่ห์ใส่เขาเพื่อให้ทุกคนเห็นว่ากะอีแค่หว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายทำไมเธอจะทำไม่ได้กันล่ะ
อีกอย่างก็เพื่อทำให้อีตาดยุคขี้เก๊กเลิกมองเธอเหมือนเด็กน้อย เพราะถึงเจ้าของร่างคนเก่าอาจจะเหมือนเด็กน้อยแต่เธอไม่ใช่ ไม่ใช่เลยสักนิด!
แต่ใครจะคิดล่ะว่ามีคนเห็นจนไปพูดกันปากต่อปากเลยกลายเป็นข่าวมันดังไปทั่วว่า เลดี้อาร์ริงตัน จูบกับ ดยุคเลสเตอร์ ในที่ลับตาเลยทำให้เธอกำลังจะถูกจับให้แต่งงานกับเขาแบบนี้
ลิซเบ็ธเดินกระทืบเท้าตึงตังมาจนถึงทางไปห้องทำงานของคุณปู่แล้วก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอนั้นเดือดเร่าไปด้วยความกราดเกรี้ยวทันทีตอนเห็นหน้าเขาเดินออกมาจากห้องของปู่ ดยุคเลสเตอร์สบตากับเธอ ดวงตาสีเขียวแซมฟ้าของเขาจับจ้องมาที่เธอตอนทั้งสองกำลังเดินเข้าหากัน
จมูกของเขาย่นขึ้นแล้วมันก็ทำให้ลิซเบ็ธยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเดือดเร่าเมื่อเห็นว่าเขากำลังไม่พอใจเธออีกครั้ง เธอกำหมัดข้างลำตัวไว้แน่นก่อนจะกัดฟันกรอดตอนคิดว่าเขาไม่ขึ้นบ้างรึไงว่าเธอก็ไม่พอใจเขาได้เหมือนกันน่ะ!
เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ตอนเดินผ่านเธอ ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นหลังไหล่ทั้งสองเบียดขณะเดินสวนกัน ลิซเบ็ธต้องใช้สติทั้งหมดที่มีห้ามไม่ให้ตัวเองพุ่งไปกระโดดกัดคอเขาด้วยความหมั่นไส้เมื่อยืนมองเขาที่เดินตรงไปที่บันไดด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา
หึ้ย ไม่ชอบขี้หน้าฉันนักใช่มั้ย!
ได้เลยเดี๋ยวแม่จะทำให้การแต่งงานเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับตาดยุคนี่เลยคอยดู!
Guest
