พ่อเลี้ยงกับเด็กในอุปการะ

นั่งตัวเกร็งมาตลอดทาง ไม่กล้าแม้แต่ ปริปากพูดอะไรออกไปเมื่อ พ่อเลี้ยงที่กำลังบังคับพวงมาลัยใช้ความเร็วสูงขับไปคนล่ะเส้นทาง กับหอพักของเจนจิรา แต่กลับมุ่งหน้าออกจากตัวเมือง ก็เดาได้โดยง่ายว่าจุดหมายปลายทางของเขานั้นทีบ้านหลังใหญ่

‘ หนูจะกลับหอ ‘

‘ เงียบ!!! นั่งนิ่งๆไปเลย ถ้าได้ยินเสียงหลุดออกมาแม้ซักคำเดียว ฉันจะจัดการ เธอตรงนี่ ‘

พ่อเลี้ยงพิธาขู่เสียงเข้ม ในสมองยังคิดถึงภาพที่เด็กในอุปการะทรุดตัวลงไปใกล้ไอ้หน้าอ่อนปากยัไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

เจนจิราทั้งโกรธทั้งตกใจ นั่งก้มหน้านิ่ง มือจับเขนมขัดนิรภัยแน่นพลางคิดในใจว่า หากจะดุ จะด่าอย่างนี้แล้วจะมาหาเธอที่มหาลัยทำไม หญิงสาวจมอยู่กับความน้อยใจของตัวเองเนิ่นนาน รถกระบะสีดำคันใหญ่ก็มาจอด

‘ ฤทธิ์เยอะนักนะแม่ตัวดี ‘

พ่อเลี้ยงพิธาคำรามเสียงต่ำพร้อมกระชากประตูฝั่งที่เธอนั่งอยู่โน้มตัวลงมาด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ