โรมันคนเถื่อน

(อาชีพ พฤติกรรมของตัวละคร เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ได้เกิดขึ้นจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)

คำโปรย 

เขาคือมาเฟียผู้ไร้หัวใจ แต่เรื่องราวในคืนนั้นมันกลับทำให้เขาจำไม่ลืม เธอคือผู้ที่เปลี่ยนคนเย็นชาให้มาอยู่ในโหมดคลั่งรักได้อย่างง่ายดาย

เธอพยาบาลจบใหม่ พ่วงด้วยภาระหน้าที่ของความกตัญญู ทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธข้อเสนอของเขาได้ ความไกล้ชิดจึงทำให้เธอคิดกับเขามากกว่าพยาบาลและคนไข้ เธอจะหักห้ามใจได้อย่างไรในเมื่อเขามีเสน่ห์เกินต้านขนาดนี้ 

......................................................................

นิยายดราม่าน้อยแต่มีดราม่านะ เน้นความคลั่งรักของมาเฟียจอมเย็นชา โหดหมดกับทุกคนไม่สนลูกใครยกเว้นเมีย!!!

ตัวอย่างเนื้อหา 

" ทุกคนนี่คือคุณเนตรดาว เธอจะมาดูแลฉันนับจากนี้ไป ให้เรียกเธอว่าคุณเนตร หรือจะเรียกนายหญิงก็ได้ ทุกคนมีอะไรก็ไปทำเถอะไม่ต้องมารอต้อนรับฉัน "

ร่างบางได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างคนทำอะไรไม่ถูก เขาไปแนะนำเธอแบบนั้นกับลูกน้องได้ยังไงกัน 

" ทุกคนเรียกเนตรเฉยๆก็พอค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณเนตรนะคะ " 

" ครับนายหญิง , ค่ะนายหญิง " 

คนงานทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกันนั่นยิ่งทำให้เนตรดาวตกใจเข้าไปใหญ่ นอกจากทุกคนจะไม่เรียกเธอว่าเนตรเฉยๆแล้ว ยังเรียกเธอว่านายหญิงอีกด้วย 

" เนตรไม่ได้เป็น... " 

เธอยังไม่ทันจะพูดจบ โรมันก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน 

" ผมร้อนแล้วคุณ อยากขึ้นไปพักบนห้องพาผมขึ้นไปหน่อย " 

คนงานทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองและโรมันเองก็ดูจะพอใจอยู่ไม่น้อยที่คนงานของเขารู้งาน เรียกเธอว่านายหญิง 

" ค่ะ ค่อยๆเดินนะคะ " 

เธอเดินเข้าไปชิดกับตัวเขา พร้อมกับจับแขนของเขาแล้วเดินเข้าไปยังคฤหาสน์ เอาไว้โอกาสเหมาะๆค่อยหาทางบอกกับคนงานเหล่านั้นแล้วกัน 

เมื่อเดินเข้ามาจนถึงภายในบริเวณห้องนอนเธอก็พาเขานั่งลงที่เตียง จากนั้นจึงได้เอ่ยถามเขา 

" พี่โรมคะ แล้วเนตรต้องนอนห้องไหนคะ เนตรจะได้เอาเสื้อผ้าเข้าไปเก็บก่อน " 

" ห้องนี้...นอนกับพี่นี่แหละ " 

" ห๊ะ! ที่นี่หรอคะ " 

" ใช่ ห้องออกตั้งกว้างนอนด้วยกันเนี่ยแหละพี่อยากได้อะไรตอนดึกๆจะได้สะดวก " 

ร่างบอบบางมองไปรอบๆห้องของเขาก็เจอเข้ากับโซฟาตัวใหญ่ 

" ก็ได้ค่ะ งั้นเนตรจะนอนที่โซฟานั่นแล้วกันแล้วพี่ก็นอนบนเตียงโอเคไหมคะ " 

" ไม่! เธอต้องนอนด้วยกันกับพี่บนนี้ " 

เขาเอ่ยปฏิเสธเธอเสียงแข็ง จะให้เธอไปนอนไกลเขาได้ยังไง 

" แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ จะให้เนตรขึ้นไปนอนบนเตียงได้ยังไง " 

" ใครบอกไม่เป็น เมื่อไหร่เราจะเลิกปฏิเสธพี่สักที หรือว่าจะต้องให้พี่ทวนความจำ " 

เขาไม่ว่าเปล่าจับเธอที่นั่งอยู่ข้างกับเขาอุ้มขึ้นมานั่งบนขาข้างซ้ายของเขาเพียงข้างเดียวที่ไม่ได้เจ็บ " 

" อุ๊ย! ปล่อยเนตรลงก่อนค่ะ เดี๋ยวจะโดนขาข้างขวาของพี่โรมนะ เดี๋ยวก็ไม่ได้ถอดเฝือกกันพอดี " 

ร่างบางแทบไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวเขาเจ็บ 

" ก็เนตรชอบบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่ไม่ชอบเลย ทั้งๆที่เราไปไกลมากกว่านั้นแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ครั้งเดียวแต่พี่ก็จำไม่ลืม " 

ร่างบางหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย 

" ค่ะ เนตรนอนกับพี่บนเตียงก็ได้ แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ก็ได้เจ็บตัวไปอีก อาทิตย์หน้าก็จะได้ไปถอดเฝือกแล้ว เนตรอยากให้พี่หายเร็วๆค่ะ " 

ร่างบอบบางพูดออกไปเพราะอยากให้เขาหายเร็วๆจริงๆ แต่ร่างสูงก็ดันคิดไปเป็นอย่างอื่น 

" เธออยากไปจากพี่มากขนาดนั้นเลยหรอ " 

โรมันที่เข้าใจว่าเธออยากให้เขาหายจากอาการป่วยเร็วๆจะได้ไปจากเขาโดยเร็ว 

" ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย เนตรอยากให้พี่โรมหายเร็วๆเพราะจะได้กลับมาใช้ชีวิตปกติต่างหาก หรือว่าพี่โรมอยากป่วยแบบนี้ตลอดไปคะ " 

" ถ้ามันทำให้เนตรไม่ไปไหน พี่ป่วยตลอดไปเลยก็ได้ " 

" อย่าพูดแบบนี้สิคะ พี่ต้องหายนะเนตรจะช่วยพี่เอง " 

ร่างสูงปล่อยเธอจากอ้อมกอดจึงทำให้เนตรดาวปีนลงมาจากตักแกร่งของเขา 

" พี่โรมนั่งตรงนี้แป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวเนตรเอาเสื้อผ้าไปเก็บข้างในก่อน แล้วเราค่อยลงไปข้างล่างกัน ได้เวลากินข้าวกินยาแล้วค่ะ " 

ร่างบางพูดเสร็จ จากนั้นเธอก็เอาของเข้าไปเก็บจนเสร็จเรียบร้อย แล้วก็ออกมาพาเขาลงไปยังห้องอาหาร เมื่อมาถึงเธอก็ต้องตกตะลึงตาค้างอีกครั้งกับอาหารที่เรียงรายมากมายเต็มโต๊ะ

" โอ้โห! กินกันกี่คนคะเนี่ย " 

ร่างบางอดที่จะถามออกไปไม่ได้ จนทำให้แม่บ้านยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับเธอ 

" ปกติแล้วเราจะทำอาหารห้าหกอย่างเพื่อให้นายได้กินทุกวันอยู่แล้วค่ะ เพียงแต่วันนี้มีนายหญิงมาร่วมโต๊ะด้วย พวกเราก็เลยไม่รู้ว่านายหญิงชอบอะไร เลยทำอาหารเผื่อไว้หลายๆอย่างค่ะ " 

" อุ๊ย! ไม่ต้องเรียกเนตรว่านายหญิงนะคะเรียกเนตรเฉยๆก็พอค่ะ แล้วก็อาหารทีหลังไม่ต้องทำเผื่อเนตรก็ได้นะคะ เนตรกินเหมือนกับพี่โรมก็ได้ค่ะ เนตรกินอะไรก็ได้ค่ะง่ายๆไม่ต้องลำบากหรอกนะคะ " 

เนตรดาวพูดจาอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนแม้กระทั่งกับสาวใช้ ทำให้โรมันอดยิ้มออกมาไม่ได้เขาเลือกคนไม่ผิดจริงๆ 

" ได้ยินที่นายหญิงสั่งแล้วใช่ไหม " 

โรมันจงใจเน้นคำว่านายหญิงให้กับสาวใช้ได้ฟัง เพื่อที่สาวใช้คนนั้นจะได้ไปพูดต่อๆกันจะได้เรียกเนตรดาวว่านายหญิง ไม่ต้องเรียกเนตรเฉยเหมือนที่ร่างบางต้องการ 

" รับทราบค่ะนาย " 

เนตรดาวได้แต่ถอนหายใจออกมา ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้องไม่ฟังเธอเลยสักคน 

" ทานข้าวเถอะค่ะพี่โรม พี่โรมชอบกินอะไรคะอาหารเต็มโต๊ะไปหมดเลยเนตรเลือกตักให้พี่ไม่ถูกเลยค่ะ " 

ร่างบางมองอาหารที่ละลานตาไปหมดและเธอก็ไม่รู้ว่าเขาชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไรด้วย 

" อะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ด พี่กินเผ็ดไม่ค่อยเก่ง " 

เพราะเขาทานอาหารฝรั่งมาตั้งแต่เด็ก เลยทำให้เขาไม่คุ้นชินกับรสชาติที่เผ็ดร้อนของอาหารไทย 

" งั้นทานนี่นะคะ " 

เธอยื่นจานสเต็กเนื้ออย่างดีให้กับเขาหลังจากนั้นก็หั่นพอดีคำสำหรับให้เขาทาน 

" งั้นเนตรป้อนนะคะ " 

เธอขออนุญาตเขาเพราะปกติเธอจะเป็นคนป้อนอาหารให้เขาอยู่แล้ว แต่เนื่องด้วยตอนนี้มีสาวใช้หลายคนยืนล้อมรอบอยู่ จนทำให้เธออดเขินอายไม่ได้ 

" ปกติก็ป้อนพี่อยู่แล้วนี่ ทำไมวันนี้ถึงขออนุญาตล่ะ " 

โรมันถามออกไปอย่างสงสัย ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลเธอก็ป้อนเขาทุกครั้งอยู่แล้ว 

" ก็ที่นี่ไม่ได้มีแค่เราสองคนไงคะ มีแม่บ้านอยู่เต็มห้องเลย " 

โรมันถึงบางอ้อทันทีที่แท้เธอก็เขินอายสาวใช้ของเขานี่เอง 

" ไม่ต้องอายหรอก เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินไปเองเพราะเธอต้องทำแบบนี้ให้พี่ทุกวัน พี่จะไม่ยอมกินข้าวกับใครนอกจากเธอจะป้อนพี่เท่านั้นและอย่าให้ใครมาทำแทน ถึงพี่จะตาบอดแต่พี่ก็รู้ ว่าคนไหนเป็นเธอคนไหนไม่ใช่ " 

ลงนิยายให้อ่านทุกวันนะคะ (วันละ 1 ตอน เสาร์และอาทิตย์วันละ 2 ตอนค่ะ)

1 Comment = 1 กำลังใจนะคะ มาคุยกันเยอะๆ น๊าาา❤️

**​*กดหัวใจและเพิ่มเข้าชั้นเพื่อจะได้ไม่พลาดตอนใหม่ๆ นะคะ คอมเม้นท์ ติชม หรือพูดคุยกันได้น๊าา เพื่อเป็นกำลังให้ไรท์นะคะ รักนักอ่านทุกคนค่ะ***