เธอนอนหลับอยู่ดีๆ ตื่นขึ้นมาอีกทีได้สามีสติไม่สมประกอบซะงั้น!
"เย่!น้องหญิงในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้วเย่!"ชายหนุ่มร่างผอมกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทางคล้ายคนปัญญาอ่อน
"โอ๋ๆ น้องหญิงไม่ต้องกลัวนะข้าจะปกป้องเจ้าเอง ข้าสัญญาว่าเราสองคนจะไม่แยกจากกันไปไหนอีก" หลิวหยางดึงร่างของอัญชันเข้าไปกอดไว้แน่น
อัญชันที่เหม็นกลิ่นสาบจากตัวเขา จนขมคอเธอสำลักออกมา แค่กๆๆ
"เจ้าคอแห้งใช่ไหม ข้าจะไปเอาน้ำมาให้เจ้านะ"
หลิวหยางเข้าใจว่านางหิวน้ำจึงวิ่งไปที่หน้าบ้าน เขาใช้มือทั้งสองประกบกันเพื่อรองน้ำฝนมาให้ภรรยาดื่ม
"น้องหญิงเจ้ารีบดื่มสิ ถ้าเจ้าไม่อิ่มพี่จะไปเอามาให้เจ้าอีก" หลิวหยางรีบวิ่งกอบเอาน้ำฝนกลับมา ก่อนจะยื่นมือมาให้อัญชัน
"มะ...ไม่เป็นไรนายกินเถอะ ฉันไม่หิว"
"งั้นเจ้ากินอันนี่ มั้ย?" หลิวหยางล้วงเข้าไปในชายเสื้อเขาหยิบแป้งจี่ขึ้นรา ยื่นมาให้อัญชัน
"ก็บอกว่าไม่กิน ทิ้งมันไปซะ!มันขึ้นราแล้ว" มือเล็กปัดแป้งจี่ทิ้งลงพื้นทันที
"ถ้าน้องหญิงไม่กินงั้นข้ากินนะ ข้าจะได้มีแรงไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงน้องหญิง"ร่างผอมโซเดินไปหยิบแป้งจี่ที่เปื้อนเศษดินแล้วขึ้นมากิน
หลิวหยางยังไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วเพราะเขาเอาแต่นั่งเฝ้าร่างของภรรยา
เมื่อสองวันก่อนจู่ๆ ก็เกิดแสงประหลาดสว่างจ้าขึ้นกลางบ้าน ก่อนแสงนั้นจะหายไปร่างภรรยาของเขาก็ปรากฏตัว
อัญชันมองภาพชายหนุ่มร่างกายผอมโซหนวดเครารกรุงรัง กินแผ่นแป้งขึ้นราอย่างหิวโหย เธอหยิกเนื้อขาของตัวเอง เพื่อปลุกให้ตัวเธอตื่นจากความฝัน
"นี่! ก็ฉันบอกว่าห้ามกินหยังไงล่ะ" อัญชันรีบแย่งแผ่นแป้งจี่ก่อนที่เขาจะกินเข้าไปอีกคำ คราวนี้เธอขว้างมันออกไปนอกหน้าต่าง
"ฮือๆ น้องหญิงใจร้าย" ชายหนุ่มนั่งกอดเข่าร้องไห้
*นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่ง ชื่อตัวละครและสถานที่ไม่อยู่จริง ทุกอย่างเป็นเรื่องสมมุติ
ผู้เขียน นามปากกา ดอกไม้หนาม ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ 2537 และฉบับเพิ่มเติม พ.ศ 2558 ไม่อนุญาตให้คัดลอกเนื้อหาใดๆทั้งสิ้น
คำเตือน
หากฝ่าฝืนจะดำเนินคดีตามกฎหมายให้ถึงที่สุด
Guest
