ปีกุน นพศก จุลศักราช ๗๐๙ (พุทธศักราช ๑๘๐๙)
โรคห่าระบาดคร่าชีวิตชาวอโยธยาล้มตายลงอสงไขย
หาได้มีหยูกยาแขนงใดช่วยเยียวยารักษา
ผันเปลี่ยนเมืองทองสู่เมืองร้างเพียงไม่กี่ชั่วยาม
ท่ามกลางกองซากผู้วายชน ซึ่งลุกกลับมาเดินเหินได้อีกครา
────── ❖ ──────
“มึงเชื่อเรื่องชาติก่อนไหมเคานต์... ดูอย่างกูกับรินทร์ดิ
มีรอยแต้มปานที่เดียวกัน มึงไม่คิดเหรอว่าบางทีสักชาติหนึ่งกูกับเขาอาจเคยมีสัมพันธ์ร่วมกันมาก่อน”
มีคนเคยบอกแบบนั้น แต่ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลย
“เลิกงมงายได้แล้วเจตต์ นี่มันยุคไหนแล้ว”
“ดูหลังมือสิ มึงเองก็ถูกป้ายอัตลักษณ์ไว้เหมือนกัน บางทีคนที่ป้ายรอยไว้อาจจะกำลังตามหามึงอยู่ก็ได้นะ”
ทุกครั้ง... ผมมักปล่อยเบลอหรือตอบโต้ส่ง ๆ เพื่อให้บทสนทนาแสนงมงายจบลง
“เลิกเพ้อเจ้อ เตรียมตัวเข้าภารกิจได้แล้ว”
“โธ่ไอ้เคานต์! บอกเรื่องที่มึงชอบมาก่อนดิวะ กูอยากรู้จริง ๆ นะเนี่ยเผื่อกูจะช่วยอะไรได้บ้าง”
จนกระทั่งวันที่ผมได้เจอกับ 'เขา' ในสถานที่ซึ่งถูกลืมเลือนจากประวัติศาสตร์ชาติไทยเมื่อหกร้อยกว่าปีก่อน
“กูชอบซอมบี้”
────── ❖ ──────
⚠️ คำเตือน ⚠️
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ความเชื่อ มีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เลือด ฉากบรรยายภาพสยดสยอง ความรุนแรง อ้างอิงเหตุการณ์จากประวัติศาสตร์ 50% สำหรับใช้เขียนประกอบ อีก 50% คือประวัติศาสตร์สมมุติ บุคคล เหตุการณ์ และสถานที่ ไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเพียงเรื่องราวซึ่งถูกแต่งขึ้นเพิ่มเติมผ่านจินตนาการผู้เขียน เท่านั้น โดยทางผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาปลูกฝังความเชื่ออันก่อให้เกิดความแตกแยกหรือเข้าใจผิด (ผู้อ่านกรุณาใช้วิจารณญาณหรืออ่านเพื่อความบันเทิงเพียงเท่านั้น) หากไม่ชอบ หรือเนื้อหาไม่ถูกจริต ผู้อ่านสามารถกดปิดได้ทันที และใช้ถ้อยคำสุภาพในการพูดคุย สุดท้ายนี้หากมีความผิดพลาดประการใดทางเราต้องขออภัย ทั้งนี้ผู้อ่านสามารถติติงหรือให้คำแนะนำได้เสมอด้วยความสุภาพ เพื่อให้เราได้นำไปพัฒนาผลงานต่อไป
แวะมาเมาท์มอยพูดคุยนิยายเรื่องนี้กับกับเราได้ที่
แฮชแท็กในทวิตเตอร์ #จวบจนทิวากรดับแสง มาเล่นกันเยอะ ๆ นะ
ฝากกดติดตาม กดหัวใจ เก็บเข้าชั้น หรือคอมเมนต์ ให้เราด้วยนะจ้า
────── ❖ ──────
เปิดเรื่อง : ๐๒๐๗๒๐๒๓
ปิดเรื่อง : --/--/--
Guest
