**แวะเข้ามาแล้วฝากกดถูกใจเรื่องให้นุ้งหน่อยน้า กำลังใจเล็กๆ ค่า**
อยู่ดี ๆ ฉันก็กลายเป็นเมีย 'ท่านประธาน' อย่างงง ๆ มากกว่านั้นยังบอกให้ฉันไปสมัครงานที่บริษัทของเขา และเป็นฉันเองที่ขอร้องเขาไว้ว่าไม่ให้บอกเรื่องของเรา
ฉันอยากเป็นพนักงานธรรมดาที่ไม่โดนจับจ้อง ซึ่งเขาก็ยอม...
อยู่บริษัทเราเป็นเจ้านายกับลูกน้อย แต่อยู่บ้านเราเป็นผัวเมียกัน
สปอย...
“พะ…พี่ภัทร”
“หืม”
“จะทำอะไร” ฉันถามในขณะที่กำลังหลับตาปี๋
“ทำอะไรเด็กดื้อดี”
“ไม่ให้ทำนะ”
“เห็นเชิดหน้าขึ้นนึกว่าอยากให้ทำ”
ฉันตัวเกร็งมากกว่าเดิมเมื่อมือสากระคายที่มีความอุ่นร้อนแตะลงบนใบหน้าที่มีแต่ตุ่มแผล มือกำเข้าหากันแน่นเพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะจู่โจมแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่ทว่า…
“ทีหลังอย่าคลุมผ้าให้พี่เห็นอีก ฝันคงไม่อยากให้พี่ทำโทษเด็กดื้อหรอก” แล้วผ้าผืนที่ว่าก็หลุดออกจากใบหน้าของฉัน ไม่ต่างจากอีกคนที่ถอยห่างออกไป “เลิกกำมือได้แล้วฝัน คิดว่าพี่จะทำอะไรหรือไง”
“…”
“เป็นเด็กชอบคิดลึกนะเราน่ะ”
“พี่ภัทรบ้า!”
นิยายเรื่องนี้ล้วนมาจากจินตนาการของนักเขียน อาจจะไม่สมเหตุสมผลบ้างในบางครั้ง ใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ
©สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558 โดยนันทิกานต์. ไม่อนุญาตให้คัดลอกเนื้อหาทุกกรณี
ขอบคุณที่กดติดตาม และการกดถูกใจเรื่อง หรือคอมเม้นน่ารัก ๆ ที่ส่งมาให้นะคะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ
Guest
