กี่ภพกี่ชาติข้าก็พบพานสามีเลวผู้นี้

ภพชาติเวียนบรรจบด้วยแรงกรรมและคำอธิษฐาน ความตายแยกจากในชาติก่อน หวนคืนชาติใหม่วนเวียนเฉกเช่นเดิม  

         รัก...เมื่อรู้ว่ารักก็สายเสียแล้ว อดีตมิอาจย้อนคืน หากแต่เขาผู้อ้อนวอนฟ้าพลิกชะตากลับคืนอีกคราเพื่อแก้ไข แล้วเหตุใดยังใจดำอำมหิตกับนางเฉกเช่นเดิมเล่า 

หลัวอวิ๋นหยาง 

         ราวห้วงฝันที่ยาวนานและเจ็บปวด ตลอด 18 ปี แม้ใจอยากลืมเรื่องราวแสนร้าย แต่ใจกลับฝังจำ ภาพมารดาถูกย่ำยีจนขาดใจตายแต่ตัวเองมิอาจจะช่วยเหลือได้ทำให้เขาเจ็บปวด เสียงร้องของเด็กชายวัย 7 ขวบมิมีความหมายต่อโจรชั่วอย่าง ‘หนิงหลวนเฉิน’ ฮ่องเต้สถุนแห่งอ่านฮุ่ย 

หนิงจิวฮวา 

         เพียงเพราะถูกใส่ร้ายเป็นองค์หญิงกาลกิณี จำใจต้องถูกคุมขังเป็นเชลยศึก แต่ทว่าชีวิตนางตกต่ำได้อีก ทั้งที่เสด็จพ่อทูลถวายให้เป็นสนม แต่กลับถูกโยนเข้าปากพยัคฆ์ให้กลืนกินนางครั้งแล้วครั้งเล่า แม้เดียดฉันท์เพียงใด 

         สภาพที่อยู่อย่างไร้ตัวตนในจวน นิ่งอันโหว ต่างอันใดจากนรกกันนางอยากรู้เสียจริง  

          --- 

         หนิงจิวฮวา ดอกไม้แห่งโชคชะตาของแคว้น อ่านฮุ่ย หลังพ่ายแพ้สงครามให้กับแคว้นโจว นางถูกป้ายสีเป็นดวงชะตากาลกิณี ถูกจับให้เป็นเชลยศึกถวายแด่ฮ่องเต้ 

โจวเจิ้งหลี่ นางรับรู้ว่าอยู่ในแคว้นศัตรูล้วนกะเกณฑ์อันใดไม่ได้ นอกจากยอมรับชะตากรรม  

         แต่ใครจะรู้ว่า ฮ่องเต้แห่งแคว้นโจวอำมหิตกว่าที่คิด เขาโยนนางให้แต่งเข้าจวนนิ่งอันโหว หรือ หลัวอวิ๋นหยาง แม่ทัพใหญ่ของต้าโจว ที่มีความคับแค้นกับเสด็จพ่อของนาง  

         จากอดีตองค์หญิงสูงศักดิ์ในแคว้นอ่านฮุ่ย ชะตาตกต่ำกลายเป็นฮูหยินไร้ตัวตนในจวนของแม่ทัพไร้พ่าย รบร้อยศึกชนะร้อยศึก  

         ชีวิตที่เป็นเชลยแต่งงานต่างแคว้น ต่างอันใดกับนักโทษเล่า จะอยู่ก็ตาย จะหนีก็ตาย นางมีที่ใดที่จะหายใจได้อีกหรือ  

         แคว้นบ้านเกิดตัดขาดมิพอ หากมีเรื่องล้วนไม่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์หนิง มารดาต้องตายด้วยน้ำมือฮองเฮามิพอ ยามเมื่อพ่ายแพ้สงครามกลับโยนความผิดนี้ให้นาง  

         “ข้าผิดอันใด!” 

         เสียงตัดพ้อต่อสวรรค์ ใยให้นางต้องมารับกรรมในชาตินี้อีกเล่า เพียงแค่ชาติที่แล้วนางยังชดใช้ให้ไม่พอหรือ 

         ถึงแคว้นโจวเพียงครึ่งราตรี วันถัดมาก็ต้องเตรียมตัวแต่งออก แล้วเหตุใดถึงให้แต่งเสียมืดค่ำ นี่มันฤกษ์แต่งงานแน่หรือ!!! 

         ‘ใช่มันฤกษ์ฝังศพ ที่สุสานคือจวนนิ่งอันโหว’ 

         เขาไม่รักนางทนได้  

         เขาอยากรับอนุมานางไม่ไยดี  

         แต่เหยียดหยามนางซ้ำไปซ้ำมานางมิอาจทน 

         ในเมื่อไม่มีใครรักแล้ว สวรรค์ยังให้ข้าอยู่เพื่ออันใด  

         อยู่มิสู้ตาย...ข้าขอตายเถิดดีกว่าอยู่ให้เขาทรมานกายทรมานใจเล่น!!