ไฟรักในตะวัน

"นาวดูถูกหัวใจพี่เกินไปแล้วนะถ้าจะนอนกับผู้หญิงสักคนพี่ไม่ต้องลงทุนขนาดนี้หรอก งั้นถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ นาวจะชดใช้ด้วยตัวเองเหมือนกันหรือเปล่า"พอคิดว่าจะมีผู้ชายคนใดได้สัมผัสแตะต้องเธอ ความโกรธก็พวยพุ่งมากขึ้นจนต้องผุดลุกขึ้นนั่งชันเข่า หญิงสาวตกใจก็ลุกขึ้นนั่งตาม ปกติหน้าตาก็นิ่งขรึมอยู่แล้วพอโกรธขึ้นมาดูขรึมยิ่งกว่า ท้องฟ้าวันฝนตกที่มีเมฆดำทะมึนมาปกคลุมซะอีก ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินออก

"พี่จะไปไหนคะ"

"ไปนอนข้างนอก"ตอบเสียงห้วน แต่ไม่ทันได้ก้าวเท้าออก ร่างบางก็วิ่งเข้ามากอดร่างใหญ่จากด้านหลัง ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง สะอื้นให้เหมือนนบแตกเสียขวัญกับเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำแล้วต้องมาเสียขวัญกับความโกรธของเขาอีกเธอรู้สึกไม่โอเคเลย

"ฮึก..ฮึก..นอนในห้องนะคะนาวขอโทษ ฮึก..ฮึก..นาวผิดเองค่ะ" สองแขนเรียวยังคงกอดเอวสอบแน่น สะอื้นสั่นไปทั้งตัวภาณุรุจยืนนิ่งปล่อยให้เธอกอดอยู่อย่างนั้นพักนึง เขาถอนหายใจหันหน้ากลับมามองหน้านวลแดงก่ำน้ำตานองสองแก้ม

"หยุดร้องให้ก่อนแล้วตอบพี่ ถ้าคิดว่าพี่มาช่วยนาวแล้วต้องตอบ แทนด้วยร่างกายทำไมจึงโทรหาพี่ตอนเกิดเรื่อง" พิมพ์สิตาก้มงุดไม่ยอมสบตา

"ฮึก..ฮึก..นาวนึกถึงใครไม่ออกนอกจากพี่..นึกถึงพี่ออกคนเดียวในนาทีนั้นค่ะ มือกดเบอร์พี่โดยอัตโนมัติ ฮึก..ฮึก.."เขารวบร่างบางเข้ามากอดแนบอกลูบหลังนวลเบาๆ ประคองเธอไปนั่งบนเตียง แล้วทรุดลงนั่งที่เดิม

"แล้วถ้าเป็นคนอื่นไปช่วยนาวคิดจะตอบแทนเขาด้วยร่างกายแบบนี้มั้ย"

"มะ..ไม่..ค่ะ ให้พี่คนเดียวก้ม" หน้างุดส่ายหัวตอบ เธอจึงไม่เห็นสายตาเป็นประกายลุ่มลึกฉายความพอใจจากดวงตาคู่คม