มิไยดี

มิไยดี ภาคต่อเรื่อง บัวนอกบึง 

ว่ากันว่า จิตใจของคนเรานั้นยากแท้ หยั่งถึง ต่อให้คิดว่ารู้จักมากเพียงไหน แต่ก็มิอาจรู้ได้เลยว่าเพลานี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ โดยเฉพาะแม่หญิงจำปี เขามิอาจรู้อีกแล้วว่าในหัวน้อยๆ ของนางคิดอันใดอยู่ 

“เหตุใดแม่จำปีจึงตกปากรับคำหลวงพิชัย” 

เขาเอ่ยถามเสียงหนัก กระแสเสียงย้ำชัดว่ากำลังตัดพ้อ ทำให้แม่หญิงจำปีที่นั่งกรองมาลัยชายตามองเพียงนิด ดวงหน้างามไร้ที่ติมิบ่งบอกอารมณ์ รอยยิ้มอ่อนหวานที่เคยได้รับทุกเมื่อยามมาเยือนเรือนแห่งนี้กลับมิปรากฏอีกต่อไป ทำให้คนมองยอกแสยงใจยิ่ง  

หลวงฤทธิ์มิคิดว่าข่าวลือเรื่องตนได้รับเมียพระราชทานจากขุนหลวงเพียงข้ามคืน จักกลายเป็นข่าวร้ายผลักไสนางในดวงใจออกไปจนสุดมือเอื้อม ทั้งที่นั่งใกล้เพียงนี้ แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ไกลแสนไกล แม้แต่หางตา ชัดแจ้งว่ามิไยดี  

ฝากเรื่อง บัวบอกบึง ด้วยนะคะ เป็นภาคต้น ของเรื่อง มิไยดี ค่ะ