นางโลมขย่มตำหนักอ๋องเอวดุ

     “สตรีบอบบางเช่นเจ้า ไม่ควรท้าทายบุรุษ... โดยเฉพาะคนอัปลักษณ์ ทั้งกินมูมมาม และเอาแต่ใจเช่นข้า”  

       “เฮอะ ข้านิยมเอาชนะผู้อื่น โดยเฉพาะบุรุษที่ชอบยกหางตนเอง!”

       เมื่อนางต่อว่าเขาเป็นสุนัข ดวงตาคมส่งประกายวาบหนึ่งขึ้น แล้วท่อนแขนกำยำก็ขยับรัวๆ รั่วตงอวิ๋นตัวสั่น นางซ่านสยิว และไม่อาจเก็บเสียงคราง ทั้งคำพูดหยาบคายได้อีกต่อไป

       “เพ้ย... ทะ ท่านเป็นม้าศึกหรืออย่างไร ถึงได้แรงเยอะเช่นนี้ โอ้...ข้าจะขาดใจตาย เพราะถูกบุรุษบอกรักเช่นนี้ไม่ได้

คนเจ้าเล่ห์ และไร้ยางอายคือท่าน หลอกล่อให้ข้าพูดจาเลื่อนเปื้อนไม่หยุด!”

       “ส่งเสียงออกมาอีก ให้คนทั้งหอวสันต์รัญจวนแห่งนี้รู้ว่าเรากำลังบอกรักกัน”

       “อี๊... คุณชาย... ทะ ท่านเก่งแต่ทำให้สตรีร้องครวญครางหรอกหรือ”

       “ผิดแล้ว ข้ายังมีความสามารถ ทำให้เจ้าขึ้นสวรรค์ติดๆ กันได้ด้วย”