แค้นลวงรัก

‘ดาถูกข่มขืนค่ะ...ตอนนี้ก็กําลังท้องอยู่ ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่ง ใคร’ 

วิภาดาต่อว่าคุณเกรียงไกรกลาย ๆ ว่าเป็นสาเหตุที่ตนเองต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้เพราะยังทําใจเรื่องคุณเกรียงไกรแต่งงานไม่ได้จึงไปกินเหล้าตามลําพัง และถูกฉุดไปทํามิดีมิร้ายเข้าจนเกิดท้องลูกไม่มีพ่อขึ้นมา 

ด้วยความสงสารและรู้สึกผิดคุณเกรียงไกรจึงตกลงกันจะรับเลี้ยงดูแลสองแม่ลูกเอง นอกจากนี้ยังรับลูกในท้องของคุณวิภาดาเป็นบุตรบุญธรรมอีกด้วย ดังนั้นวิลาสินีจึงใช้ ‘มงคลวิบูลย์ 

“ว่าไงครับ คุณวิคนสวย...มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ” ชายหนุ่มถามอย่างยียวน 

“ถ้าจะให้คุณช่วย...ข้อเสนอยังเหมือนเดิมหรือเปล่า” ถามเสียงแข็งนิวัชหัวเราะในลําคอเบา ๆ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ทํางานของตน เดินอ้อมมายืนข้างหลังหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางห้อง  

“จะให้เหมือนเดิมได้ยังไงครับ...เล่นประกาศตัวเป็นศัตรูของมงคลวิบูลย์อย่างนี้ ข้อตกลงมันต้องเพิ่มขึ้นมาหน่อย” 

“ก็ได้...ฉันตกลง รับข้อเสนอทุกอย่างของนาย” 

“ดี...งั้นก็เริ่มเดี๋ยวนี้ ที่นี่...ตอนนี้เลยสิ เป็นค่ามัดจําว่าคุณจะไม่เบี้ยวผม” พูดเชิงบังคับด้วยรู้ตัวว่าขณะนี้ตนกําลังถือไพ่เหนือกว่า วิลาสินีพยายามระงับความโกรธอย่างสุดความสามารถ ก่อนจะหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับนิวัชและค่อย ๆ เขย่งปลายเท้าขึ้น พร้อมกับใช้จมูกชนแก้มชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว แต่หญิงสาวไม่สามารถผละตัวไปไหนได้ เมื่อนิวัชรีบรวบร่างบางมาอยู่ในอ้อมกอดทันที และรีบปิดปากวิลาสินีด้วยริมฝีปากของตัวเองก่อนที่เจ้าหล่อนจะทันได้โวยวาย 

หญิงสาวพยายามทุบและผลักตัวให้ออกห่างนิวัช แต่ดูเหมือนว่ายิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งรัดและลงโทษหล่อนด้วยจุมพิตที่รุนแรงกว่าเดิม ทําให้วิลาสินีถึงกับอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดนั้น โดยแทบจะไม่รู้ตัวเลย ว่าขณะนี้มือใหญ่ของนิวัชได้ล้วงเข้าไปสัมผัสหน้าอกนุ่มอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ และถือวิสาสะปลดตะขอบราเซียร์เพื่อความสะดวกในการสํารวจ 

“อ้า...” วิลาสินีร้องเสียงหลงเมื่อนิวัชละจากริมฝีปากบาง ชายหนุ่มหยุดจ้องหน้าหญิงสาวสักครู่ก่อนพามาที่โซฟาตัวใหญ่ตรงมุมห้อง และเริ่มจํากัดสิ่งกีดขวางออกทีละนิด แม้ว่าวิลาสินีจะขัดขืนในตอน แรก...แต่เพราะอารมณ์บางอย่างได้ถูกปลุกขึ้นมา ทําให้หญิงสาวปล่อยตัวให้นิวัชนําทางไปจนถึงจุดสุขสมแห่งไฟอารมณ์ 

เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความสุขสมไปแล้ว สติที่กระเจิดกระเจิงไป เมื่อครู่ของวิลาสินีก็กลับคืนมา หล่อนพยายามยันตัวลุกจากโซฟาแต่ต้องล้มไปนอนอีกครั้งเพราะมือใหญ่ของนิวัชกอดรัดเอวบางไม่ให้ลุกไปไหน 

“ปล่อย...นายได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว ปล่อยฉันได้แล้ว” วิลาสินีพยายามขัดขืนพร้อมกับทวงสัญญาทันที  

“และก็อย่าลืม...ทําตามข้อตกลงเราด้วย” 

‘เพราะแกทําให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้’ 

“ได้ครับ...แต่ตอนนี้ คุณต้องทํางานของคุณก่อน” พูดจบก็เริ่ม บรรเลงบทเพลงพิศวาสอีกรอบ ด้วยติดใจความหอมหวานของคนในอ้อมกอด ซึ่งคราวนี้ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง 

ความต้องการของเขาเร็วขึ้น ทําให้นิวัชถึงกับร้องครวญออกมาด้วย ความสุขใจ  

“คุณตอบแทนผมได้น่ารักอย่างนี้...รับรองงานนี้ผมทุ่ม สุดตัว ไม่มีพลาดแน่นอน” 

หญิงสาวพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ก็เต็มไปด้วยความยากลําบาก  

“ตื่นแล้วเหรอนังหนิง” เสียงวิลาสินีที่นั่งอยู่บนโซฟานวมปลายเตียงดังขึ้น ทําให้พิชชภรณ์ชะงักและหันไปมอง 

“คุณวิ” พิชชภรณ์หน้าถอดสีและอุทานอย่างตกใจ 

“ใช่...ฉันเอง ถึงเวลาที่แกต้องชดใช้ แม้ว่าสิ่งที่ฉันเสียไปจะไม่มีอะไรมาทดแทนได้ก็ตาม” วิลาสินีเค้นเสียงพูดด้วยความเจ็บใจ 

พิชชภรณ์พยายามดันตัวเองให้ลุกนั่งได้จนสําเร็จ พร้อมกับหันไป สํารวจรอบ ๆ ห้อง ภายในห้องสีขาวขนาดไม่ใหญ่มาก ไม่มีหน้าต่าง เลยมีเพียงประตูสําหรับเปิดเข้าออกเพียงบานเดียวเท่านั้น ส่วนของ ตกแต่งนอกจากเตียงและโซฟาตรงปลายเตียงแล้วก็ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ อย่างอื่นเลย หล่อนสบตากับวิลาสินีเป็นเชิงถาม แต่ก็ไม่ได้คําตอบ อะไรนอกจากสายตาที่มองมาอย่างเกลียดชัง 

ภายในห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ สักพักประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ผู้หญิงหน้าตาดีอีกคนที่เดินนําหน้าผู้ชายกลุ่มหนึ่งเข้ามา 

“วิ...ทุกอย่างพร้อมแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นพูดกับวิลาสินีทันที พร้อมกับชูกล้องวีดีโอให้ดู วิลาสินียิ้มอย่างพอใจ  

“โอเค...ถึงเวลาที่นังนี่มันต้องชดใช้แล้ว อยากรู้นักว่าเจ้ากรจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าเมียมันร่านนัก...ที่สําคัญฉันอยากจะ เห็นหน้านังพริมเวลาที่น้องสาวสุดที่กลายเป็นดาราหนังโป๊” 

“คุณจะทําอย่างนี้จริง ๆ เหรอ มันไม่โหดไปหน่อยเหรอ” นิวัชท้วง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนดีแต่วิธีการที่วิลาสินีจะใช้จัดการกับพิชชภรณ์นั้น ค่อนข้างรุนแรงไม่น้อย 

“มันยังน้อยไปด้วยซํ้า กับสิ่งที่ฉันต้องเสียไป” วิลาสินีพูดด้วยความเจ็บใจ และหันไปต่อว่านิวัชอย่างเหลืออด  

“นายรับปากว่าจะทําตามที่ฉันบอกแล้วทําไมมาปอดแหกเอาตอนนี้...นายน่าจะขอบใจฉันถึงจะถูกสิ ที่อุตส่าห์ช่วยให้มีหนังเรื่องใหม่ออกสู่ตลาดเพิ่มขึ้น...เรื่องแบบนี้นายทําประจําอยู่แล้วนี่ นังนี่มันลีลาดีอยู่แล้ว ไม่อย่างงั้นน้องชายฉันคงไม่หลงมันหัวปักหัวปำอย่างนี้หรอก” 

“นั่นน่ะสิ ่ ...สวย ๆ อวบ ๆ อย่างนี้รับรองขายดี อ้อ...ฉันขอเป็นตากล้องนะ ฉันอยากมีส่วนร่วม” สุรีย์พรสนับสนุนความคิดของเพื่อนพร้อมกับเสนอตัวเข้าช่วย 

“งั้นก็ตามใจ ผมเตือนคุณแล้วนะ...ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา คุณรับผิดชอบเองแล้วกัน” นิวัชพูดขึ้น ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องทั้งสามที่ตามเข้ามาให้ไปประจําที่ 

พิชชภรณ์มองหน้าทุกคนด้วยความสงสัยว่ากําลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ แต่คงไม่ใช่เรื่องดีนักหล่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ และดวงตายิงเบิกกว้าง ขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หน้าตาหน้ากลัวเดินเข้ามาหาพร้อมกับจับตัว หล่อนให้นอนแนบไปกับเตียง 

“ปล่อย...จะทําอะไรฉัน” พิชชภรณ์ถามขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว  

“ทําอะไรน่ะเหรอ เดี๋ยวก็รู้เองน้องสาว” หนึ่งในสามคนนั้นพูด พิชชภรณ์เริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเองว่ากําลังจะถูกทําอะไรจึงทั้งดิ้นทั้งร้องทําให้ถูกตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง ใบหน้างามหันไปตามแรงกระแทกแต่ก็ไม่หยุดดิ้นง่าย ๆ จึงชายคนหนึ่งจับแขนทั้งสองข้างขึ้นไปเหนือศีรษะพร้อมกับกดให้แนบไปกับเตียงไว้แน่น 

หญิงคนเดียวย่อมสู้แรงผู้ชายสามคนไม่ได้แต่เมื่อสองคนปล่อยให้ลูกพี่คนเดียวจัดการ พิชชภรณ์ก็พยายามดิ้นอย่างสุดกําลังเพื่อให้หลุดรอดออกจากการจับกุมครั้งนี้ 

เพี้ยะ!!! เสียตบหน้าอย่างรุนแรง เพื่อให้เธอหยุดดิ้น 

เมื่อชายที่เหลือผลัดกันทําแบบเดียวกันบ้าง หญิงสาวเจ็บปวดเกินจะรับไหว เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป แม้พิชชภรณ์จะแน่นิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองไปแล้ว แต่คนที่เหลือก็ไม่มีใครหยุดการกระทําลงแม้แต่คนเดียว ยิ่งวิลาสินีด้วยแล้วยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความ ‘สะใจ’ 

‘อยากเป็นศัตรูกับฉันดีนัก..’