อารัมภบท
แม้ว่าการแต่งงานของเขาจะเกิดขึ้นเพราะความผิดพลาด แต่เขาก็ซื่อสัตย์กับคนรักมาโดยตลอดจนกระทั่ง
((ผมเตรียมคนไว้รอคุณเอริกแล้วนะครับที่ห้อง 1830) )
นิ้วมือเรียวของใครบางคนที่ถือโทรศัพท์ของพอร์ช สามีของ ไทเปอยู่ กดส่งข้อความหาใครบางคน ก่อนที่คนที่กดส่งข้อความจะเดินออกจากห้อง 1830 โดยทิ้งร่างเปลือยเปล่าของไทเปที่นอนสลบอยู่เอาไว้ในห้องเพียงลำพัง
.
.
.
ร่างกายเปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียงนอนกว้างภายในโรงแรมหรู คนตัวเล็กขยับตัวด้วยความยากลำบาก เพราะรู้สึกร้าวระบมไปทั้งร่าง ไทเปขยับเปลือกตาทั้งสองข้างกะพริบถี่ ๆ เพื่อทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่คิดเท่าไรเขานั้นก็คิดไม่ออก
.
.
.
“เราหย่ากันเถอะ จากกันตอนนี้ยังดีกว่าจากกันตอนที่พี่เห็นหน้าเด็ก ถ้าถึงวันนั้นพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำใจไม่ให้เกลียดเราได้ไหม”
“ฮึก ๆ ถ้าหย่ากันแล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะครับ”
“ก็ไปอยู่กับพ่อของเด็กสิ” สิ้นเสียงของพอร์ช โทรศัพท์ของไทเปก็ส่งสัญญาณแจ้งเตือนดังขึ้น แต่เขาไม่ได้สนใจมัน
“ไม่ดูหน่อยเหรอไทเป เผื่อจะจำเรื่องอะไรได้บ้าง”
นิ้วมือเรียวหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างเพราะมันคือภาพเคลื่อนไหวบนเตียงของตัวเขากับชายปริศนาคนหนึ่ง ซึ่งกำลังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอยู่บนเตียงนอนกว้าง
“ผมไม่รู้ ฮึก ๆ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง”
“กี่คนแล้วไทเป เราสวมเขาให้พี่มากี่คนแล้ว!” พอร์ชตะเบ็งเสียงออกมาจนเสียงดังลั่นห้อง แล้วสะบัดขาของตัวเองออกจากการเกาะกุมของภรรยาที่อยู่กินกันมาหลายปี
พอร์ชเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองแล้วเดินไปที่รถก่อน จะขับมันออกไปทิ้งให้ไทเปนั่งกอดเข่าร้องไห้เพียงลำพัง
.
.
.
“อืม” ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอนสีขาว หลังจากที่ไทเปออกมาจากศาลเขาจำได้พียงแค่ว่ามีใครบางคนเดินมาข้างหลังเขาแล้วใช้ผ้าปิดเช็ดหน้ามาโป๊ะเข้าที่ใบหน้าของเขา
“ตื่นแล้วเหรอ แต่งตัวชุดนั้นแล้วตามฉันมา”
“ไม่!” ร่างเล็กปฏิเสธขึ้นมาเมื่อหันไปเห็นเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่ตัวเองต้องใส่มันในค่ำคืนนี้
“อยากมีผัวทีละคนหรืออยากจะมีทีเดียวสิบคนล่ะ” หญิงสาวปากแดงยกยิ้มที่มุมปากหลังพูดจบ ไทเปมองผ่านไหล่ของเธอไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขา ซึ่งตอนนี้มองเขาด้วยสายตาโลมเลีย
.
.
.
“ค่ำคืนนี้มีเรามีเด็กใหม่มาเสนอให้กับทุกท่านนะคะ” หญิงสาวปากแดงหันไปพยักหน้าให้ชายชุดดำ พาตัวไทเปออกมายืนกลางเวทีประมูล
“เนื่องจากเด็กใหม่ของเราไม่บริสุทธิ์แล้วเราจึงขอเปิดประมูลด้วยราคา 10,000 บาทนะคะ” ไทเปยิ้มเหยียดให้ชีวิตบัดซบของตัวเอง นี่เขามีค่าแค่นี้เองเหรอ
“ไม่มีใครประมูลอะไรทั้งนั้นปิดประมูล” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นส่งผลให้ดวงตาของไทเปเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา
“เบส”
“ใช่ ฉันเอง เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน” ชายหนุ่มหยิบเสื้อคลุมของตนเองมาสวมใส่ให้เพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายปี ก่อนจะตวัดสายตาไปมองหญิงสาวปากแดงที่ยืนหน้าซีดปากสั่นอยู่
“คนนี้เพื่อนฉันเอง ถ้าลูกค้าคนไหนมีปัญหาก็หาเด็กให้เขาไปก็แล้วกันนะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะรับผิดชอบเอง”
“ค่ะ คุณเบส”
“เบส แกรู้จักคนพวกนี้ด้วยเหรอ”
“รู้สิก็ฉันคุมที่นี่อยู่”
ไทเปดวงตาเบิกกว้างเมื่อได้ทราบถึงอาชีพของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี
Guest
