เขายัดเยียดสถานะให้เธอมาเป็นคู่นอนของเขา เพื่อใช้หนี้ที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ
“มาเป็นคู่นอนของฉันสิ แค่หกเดือน แล้วฉันจะคืนบ้านกลับไปให้เธอ”
 อรันย์ อายุ 30 ปี
หล่อ รวย เป็นเจ้าของบริษัทผลิตชิ้นส่วนยานยนต์รายใหญ่ของประเทศ มีผับอีกหลายสาขาในกรุงเทพ และยังเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ในบ่อนคาสิโน
นลินดา (พิน) อายุ 22 ปี
เธอต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยตอนอยู่ปีสอง เนื่องจากพ่อของเธอล้มป่วยกะทันหัน จนกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงนานถึงสองปี
"คุณอรันย์คะ"
"หื้อ" ใบหน้าหล่อหันไปยังร่างบางที่ลุกออกจากเตียงนอนมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่เขาจะถาม
"มีอะไรเหรอ"
"ในระหว่างที่พินยังเป็นคู่นอนของคุณอยู่ คุณไม่ไปนอนกับคนอื่นได้ไหมคะ" เจ้าของใบหน้าใสอมชมพูเงยบอกยังคนตัวสูงด้วยแววตาใสซื่อ
"ทำไมล่ะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันไม่ให้ไปนอนกับคนอื่น"
"พินรู้ค่ะว่าพินไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปห้ามคุณ แต่พินแค่ขอร้องคุณเท่านั้นค่ะ"
"หวงฉันเหรอ" ใบหน้าหล่อถามพลางยกยิ้มมุมปาก
"ถ้าพินบอกว่าหวงล่ะคะ" บอกออกไปตามความรู้สึกจริง
"เธอรักฉันแล้วเหรอ"
"เอ่อ...ปละ เปล่าค่ะ" นลินดาส่ายหน้าตอบด้วยท่าทีอึกอักพลางหลุบตาลง ไม่กล้าสบดวงตาคู่คมที่จ้องมองเธอมา
"ฉันจะบอกเธอไว้ก่อนนะ ว่าเธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉันทั้งนั้น แม้กระทั่งรักฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์"
"ค่ะ พินทราบดีค่ะว่าพินไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวคุณ"
"อย่าหวั่นไหวกับฉัน เพราะถึงยังไง ฉันก็ไม่มีวันที่จะรักคู่นอนเด็ดขาด จำเอาไว้"
"ค่ะ พินจะจำเอาไว้ค่ะ พินจะไม่หวั่นไหวกับคุณค่ะคุณอรันย์"
"ย้ำเตือนตัวเองเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน ห้ามรักฉัน"
"เธอไม่เหมาะที่จะมาเป็นภรรยาของฉันหรอกนลินดา"
"ทำไมเหรอคะคุณอรันย์"
"เธออยากรู้เหรอว่าทำไมฉันถึงไม่คิดที่จะให้เธอมาเป็นตัวจริงของฉัน"
"พินอยากรู้ค่ะ"
"เพราะเธอไม่มีอะไรที่คู่ควรกับฉันไง..."
"...เธอคงรู้นะ คำว่าไม่คู่ควรของฉัน หมายความว่าอะไร"
"เพราะพินไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณ พินเรียนหนังสือไม่จบปริญญาตรี พินไม่มีชาติตระกูลที่ดีเหมือนกับคุณใช่ไหมคะ" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยเอ่ยขึ้นพลางแววตาตัดพ้อและน้อยใจ
"เข้าใจอะไรง่ายดีนี่..."
"...แล้วทีนี้เธอยังจะทำดีกับฉัน เพื่อที่จะให้ฉันรักอยู่อีกไหม"
Guest
