เขาปรามาสว่าหล่อนทั้งเฉิ่ม ทั้งเชย ทั้งจืดชืด ไม่มีทางยอมให้หล่อนขึ้นเตียงด้วยเด็ดขาด แต่สุดท้ายแล้วกลับเป็นเขาเองที่ต้องกลืนน้ำลาย และคลั่งรักหล่อนจนโงหัวไม่ขึ้น
“เจอคุณก็ดีแล้ว... ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณพอดีเลยค่ะ”
คนที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงนุ่มรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที ใบหน้าหล่อจัดเปื้อนรอยยิ้ม และมองร่างอวบอัดของพลับพลึงด้วยความหิวกระหายไม่ปิดบัง
“เอาไว้คุยกันที่หลังเถอะครับ”
แล้วเจ้าของคำพูดกระเส่าก็ยื่นสองแขนออกมาข้างหน้า
“มาหาผมสิ พลับพลึง”
หล่อนส่ายหน้าไปมา ความน้อยใจยังคงเต้นเร่าอยู่ในความรู้สึก
“ฉันจะกลับบ้านพรุ่งนี้ค่ะ”
คิ้วเข้มของดีแลนขมวดพันกันยุ่ง ก่อนที่เขาจะกระโดดลงจากเตียงอย่างคล่องแคล่วและเดินมาหยุดตรงหน้าของหล่อน
“คุณทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้คะ ในเมื่อฉันไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริงของคุณสักหน่อย น้องหยาดต่างหากที่คือตัวจริง”
“เราคุยกันแล้วนี่ พลับพลึง”
หล่อนเชิดหน้าสูง ดวงตามีหยาดน้ำตา
“ปล่อยฉันไปตามทางของตัวเองเถอะค่ะ”
“ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้นแหละ พลับพลึง” เขารวบร่างอรชรเข้ามากอดเอาไว้หลวมๆ
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณเป็นเมียของผมแล้ว”
คำพูดของเขามีผลทำให้กึ่งกลางลำตัวสาวร้อนรุ่ม แต่กระนั้นความน้อยใจก็ยังคงมีอำนาจมากกว่า
“มันก็แค่เรื่องผิดพลาดในชีวิตของคุณเท่านั้นแหละค่ะ ลืมมันไปซะเถอะนะคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมลืมไม่ได้ คุณเป็นเมียผม”
Guest
