ชายหนุ่มเก็บความเป็นชายของเขาเข้ากางเกงตามเดิม เขามองสายตาเสียดายของเธอ ก่อนที่นางเสือร่านสวาทเมื่อครู่นี้จะกลับมาเป็นลูกแมวเจี๊ยมเจี้ยมเหมือนเก่า แม้ว่าลมหายใจของเธอจะหอบกระเส่าก็ตาม
“นะ หนูไม่โดนไล่ออกแล้วใช่มั้ยคะ”
“อืม” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ “ฉันพูดคำไหนคำนั้น”
ดวงหน้างดงามเงยขึ้นมายิ้ม... เวฆาถึงกับตะลึง ไม่เคยเห็นใครยิ้มแล้วเหมือนโลกมืดๆ พลันสว่างจ้าแบบนี้มาก่อนเลย
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะคุณท่านประธาน”
เขาเกือบหลุดขำ แต่ก็ยังทำขรึมไว้
“ฉันชื่อเวฆา”
“เอ๋? แต่ว่า...”
“ท่านประธานคือตำแหน่งของฉัน เธอควรจะเรียกฉันว่าคุณเวฆา หรือท่านประธานก็ได้ แต่ไม่ใช่คุณท่านประธาน”
แล้วน้องนางก็ทำให้เวฆาได้รู้ว่าทำไมถึงมีคำว่า ‘อายม้วนต้วน’ บัญญัติในราชบัณฑิตยสถาน
ก็เด็กนี่บิดตัวไปมา ด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะวิ่งออกจากห้องไปตอนนี้ด้วยความอับอาย!
“ออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน”
“คะ... ค่ะ! ท่านประธาน น้องจะตั้งใจทำงานให้ดี ให้คุ้มกับเงินเดือนที่ท่านประธานจ่ายให้น้องค่ะ”
เรียกเขาว่าท่านประธาน แต่เรียกตัวเองด้วยชื่อ น้องงั้น น้องงี้ แถมพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไปเหมือนกลัวเขาเปลี่ยนใจเรื่องไม่ไล่เธอออก
ผู้หญิงประหลาด...
เวฆายิ้มและส่ายหัวไปมา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเพื่อทำงานต่ออย่างว่า แต่แล้วภาพในหัวก็ฉายเนินอกของเธอในมโนความคิดอีกครั้ง
เวฆายักษ์ผงาดทันควัน!
ฉิบหายแล้ว...
แค่คิดถึงแม่นั่น เขาจะแข็งค้าง ตบหัวเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลงแบบนี้ไม่ได้สิ!!
Guest
