ข้า (ไม่) ขอรักท่านอีก

พรึ่บ! 

ผ้าคลุมหน้าถูกคันชั่งทองหรูอี้เลิกขึ้นพร้อมกับที่มงกุฎหงส์ถูกยกออกจากหัว 

ถานซงลี่ค่อยๆช้อนตาขึ้นมองดวงตาดำลุ่มลึกที่คืนนี้แฝงไว้ด้วยความคมกริบราวกับใบมีด 

จิ่งหนานแตะมือลงบนหน้าผากมนที่ยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ พลางยิ้มหยัน ก่อนจะละมือราวกับต้องของร้อนทันควัน 

“เจ้ารักพี่ชายข้ามาก รู้สึกอย่างไรที่ต้องมาแต่งงานกับข้า!” น้ำเสียงของจิ่งหนานเย็นชาหาใดเปรียบ สายตาของเขาคมกริบบาดลึกถึงทรวง 

“แม้แต่วันแต่งงาน ก็ยังหลงเหลือร่องรอยของความรักที่เจ้ามีต่อเสด็จพี่ให้ข้าผู้เป็นสามีเห็น ข้าสมควรดีใจใช่หรือไม่?” 

“ท่านพี่...” ถานซงลี่ครางแผ่ว มองเขาด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจ 

แต่ทว่า...สายตาดังกล่าวทำให้จิ่งหนานรู้สึกเหมือนตนโดนดูถูก คล้ายถูกอีกฝ่ายแสร้งทำเป็นเห็นใจและสำนึกผิด เขาจึงตวาดออกมาดังลั่นว่า 

“อย่ามาเรียกข้าว่าท่านพี่!”