ยามไร้เด็ดดอกหญ้า แซมผม พระเอย
หอมบ่หอมทัดดม ดั่งบ้า
สุกกรมรำดวนชม เชยกลิ่น พระเอย
หอมกลิ่นเรียมโอ้อ้า กลิ่นแก้วติดใจ ฯ
น้ำตาของหม่อมกาเหว่าไหลเป็นสาย มือน้อยไม่อาจทานน้ำหนักของจดหมายแผ่นบางได้อีกต่อไป จนต้องทอดวางลงบนหน้าตัก ร่างกายสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น
โอ้ทูลกระหม่อมของเมีย อกเอ๋ยจะขาดรอนเสียในยามนี้ คำรักที่พร่ำพลอดกับหญิงอื่น ดังมีดกรีดแทงบนดวงใจก็มิปาน
ไหนเล่าคำมั่นสัญญาที่เคยเอ่ย ไหนเล่าคำรักที่เคยกล่อมนอน ไหนเล่าอ้อมแขนที่เคยตระคองกอด ไหนเล่าเสน่หาอันเคยหวานชื่น
...........................
หากมิรักมิไยดี เมียนี้จะขอลา หมดอาลัย
ยกมือพนมอธิษฐานจิต เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้สุขของข้าอย่าได้ขึ้นกับชายใดอีกเลย
อย่าได้เกิดร่วมแผ่นดิน หากต้องร่วมแผ่นดินก็ขอให้อย่าได้พบพาน หากต้องพบพานขอให้ไม่รู้จัก หากต้องรู้จักขอให้อย่าเกิดเสน่หา ให้ต้องเกี่ยวพันเป็นกรรมต่อกัน
บุญและกรรมของข้ากับท่านชายที่เคยผูกพัน ขอให้ขาดสิ้นกันนับแต่บัดนี้ ---