หลงสวาทลุงสัปเหร่อ

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น  

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล 

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา 

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ 

………. 

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารอะไรนักหนา 

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ 

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง 

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง 

*เราเตือนท่านแล้ว 

“เจ้าหนูตัวนั้นอยู่ในนี่ไง… ” 

ลุงทิมม์เอื้อมมือมาจับมือของนีรยา ดึงเข้ามาใต้ชายผ้าขาวม้า ให้มือนุ่มได้สัมผัสกับบางสิ่งที่กำลังคัดแข็ง ชูชันขึ้นมาเป็นลำยาว 

“อุ๊ย… คุณลุง… ” 

นีรยาตกใจ…  

สะดุ้งในทันทีที่มือสัมผัสเข้ากับความเป็นชายของลุงทิมม์ 

“อื๊ออ… ทำไมตัวมันแข็งๆ อุ่นๆ ล่ะคะคุณลุง… ขรุขระด้วยค่ะ… ” 

สาวน้อยแปลกใจ ค่อยๆ เอามือรูดลำเอ็นยาวใหญ่ สิ่งที่ว่าขรุขระนั้นก็คือเส้นเลือดลายเอ็นปูดโปนเหมือนรากไม้กระจายโอบรอบลำ 

“อุ๊ย… ทำไมหัวมันกลมๆ ทู่ๆ แบบนี้ล่ะคะ… ขนก็ไม่มี… ” 

หนูอะไรเนี่ย? นีรยานึกแปลกใจ เริ่มสงสัยว่าเจ้าสิ่งที่มือตัวเองกำลังลูบไล้อยู่นี้ต้องไม่ใช่หนูแน่ๆ 

“ใครว่าไม่มีขน… หนูลองลูบเข้ามาอีกนิด… ” 

ลุงทิมม์กล่าวพลางแอ่นสะโพก โยกเอวเข้าหา ทำให้มือของนีรยารูดไล้เข้ามาถึงโคนไข่  

“อุ๊ย… ” 

ถึงกับสะดุ้ง ตอนที่มือได้สัมผัสกับเส้นขนสีดำหยาบแข็ง โอบล้อมรอบตอโคนและพวงสวรรค์ใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม 

“อุ๊ย… นี่อะไรคะเป็นก้อนๆ ด้วยอ่ะ… ” 

มือน้อยตะล่อมลูบก้อนไข่ใหญ่ย้อย  

“อ่า… ” 

ลุงทิมม์เผลอครางออกมา ความเสียวซ่านจากการโดนมือนุ่มลูบเคล้นทำให้มันหดตัวขึ้นมาเป็นก้อน เหมือนลูกเงาะติดอยู่ใต้โคนเอ็น