“ไม่โกรธพี่เรื่องนั้นเลยหรอ” จู่ๆอีกฝ่ายก็เอ่ยถามทั้งที่เราไม่เคยได้พูดเรื่องคืนนั้นกันเลย
“ไม่ครับ”
“ทำไม”
“เพราะ…พี่ไม่รู้จริงๆ เหรอครับว่าเพราะอะไร” ผมไม่เชื่อหรอกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่รู้ เขารู้ว่าผมคิดอย่างไรกับเขา แค่เขาไม่สนใจความรู้สึกของผมเท่านั้นเอง
“เลิฟรักพี่…” เมื่อพูดออกไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็หันมามองสบตา
“รักทั้งๆที่พี่เลวเหรอ พี่ทำไม่ดีกับหนูนะ”
“รักคือรักครับ เลิฟรักพี่ป้อง”
มือหนายื่นมาลูบที่หัวเบา ๆ จากนั้นเขาก็จับมือของผม
“ขอบคุณนะ แต่พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”
จุกเจ็บกว่าตอนถูกกระทำในคืนนั้นเสียอีก
ผมดึงมือออกแล้วยิ้มบาง ๆ
“เลิฟเข้าใจมันเป็นเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ พี่คงลำบากใจ ขอเวลาหาที่อยู่ใหม่ก่อน” ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นผลดีกับพี่เขา ถ้าไม่มีผมอยู่ในบ้านหลังนี้
“พ่อซื้อคอนโดไว้ให้พี่ อยู่ใกล้แถวมหา’ลัยพอดี หนูไปอยู่ที่นั่นได้นะ” ไล่กันแบบอ้อม ๆ เลยสินะ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเลิฟไปอยู่หอกับเพื่อน ๆ”
“แล้วแต่หนูนะ”
“ขอตัวไปโทรหาเพื่อนก่อนนะครับ” ผมลุกยืนเต็มความสูงแล้วหมุนตัวเดินออก เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว คิดแล้วน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกมา
ไม่เป็นไร ผมบอกตัวเองทั้งๆที่เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรแล้ว เจ็บแทบอยากหยุดหายใจ
Guest
