มารสเน่หา

“คุณจะเอายังไง หลิวต้องตายเลยมั้ยคุณถึงจะพอใจ” เพราะดื่มเตกีร่าในงานเลี้ยงมามากมาย เมื่อเห็นพีรภาสเดินออกมาสูบบุหรี่ที่นอกงาน ลัคนาจึงตัดสินใจเดินตามมาหาเรื่อง

“อย่าหาเรื่องดีกว่า เมาก็กลับบ้านไป” ส่ายหัวให้กับหญิงสาวก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟสูบ

“นี่คุณ!” ชายหนุ่มร้องลั่นเมื่ออยู่ ๆ เธอก้าวเข้ามาปัดบุหรี่ออกจากปากของเขาซ้ำยังกระทืบดับไฟ

“เหม็นจะตายสูบทำไม! ตกลงหลิวต้องตายมั้ย” เพราะความเมาขาดสติถามให้กล้าที่จะทำเรื่องบ้าๆมากมาย เช่นสิ่งที่กำลังทำอยู่ทุกๆอย่างนี่แหละ

“แล้วทำไมต้องตาย”

“ก็คนกำลังจะลืมได้แล้ว คุณกลับมาทำไม” พูดถึงตรงนี้แล้วคนเมาเจ็บใจจนน้ำตาไหล ใบหน้างามหมดจดส่ายไปมาอย่างร้าวราน “คุณกลับมาทำไม คุณมาซื้อสนามบินแบบนี้หลิวจะไปทำงานที่ไหน ไหนว่าไม่ต้องเจอกันอีกแล้วไง หลิวต้องหางานใหม่หนีคุณอีกแล้วใช่มั้ย” มือบางยกขึ้นขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่ายก่อนจะจ้องหน้าเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยสายตาเข้มข้นจัดจ้าเอาเรื่อง ท่าทางของเธอทำให้เขานึกขำก่อนจะรั้งแก้มนวลเข้ามาหาจากนั้นประกบริมฝีปากจูบเธออย่างอ่อนโยนปลอบใจคนขี้แย

“หลิวไม่ได้อยากตาย หลิวอยากอยู่ต่อ” เพราะเมามากทำให้พูดไม่รู้เรื่อง แขนเรียวขยับขึ้นยกคล้องคอเขาแทนการขยุ้มกระชากเมื่อครู่ เขย่งปลายเท้าขึ้นให้ได้ระดับในการเริ่มต้นจูบจู่โจมล้ำลึก “หลิวจะกอดคุณ” ร่างงามพลีตัวเข้าหาคลอเคลียเขา กลิ่นของพีรภาสนั้นหอมตรึงใจแบบสปอร์ตมันให้ความรู้สึกสะอาดสะอ้านน่าหลงไหล

มือข้างที่ตกนิ่งขยับขึ้นกอดรั้งร่างงามไว้ จากนั้นตอบสนองรสจูบเงอะงะของเธอด้วยรอยจูบพิศวาสล้ำ มันเต็มไปด้วยความเสน่หายากจะล้ำเลือนและยากที่จะหักห้ามใจได้

“ใจเย็นๆ ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นเราในสภาพนี้” ต่างรู้ว่าต้องการสิ่งใด พีรภาสรีบพยุงลัคนาออกจากบริเวณห้องบอลลูนจัดงาน กดลิฟท์ขึ้นชั้นบนสุดของเพนท์เฮ้าส์หรู ซึ่งเป็นที่พักของเขาในประเทศอังกฤษ กว่าจะเข้ามาถึงห้องนอนได้นั้นค่อนข้างงทุลักทุเล เพราะลัคนาคอยแต่เกาะเกี่ยวเขาเข้าไปกอด ไปหอมและไปจูบไม่หยุดหย่อน

“ใจเย็นครับ” ท้วงอยู่คำเดียวจนมาถึงห้องนอนก็ยังจะท้วงอีก มันทำให้คนที่อารมณ์พุ่งพล่านนั้นเกิดรำคาญ ต้องกดจูบแรง ๆ ที่ปากพูดมากนั้น

พีรภาสสะดุ้งครั้งแล้วครั้งเล่ายามเมื่อได้รับสัมผัสจากหญิงสาว เพราะมันรุนแรงและเต็มไปด้วยอารมณ์ท่วมท้น “ใจเย็นๆสิคุณ แบบนี้ผมเจ็บนะ” เสียงเข้มครางฮือยามเมื่อต้องมารับอารมณ์ของเธอที่มันพวยพุ่งออกมาถึงขีดสุด  

ใบหน้านวลแดงเห่อนั้นผละออกมาเล็กน้อย กระหยิ่มยิ้มย่องกับผลงานชิ้นโบว์แดงของตนที่สร้างมันไว้กับเขา จากนั้นเงยหน้าหัวเราะสมใจมีความสุข “หลิวทำได้นะ หลิวจะทำ” คำพูดน่าอายมากมายออกมาจากปากบางยามเธอมึนเมาไร้สติ อารมณ์ที่มันแต่ความคิดถึงและโหยหานั้นรุนแรงน่ากลัว เรี่ยวแรงเล็กน้อยผลักร่างสูงลงนอนเกยกับเตียง จากนั้นป่ายปีนสะเปะสะปะขึ้นไปนั่งบนเนื้อบนตัวของชายหนุ่ม เธอไม่ยอมเสียเวลาให้เขาขยับขึ้นไปบนเตียงเสียด้ายซ้ำ   

พีรภาสสะดุ้งโหยงด้วยความหวาดเสียวปนเปเมื่อต้องปล่อยให้กิจกรรมต่างๆนั้นมีคนเมาไร้สติทำตามอำเภอใจ จะขัดแย้งก็ไม่ได้เพราะในใจและความรู้สึกมันเห็นด้วย จะสบายใจก็ไม่ได้เพราะสาวเจ้าอารมณ์รุนแรงเสียเหลือเกิน เขาทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลยพร้อมๆกับซูดปากลุ้นระทึกหวาดเสียวซาบซ่านไปด้วยตลอดเวลา