เร้นรู้สึก

ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะยาหยีรี้ดที่รักของไรต์ 

----------- 

จะทำยังไง ถ้าเธอที่เคยทำให้เข้ารู้สึกไหวซ่านจนลืมไม่ลง....กลายมาเป็นเลขาของภรรยาตัวเองในอีกสองปีต่อมา 

=========== 

เรื่องนี้ไม่มี 'เมียน้อย' แน่นอน ไว้ใจได้  

จะเริ่มอัป วันที่ 25 /02/66 นะคะ  

ไรต์จะอัปให้อ่านจนจบ  

!!แต่ต้องมาคุยทำความเข้าใจกันก่อนนะคะคนดี!! 

นักเขียนจะลงให้อ่านฟรีในช่วงแรกก่อน 50% จากนั้นจะทำการปิดตอน 

แล้วจะลงต่อจนอีก 50% หลัง (อ่านจะลงช้าลงนิดหน่อยและจะถยอยปิดตอนไปเรื่อย ๆ )  

สำหรับตอนอวสานจะเปิดให้อ่านฟรี 6 ชั่วโมงแล้วจะติดเหรียญ  

ส่วนตอนบทส่งท้ายและต่อพิเศษจะทำการติดเหรียญทันทีที่ลงน๊า 

จากนั้นจะทำการติดเหรียญตั้งแต่ตอนที่ 15 เป็นต้นไปนะคะ 

เพราะฉะนั้น!!!ใครที่ต้องการอ่านฟรีจนจบ รีบเก็บเข้าชั้นเพื่อจะได้ไม่พลาดการแจ้งเตือน 

ในทุกครั้งที่ไรต์อัปนิยายนะคะ 

--------------------------- 

'คืนนั้น ทั้งสองไม่รู้จักแม้กระทั้งชื่อของกัน มีเพียงเสียงกรีดครางและ 

การสื่อสารผ่านลีลาอันดุเดือดและดิบห่ามในบางคราเท่านั้น' 

----- 

โปรย ยั่วแรกจากคุณพลาย 

(ไม่ได้ยั่วสวาท แต่เป็นยั่วโมโห)

อย่างนั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีคะ” เธอรีบกล่าวลาไม่เว้นช่องว่างให้อีกฝ่ายได้หาจังหวะพูด เมนิลารวบเอกสารและสะพายกระเป๋ากลับเข้าบ่า ลุกจากที่นั่งทันที

“ว้าย!” ร่างบางสะดุดกับบางสิ่งจนตัวเอนถลาไปด้านหน้า หัสดินทร์ช้อนรับ ฉวยโอกาสรวบตัวเลขาสาวมานั่งบนตักตัวเองหน้าตาเฉย

“เมื่อกี้คุณขัดขาฉัน” ทั้งเสียงแว้ดทั้งตาเขียวถลึงถูกส่งไปอย่างลืมตัว

“ใช่”

“ทำไม!”

“ยังคุยธุระไม่จบ” เขายังไม่ได้อนุญาตให้เธอไป แต่หากคิดจะหนี นี่ก็แค่วิธีที่เขาใช้รั้งเธอไว้

“ปล่อยค่ะ ฉันจะกลับไปนั่งที่”

“นั่งตรงนี้ก็คุยได้ ขี้เกียจพูดเสียงดัง วันนี้พูดมาทั้งวันแล้ว” เมนิลายังคงพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไร้ผล

“ถ้าอยู่เฉย ๆ คุยดี ๆ ก็จะได้ออกไปเร็ว แต่ถ้าอยากอยู่ทั้งคืนก็ดิ้นต่อได้เลย”

“นี่ คุณ” มุมปากหยักเหยียดยิ้มดั่งสาแกใจที่ป่วนประสาทให้เธอสติหลุดได้ เมนิลาสงบลงลมหายใจเธอยังหอบเล็กน้อยจากความเหนื่อยที่พยายามจะพาร่างให้หลุดออกจากตักคนร้ายกาจ

“ท่านประธานมีอะไรอีกเหรอคะ” ปั้นน้ำเสียงนิ่งเย็นเกือบเป็นปกติ แต่คนฟังรู้ว่าใจเธอแกว่งกระหน่ำขนาดไหน

“ยังตัวนิ่มเหมือน”

“ได้โปรดว่าธุระมาดีกว่าค่ะ” หน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยและไม่ยอมสบตาคมกริบหัสดินทร์ ที่จับค้างอยู่

“วันนั้นฉันตื่นมาไม่เจอเธอ ทำไมถึงหายไป”

“นี่ก็ไม่ใช่เรื่องงานค่ะ” ตาแกร่งหรี่ลงเมื่อหญิงบนตักตอบไม่ตรงคำถาม สีหน้าเริ่มถูกความไม่พอใจเคลื่อบไว้เกือบทั้งหมด

-------