ดอกไม้ของลูซิเฟอร์ (สาวอวบ) NC25+

เช้าวันสดใส 🌈 

ในวัยเด็กของเอริซ่า (เอริซ่าอายุ50ปี ลูซิเฟอร์อายุ150ปี แอริคอายุ150ปี)  

เอริซ่า แม่มดน้อย กำลังวิ่งเล่นในป่าต้องห้ามกับเด็กชายอีกสองคนที่มีอายุที่มากกว่าเธอถึง100ปี  

คนแรก "ลูซิเฟอร์" บุตรชายของราชาเจ้าเเห่งนรกนาม "ซาตาน" 

คนที่สอง "แอริค" บุตรของสหายคนสนิทของท่านซาตาน  

เอริซ่า... นี่พวกเจ้าวิ่งตามข้ามาให้ทันสิ อีกนิดเดียวพวกเราก็จะถึง น้ำตกสีเลือดเเล้วนะ  

ลูซิเฟอร์... นี่ เมื่อไหร่เด็กสมองกลวงเช่นเจ้าจะเรียกพวกข้าว่าท่านพี่สักที เเล้วก็วิ่งช้าลงหน่อยเดี๋ยวก็หกล้มไปอีกหรอก แอริค นายเองก็บอกยัยแม่มดสมองทึบนั่นหน่อยสิ อย่าเอาเเต่วิ่งด้วยใบหน้านิ่งๆแบบนั้น โอ้ย เหนื่อย โว้ย  

แอริค... เอริถ้าเจ้าไม่รอเราสองคน ต่อไปพี่จะไม่ซื้อสตอเบอรี่เคลือบน้ำตาลให้เจ้ากินเเล้วนะ 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!! 

เอริซ่า... ค่า ข้าหยุดแล้ว ( รีบหยุดทันทีที่แอริคพูดถึงสตอเบอรี่เคลือบน้ำตาล ) 

แอริค... ดีมาก ทีนี้ข้าก็จับตัวเจ้าได้เสียที นี่แหนะ (เด็กชายวิ่งเข้าไปตะครุบเอริซ่าที่ยืนหอบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่) 

เอริซ่า... คนขี้โกง ปล่อยข้านะ ปล่อย (เธอดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเขา) 

ลูซิเฟอร์... อึ๋ย !! นี่เจ้ากล้ากอดยัยนั่นไปได้ยังไง ไม่เหม็นรึไงกัน กลิ่นสาบที่เป็นเอกลักษณ์ของเเม่มดน่ะ เจ้าไม่ได้กลิ่นเหรอ 

แอริค... ฟุดฟิด ฟุดฟิด (แอริคทำท่าก้มไปดมตามเส้นผมและใกล้ๆแก้มของเอริซ่า ทำเอายัยแม่มดน้อยหน้าแดงขึ้นมาทันที) ไม่นี่ ข้าไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย  

ลูซิเฟอร์... เจ้าคงอยู่ใกล้นางบ่อยซะจนเสียการรับกลิ่นไปแล้วล่ะสหาย  

กรี๊ดดดดดด !! อย่าเข้ามานะ ใครก็ได้ช่วยด้วย (เสียงร้องตะโกนดังออกมาจาก ทางไปน้ำตกสีเลือด)  

ลูซิเฟอร์... นั่นเสียงอะไรน่ะ (เขาหลับตาพร้อมกับสูดดมกลิ่นที่ได้รับผ่านสายลม) นี่มันกลิ่น  

เอริซ่า... กลิ่นมนุษย์ ข้าเกลียดมนุษย์ แอริคปล่อยข้า ข้าจะไปจัดการมัน (เด็กหนุ่มจับข้อมือของเอริซ่าไว้แน่น) 

แอริค... เจ้าอยู่กับข้าที่นี่แหละ ให้ลูซิเฟอร์ไปดู (แอริคหันไปมองทางลูซิเฟอร์พร้อมพยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้เขาเข้าไปดู) 

เมื่อลูซิเฟอร์วิ่งเข้าไปในป่าลึกเขาก็เห็นเด็กหญิงชาวมนุษย์กำลังนั่งตัวสั่น เบื้องหน้าของเธอมีหมาป่าตัวใหญ่สามตัวล้อมรอบตัวเธออยู่ ทั้งสามตัวมีใบหน้าที่ดูโกรธสุดๆ น้ำลายของมันก็ไหลยืดลงไปที่พื้นดินตรงหน้าเธอ มันคงอยากกินเนื้อสดๆหวานตรงหน้าเต็มแก่เเล้ว 

ลูซิเฟอร์ ... ออกไป ถ้าพวกเจ้าไม่อยากโดนไฟนี่ฆ่าล่ะก็ หลีบทางให้กับเราซะ (ลูซิเฟอร์เสกเปลวไฟขึ้นมาไว้ในมือของเขาทั้งสองข้าง) 

หมาป่าทั้งสาม ต่างหันมามองที่ต้นต่อของเสียงขู่นั้น เมื่อพวกมันเห็นถึงที่มาของเจ้าของเสียง มันก็รีบเดินถอยหลังออกไปทีละนิดๆก่อนจะวิ่งออกไปจากตรงนั้น เมื่อเห็นว่าพวกมันไปแล้ว เด็กหญิงที่นั่งตัวสั่นอยู่ก่อนหน้านี้ก็สลบลงต่อหน้าต่อตาของลูซิเฟอร์  

เวลาต่อมา ลูซิเฟอร์ได้อุ้มเด็กหญิงคนนั้นเเล้วเดินออกมาหาทั้งสองคนที่ยืนรออยู่ เอริซ่ารู้ได้ทันทีว่าลูซิเฟอร์คิดจะทำอะไร เมื่อมองผ่านสายตาของเขาที่ดูลุ่มหลงเด็กหญิงตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด 

ลูซิเฟอร์ ... แอริค ต่อไปนี้นางคือว่าที่เจ้าสาวของข้า เมื่อข้าอายุครบสามร้อยปี เมื่อไหร่ข้าจะแต่งงานกับนาง 

เอริซ่า ... ข้าไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอก ถ้าต้องรอนานขนาดนั้น นังมนุษย์นั่นคงตายกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วล่ะ ให้ข้าช่วยให้นางตายไปตั้งเเต่ตอนนี้เลยก็เเล้วกัน (เอริซ่าเดินเข้าไปหาลูซิเฟอร์ที่ตอนนี้กำลังอุ้มหญิงสาวคนนั้นอยู่ในอ้อมแขน นางขมุบขมิบปากเหมือนกำลังร่ายเวทมนต์บางอย่าง แต่มีหรือที่ลูซิเฟอร์จะยอมให้นางทำอย่างนั้น เขาหันมาสบตานาง ดวงตาที่เคยเป็นสีดำตอนนี้กลายเป็นสีแดงเข้มดีงเปลวเพลิง เพียงเท่านั้น นางก็หยุดชะงัก) 

ลูซิเฟอร์ ... ในตอนนี้เจ้าเป็นเพียงแม่มดฝึกหัดเท่านั้น เจ้าไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์ หรือมีสิ่งที่พิเศษแบบข้ามาตั้งเเต่เกิดเพียงข้าออกคำสั่งภายในใจ เจ้าก็ไม่สามารถทำอะไรนางผู้นี้ไม่ได้เเล้ว จงหยุดความคิดของเจ้าซะ ก่อนที่ข้าจะโมโหมากกว่านี้ แล้วเผลอฆ่าเจ้า เจ้าก็รู้นี่ ข้าสามารถฆ่าใครก็ได้แม้แต่แม่มดเช่นเจ้า ไฟนรกของข้าก็สามารถเเผดเผาเจ้าได้เช่นกัน 

เอริซ่า ... ชิ อย่าเผลอก็เเล้วกัน เพราะว่าที่เจ้าสาวของเจ้า มีเพียงแค่ข้าเท่านั้นที่คู่ควร จำไว้ (จากนั้นนางก็วิ่งไปหาแอริค) เราไปกันเถอะปล่อยให้คนบ้านั่นเดินกลับเอง แหละดีเเล้ว (จากนั้นนางก็ร่ายเวทหายตัวออกไปจากป่าพร้อมเอริค)  

"น่าสนุกดีนี่...." เสียงหนึ่งดังขึ้นเมื่อทั้งสี่คนออกไปจากป่าต้องห้าม  

หลายปีต่อมา  

เมื่อเอริซ่าอายุครบ200ปี 

ในขณะที่เอริซ่ากำลังหลับใหลในห้วงของความฝันอันแสนหวาน บานประตูไม้บานใหญ่ภายในห้องนอนของนางที่ได้ลงเวทมนต์ไว้ก็ค่อยๆเปิดออกช้าช้า ช้าช้า เสียงรองเท้าของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในห้องนอนของเธอ เเต่เธอยังคงหลับใหลอยู่บนเตียงเเสนสบายของเธอต่อไป ชายคนนั้นหันไปดีดปลายนิ้วเพื่อเปิดไฟตะเกียงที่หัวนอนของเธอ จากนั้นเขาก็นั่งลงบนเตียงของเธอ  

ลูซิเฟอร์ ... ไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีหรือเปล่า เอริซ่า (เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธออย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เหมือนมันจะยังเบาไม่พอที่จะทำให้หญิงสาวตรงหน้าไม่สะดุ้งตื่น ) 

เฮือก!!  

เอริซ่า ... โทมัส คริสตัล อุ๊บ (ลูซิเฟอร์ใช้มือปิดปากเธอพร้อมกับกระซิบข้างๆหูของเธอ) 

ลูซิเฟอร์ ... ชู่ว!! ได้โปรดเงียบก่อน นี่ข้าเอง ลูซิเฟอร์ ข้าจะเอามือออกเเล้วเจ้าจงเงียบซะ  

เอริซ่า ... (พยักหน้า) ช่วยด้.... อื้อ อื้อ อื้อ (ลูซิเฟอร์ก้มลงมาจูบสาวอวบตรงหน้าอย่างไม่ลังเล เอริซ่าทำได้เพียงทุบกำปั้นน้อยๆของเธอไปที่แผงอกนั้นอย่างสุดแรง แต่เหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ลูซิเฟอร์พยายามดันลิ้นของเค้าเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเอริซ่า เเต่ดูเหมือนสาวเจ้าจะไม่ยอมง่ายๆ เขาเลยต้องใช้ทางลัดเพื่อให้เธอว่านอนสอนง่ายยิ่งขึ้น) 

ลูซิเฟอร์ (พูดในใจ) เอริซ่า เจ้าจงอ้าปากให้ข้าด้วยเถิด ข้าอยากจะรู้นักว่าในนั้นมันจะหวานละมุนเหมือนดังกลิ่นตัวเจ้าหรือเปล่า (สิ้นคำพูดเอริซ่าก็ยอมอ้าปากออกเล็กน้อยให้ลิ้นหนาเข้าไปสำรวจ เก็บเอาความหวานภายในโพรงปากนุ่มๆได้จามอำเภอใจ) 

เอริซ่า .... อื้อ อื้อ (ลูซิเฟอร์ รวบมือทั้งสองข้างของเอริซ่ามาไว้เหนือหัวของเธอ ส่วนอีกมือก็กำลังคลำไปที่หน้าอกอันอวบอิ่มของเธอ) 

ลูซิเฟอร์ ... อื้ม ใหญ่ มันใหญ่กว่าที่ข้าคิดไว้มาก (เมื่อปล่อยให้ริมฝีปากของเอริซ่าเป็นอิสระ เขาก็ได้มองหญฺิงสาวที่อยู่ใต้ร่างของเขาได้อย่างเต็มตา ) เอริซ่า ทำไมเจ้าถึงได้สวยขนาดนี้ ให้ตายเถอะ ข้ามันโง่ที่ปล่อยให้เจ้าหลุดมือไป แต่ตอนนี้ได้โปรดให้โอกาสข้าเถอะนะ มาเป็นเจ้าสาวของข้านะเอริซ่า (เพียงแค่ได้จูบเอริซ่า ได้สัมผัสร่างกายของเธอเพียงเล็กน้อย แก่นกายที่หว่างขาของเขาก็ผงาดขึ้นมา ทำเอาเขาแทบคลั่งถ้าในคืนนี้เขาต้องพลาดโอกาสนี้ไป) 

เอริซ่า ... ไม่ ปล่อยข้านะ ปล่อย!! ข้าไม่ได้รักท่านอีกต่อไปแล้วลูซิเฟอร์ อย่าทำแบบนี้เลย ท่านกลับไปหาอีฟซะเถอะ อย่ามายุ่งกับข้า(เอริซ่าพยายามดิ้นออกจากการพันธการของลูซิเฟอร์)  

ลูซิเฟอร์ ... ไม่จริง อย่าเอ่ยคำนั้น คำที่เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้รักข้า (ดวงตาของเขาในตอนนี้กลายเป็นสีแดง มันน่ากลัวจนเอริซ่าตัวสั่น น้ำตาคลอ)  

เอริซ่า ... ลูซิเฟอร์ ข้ากลัว กลับไปเถอะนะ ได้โปรด  

ลูซิเฟอร์ ... ข้าไม่ไป ในตอนนี้ข้ารู้เเล้วว่าข้ารักใคร ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีก ไม่ว่าโทรล หรือ แอริค หรือใครหน้าไหน จะไม่มีใครได้เจ้าไปทั้งนั้น เจ้าต้องเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น  

เอริซ่า ... (พยายามดิ้น อย่างสุดเเรง) 

ลูซิเฟอร์ ... ดิ้นไปเถอะ ถ้าเจ้าเหนื่อยเมื่อไหร่เจ้าก็คงจะหมดแรงไปเอง (เมื่อพูดจบเขาก็ซุกใบหน้าไปที่ซอกคอของเธอ) 

เอริซ่า ... ไม่!!!! ปล่อยข้านะ !!! ลูซิเฟอร์!!!