เราจากกันโดยไร้ซึ่งคำร่ำลา ฉันสั่งตัวเองไม่ให้หันกลับไปมองภาพด้านหลังที่คนตัวสูงมองตามด้วยสีหน้ายุ่งยากใจจนคล้ายอยากใช้มือแต่ละข้างขยี้เรือนผมตัวเองแรงๆ สักหนหนึ่งเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ
ฉันยกกอดแขนรอบตัวเอง ปล่อยน้ำตาที่เก็บกลั้นมานานให้รินลงอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่า ฉันเกือบหลงคิดว่ามันจะเป็นการเริ่มต้นของเรา แล้วทุกอย่างกลับพังทลายลงในตอนเช้าวันถัดมา…
แม้คิดว่าเวลานั้นคือจุดสิ้นสุดจากจุดเริ่มต้นอันแสนสั้น หากแต่มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นสายใยที่เริ่มก่อร่างผูกโยงไว้ และรั้งให้เราต้องหวนกลับมาพบกันอีกครั้ง เพื่อรับผิดชอบอีกหนึ่งชีวิตเล็กๆ ด้วยกัน
(ภาพประกอบไม่มีเจตนาเพื่อการค้าแต่อย่างใด)
สำหรับนักอ่านที่ต้องการดาวน์โหลดฉบับอีบุ๊กจะเป็นภาพถูกลิขสิทธิ์อีกเวอร์นะคะ ดังด้านล่างนะคะ ^^