“คุณเจอแมวที่ไหน” หมอเอ่ยถาม
“ก็แถวๆ คอนโดฯ นั่นแหละ”
“แมวผมก็หายเหมือนกัน”
“หือ?” โมครางอย่างไม่อยากจะเชื่อ แมวหมอหายจริงเหรอ
“จริงๆ นะ ก็ที่เราเดินชนกันที่ถนนน่ะ ผมหาแมวอยู่”
“แล้วแมวคุณสีอะไร”
“สีขาว”
“สีตาล่ะ”
“สีทอง”
พอคุณหมอตอบอย่างนั้น โมก็เริ่มครุ่นคิด หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าของเอริกะจริงๆ
“แล้ว...ตัวผู้หรือตัวเมีย”
“ตัวผู้”
“อ้อ...งั้นก็ไม่ใช่ ของผมตัวเมีย” โมยินดีเล็กน้อยที่เอาชนะคุณหมอได้ด้วยการทุ่มเถียงเรื่องเพศของน้องเหมียว คุณหมอดูผิดหวังละนะ แต่กลับลุกมาหา มานั่งที่ขอบโต๊ะเพื่อมองลงมาด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจ
“ผมอยากเจอแมวคุณจัง จะได้ดูให้แน่ใจว่าใช่แมวผมหรือเปล่า”
“แมวผมเป็นตัวเมีย” โมยืนยันอีกครั้ง แต่คุณหมอยิ้มแปลกๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่เขาไม่ชอบเลย
“ก็ไม่แน่ บางทีแมวมันก็ดูยากน่ะ ว่าเป็นตัวผู้...หรือตัวเมีย...” แม้ปากเอ่ยถึงแมว แต่ดวงตาคู่นั้นกวาดมองไปทั่วร่างของอีกฝ่าย
โมเริ่มอึดอัดเมื่อคุณหมอเอ่ยอย่างนั้น โหนกแก้มร้อนขึ้นทุกขณะ แต่บอกตัวเองว่าเพราะในห้องนี้ร้อนเกินไป
“หลบตาผมทำไม” หมอถาม
“เปล่านี่!” โมตอบพัลวัน เขาเปล่าทำแบบนั้นนะ ก็...ให้จ้องตากับผู้ชายด้วยกันนานๆ นี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ
ธารณ์ยิ้ม มองวงหน้าเรียวได้รูปของโมแล้วถูกใจ ผู้ชายอะไรหน้าสวยเป็นบ้า ตาโต จมูกโด่ง แถมริมฝีปากนี่ผู้หญิงแท้ๆ ยังอาย
“มีแฟนหรือยัง”
“หา!?” คนถูกถามอุทานเสียงหลง ลุกยืนเมื่อถูกคุณหมอรุกอย่างหน้าด้านๆ
“ก็ผมชอบคุณ เรามาคบกันเถอะ”
Guest
