คำโปรย: หลงหัวใจนายอัลฟ่าไอดอล
โลกนี้มีหลายสิ่งที่มนุษย์เรายังต้องเรียนรู้ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับพวกมนุษย์เอง
ใครจะไปรู้ล่ะว่านอกจากชนชั้นทางเพศที่ถูกจำแนกออกเป็น ‘อัลฟ่า’ ‘เบต้า’ และ ‘โอเมก้า’ ที่นอกเหนือจากเพศชายและหญิงแล้ว ยังจะมี ‘เพศเฉพาะ’ แยกย่อยออกมาอีก
ซาซังฮยอน คือหนึ่งในโอเมก้าหายากที่มีกลิ่นตัวพิเศษเป็นกลิ่นคาราเมล ยามที่เขามีอาการฮีท เขาจะปล่อยกลิ่นหอมหวานฟุ้งกระจายไปทั่ว ไม่ต่างอะไรจาก คิมชีอู ที่เป็นอัลฟ่ากลิ่นกาแฟหลากหลายประเภท ทั้งสองแลดูจะเหมือนกัน ทว่าแท้จริงแล้ว โลกของพวกเขากลับต่างกันสุดขั้ว
คิมชีอูเป็นถึงเมมเบอร์วงไอดอลชายเกาหลีชื่อดังอย่างเมย์บี ขณะที่ซาซังฮยอนเป็นเพียงคนธรรมดาเดินดินที่ได้แต่เป็นติ่งศิลปินวงนี้ไปวันๆ
แต่...เขาไม่ได้เป็นติ่งคิมชีอูสักหน่อย!
เพราะกลิ่นคาราเมลบ้านั่นที่จู่ๆ ก็แผ่กำจายออกจากตัวในตอนที่เขาไปงานแฟนไซน์วงเมย์บีอย่างไม่ได้ตั้งใจนั่น ทำให้เขาจับพลัดจับผลูมาตกอยู่ภายใต้ความช่วยเหลือของคิมชีอูที่กำลังนั่งส้วมสบายอุราอย่างไม่เต็มใจ หนำซ้ำหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขาดันไปทำให้ประสาทการรับกลิ่นของคิมชีอูพังเสียฉิบไปอีก!
ด้วยเหตุนั้น คิมชีอูจึงออกตามล่าตัวเขา พร้อมยื่นข้อเสนอแกมบังคับว่าเขาจะต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้จนกว่าอาการบ้าบอคอแตกนี้จะหายไป ไม่อย่างนั้นล่ะก็ วงเมย์บีได้ถึงกาลอวสานแน่! แล้วติ่งเดนตายอย่างซาซังฮยอนมีหรือที่จะยอมปล่อยให้เป็นอย่างนั้น!
ปฏิบัติการเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคิมชีอูจึงเริ่มต้นขึ้น แม้ว่าส่วนผสมของกาแฟและคาราเมลถ้วยนี้จะไม่ได้ผสมผสานกันลงตัวเอาเสียเลยก็ตามทีเถอะ!
...
🇰🇷คุยกับนักอ่าน🏳️🌈
สวัสดีค่าทุกคน อยากมาพูดคุยกันก่อนเริ่มเนื้อหาว่านวนิยายเรื่องเป็นแนวหวานๆ นุ่มๆ แต่ปนขมนิดหน่อยเหมือนกาแฟนมรสโปรด ตัวละครเป็นคนเทาๆ มีนิสัยบางอย่างที่ไม่ควรทำตามเพราะมันจะน่าโดนตบกบาลซึ่งในเรื่องก็คือพระเอก^-^ แบคกราวด์เนื้อเรื่องคือประเทศเกาหลี พระเอก นายเอก ตัวประกอบมีนิคเนมเป็นภาษาเกาหลีทั้งหมด นายเอกอายุมากกว่าพระเอก บอกไว้ก่อนเผื่อนักอ่านบางท่านไม่ถนัดในไทป์นี้
จุดเริ่มของนิยายเรื่องนี้มาจากนักเขียนที่เป็นKorea Lover ♡ เดินทางไปเกาหลีแล้วเห็นพระเอกมังฮวาแนววายที่เรากรี๊ดกร๊าดเติมเหรีญมาเปย์อ่านในแอพแปะไว้ตามป้ายบิลบอร์ดใหญ่ๆ ในประเทศแล้วเกิดตาโต(เพราะบ้านเขาจริงจังมากเวอร์ แต่ล่ะคนหล่อสะบัด!) จึงปิ๊งไอเดียว่าอยากจะสร้างพระเอกนิยายวายขึ้นมาเองซักคนเอามาเป็นสมบัติของตัวเอง แต่จะให้มานั่งวาดแบบนักวาดบ้านเขาก็ไม่ไหวเทพเกิ๊น! เลยเอาวะ ลองจินตนาการเป็นตัวอักษรเอา เอาความเป็นติ่งความเป็นมัมหมาของเราสาดลงไปในพล็อต พอมาเขียนเท่านั้นแหละรู้เรื่อง! (ยากอิ๋บอ๋าย ) เลยพักจินตนาการไปเลยยาวๆ ไปเรียน ไปหาอ่าน ไปศึกษากับผู้ชำนาญก่อนจะได้เรื่องกับตัวเองว่ามึงต้องใช้ความสมเหตุสมผลด้วย ไม่ใช่ใช้แค่จินตนาการ มันจะเวินเว้ออีบ้า! ทั้งนี้ความเวิ่นเว้อผีบ้าผีบอของนักเขียนไม่สามารถรั้งจินตนาการในหัวให้หยุดคิดได้ ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็แจ้งเกิดสักที ไม่ใช่สิ! ได้ฤกษ์เปิดเรื่องสักทีดองมานาน ขอชาบูนักเขียนทุกคนที่ปีหนึ่งมีนิยายเป็นสามสี่เรื่อง ทางนี่ไม่หวายย (โอยเหนื่อยบ่นเยอะปวดหลัง🤣...) อีบุคจะตามาเร็วๆ นี้เน้อ
ยังไงก็ขอฝาก #หลงหัวใจนายอัลฟ่าไอดอล ไว้ในอ้อมกอดของทุกคน ขอให้ทุกตัวอักษรที่ผ่านตาของทุกคนที่จะอ่านต่อไปนี้เป็นรอยยิ้ม ของทุกๆ คนนะคะ...
หนึ่งคอมเม้นท์เท่ากับร้อยล้านกำลังใจของนักเขียนฝากนักอ่านทุกคนแปะๆกันหน่อยน้าาา
Guest
