ลูกจันทร์

ลูกจันทร์

"แหวนนี่ผมเป็นคนเก็บเงินซื้อมาเพื่อจะมาสวมให้น้องกรณ์ไม่ใช่มาสวมให้กับใครไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามีหรือเปล่าก็ไม่รู้แถมสภาพก็ดูไม่ได้แม้แต่น้อยแต่งไปขายขี้หน้าตาย"

เมื่อลูกจันทร์ได้ยินที่คุณธันพูดก็บีบนิ้วเข้าหากันแน่นทำไมคุณธันพูดกับจันทร์แบบนี้

"ตาธัน"!!

คุณหญิงมัลลิตาตวาดลูกชายของตนเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายของตนพูด

"ทำไมพูดกับน้องแบบนี้ แม่ไม่เคยสอนให้ธันว่าคนอื่นแบบนี้นะ"

"ก็มันจริงนิครับคุณแม่ เขามันตัวประหลาด ไม่ได้หน้าดูแม้แต่น้อยแต่งไปผมก็ขายขี้หน้าคนอื่นเขา"

มือเล็กกำชายกระโปรงแน่นดวงตาสวยสองข้างหยาดคลอไปด้วยน้ำตา เขากำลังกลั้นมันไม่ให้มันไหลลงมา

"ก็ได้ตาธันแกจะสวมให้ใครก็เรื่องของแก แต่ทะเบียนสมรสแกต้องจดกับหนูจันทร์เท่านั้น หลังจากนั้นจะไปไหนก็ไป"

คุณหญิงมัลลิตาพูดขึ้น

"ฮึก จันทร์มัน ฮึก น่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือจ๊ะ"

เขามันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือคุณธันถึงไม่อยากแต่งกับเขา ใช่ซิ คุณเขารักกับคุณกรณ์

"จันทร์มันหน้าสมเพช ฮือ ไปไหน ก็ไม่มีใครต้องการ ฮือ"

ลูกจันทร์เอาหน้าซุกหมอนใบใหญ่ หลังจากจดทะเบียนสมรสคุณธันเขาก็ออกไปทันที เหลือเพียงลูกจันทร์ที่อยู่ในห้องหอเพียงคนเดียว

นายเอกนิยายเรื่องนี้น้องใส่กระโปรง​ พูดจ๊ะจ๋า​ ไม่ชอบกดออกได้ค่ะ