สวัสดีนักอ่านทุกท่านที่แวะเวียนกันเข้ามานะคะ เรื่องนี่เป็นพี่เรียดไทยเรื่องแรกของ 📝ไรท์นักเขียนยาจก📝 ที่แต่งขึ้นมาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเนื้อหาเรื่องราวของนิยายจะสามารถมัดใจนักอ่านกันได้นะคะ เรื่องนี้ไรท์ทำเป็นอีกบุ๊คด้วยนะคะ
แจ้งเนื้อตอนที่จะอัพในรี้ดอะไร
นิยายเรื่องนี้จะอัพจนจบเรื่องนะคะ แต่จะไม่ได้อัพตอนพิเศษให้ เรื่องนี้จะจบอยู่ที่ประมาณ50ตอน
ตอนพิเศษอีก5ตอนจะไปอัพที่อีบุ๊คนะคะ สามารถติดตามอ่านเพิ่มเติมๆได้ และขอขอบคุณที่สนับสนุนไรท์กันด้วยนะคะขอบคุณนักอ่านที่ติดตามกันมานานอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ อยู่จนไรท์เปิดเรื่องใหม่ๆขอบคุณจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและสนับสนุนนักเขียนด้วยนะคะ แล้วเจอกันแล้วๆนี้นะคะ
เปิดเรื่องประมาณสิ้นเดือนหน้า หากไม่มีข้อผิดพลาดประการใดนะคะ
👆🏻ไรท์เองงับ👆🏻
สามารถไปแอบดูสปอยใน ติ๊กต๊อก ไรท์นักเขียนยาจก ได้นะคะ
https://vt.tiktok.com/ZSLMA1EXP/
ปกนิยาย: จากนักวาด @werawhale
👇🏻อ่านเรื่องย่อต่อข้างล่างเลยจ้า👇🏻
“แม่แก้วเอ๋ย อย่าได้กลัวพี่เลย พี่หาได้คิดร้ายต่อแม่เลย” ใบหน้าคมเข้มแววตาดั่งดวงอาทิตย์ที่กำลังแผดเผาทุกสิ่งอย่างที่ขว้างทาง แต่ในตอนนี้มันกลับอ่อนโยนราวกับสายลมยามเย็นที่คอยโอบกอดท้องนภาเข้าสู่ยามราตรี ผู้ที่ถูกกล่าวหาครหาว่าเป็นบุรุษผู้ไร้ความเมตตาป่าเถื่อน ผู้ที่กระหายเลือดมากกว่าอำนาจ แต่แล้วใยบุรุษที่ผู้ใดต่างหวาดกลัว ผู้ที่ไร้ความอ่อนโยนแม้แต่กายหยาบยังดูดุดัน ใบหน้าคมเข้มนั้นยังดูดุเดือดดุดันอยู่ทุกช่วงเวลา
แต่…ไม่ว่ายามใดที่สตรีที่มีชื่อเสียงไม่ดี เป็นสตรีโหดร้ายนิสัยโหดเหี้ยมมีดีเพียงแค่กายหยาบที่งดงามราวกับเทพธิดาที่ลงมาจุติ แต่กลับมีนิสัยที่โหดร้ายดั่งผีร้าย นางขี้อิจฉา นางรักสบาย กระหายอำนาจ นางเกลียดความลำบาก รักความสุขสบาย และเป็นนางผู้นี้ที่ผู้คนสาปส่งให้ตกตายไปในเร็ววัน แต่กลับมีคนผู้หนึ่งที่ถนอมนางดั่งดวงใจ
ลำบากไม่ให้ใกล้ หาความสุขสบายมาประเคนให้ด้วยความเต็มใจ ขอเพียงนางไม่ทิ้งไป เขานั้นยอมนางได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตเขายังกล้าที่จะมอบมันให้นางไปอย่างไม่ลังเล
"แม่ ได้โปรดเถอะ กลับมาหาพี่"
น้ำเสียงอันสั่นเครือของขุนไกรเอ่ยออกมาราวกับจะขาดใจ เอ่ยอ้อนวอนดวงใจของตนทั้งน้ำตา หากในยามนี้ร่างกายของเขาสามารถขยับได้ เขาจักมิยอมให้นางเดินจากเขาไปเช่นนี้
“ข้ามีวาสนาได้พบเจ้าเป็นบุญของข้ายิ่งนัก แต่จักให้ข้าเห็นแก่ตัว ทิ้งให้อีกหลายชีวิตต้องมาเจ็บปวดเพราะข้า ข้ามิอาจทำได้ โดยเฉพาะเจ้าข้ามิอาจทนได้หากเสียเจ้าไป”
“ไม่! แม่อย่าไป อย่าไปจากพี่ อย่าออกไปนะ กลับมาได้โปรด กลับมาหาพี่”
น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาในยามนี้นั้นมันสิ้นหวังเหลือเกินยิ่งเขามองเห็นรอยยิ้มที่สิ้นหวังของนางยิ่งทำให้เขาร้องไห้หนักมากขึ้นเฝ้ามองแผ่นหลังบางจนลับตา
ดวงใจบินหนี สู่ท้องนภา
หายไปในม่านเมฆา ลับตาไร้แม้เงา
หมดวาสนาปีนป่ายตามหาเจ้า
ทุกยามเย้า พี่เฝ้ามอง ท้องนภา แสนกว้างใหญ่
พี่นั้น มิใช่ปักษา ไร้ปีกบินตาม หาเจ้า แล้วแม่เอ่ย
อย่าบู๊บี้บทความไรท์นะ ไรท์แต่งเอาให้มันอ่านเข้าใจพอ ไม่เน้นคำเชื่อมอะไรทั้งนั้น ถูกผิดช่างมัน แต่งไว้ก่อน555
รับบทนักกวีฝึกงานแล้วหนึ่ง
แล้วมาเจอกันในเรื่องแล้วๆนี้นะคะ
ไม่อนุญาติให้คัดลอกหรือดัดแปลงนิยายยนะคะ
Guest
