กับดักรักลวงเล่ห์ร้าย

'ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน 

ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอ จะได้ไหม นะเธอจะได้ไหม (รักเธอตลอดไป) 

ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน… 

ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอ จะได้ไหม นะเธอจะได้ไหม (รักเธอตลอดไป) 

ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน 

ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอ จะได้ไหม นะเธอจะได้ไหม (รักเธอตลอดไป)’ 

Cr.เจมส์ เรืองศักดิ์ ลอยชูศักดิ์ ‘ไม่อาจเปลี่ยนใจ’ 

อินโทรเพลงเศร้า...ติดชาร์ทสมัยที่บุษบันอายุแค่10ขวบกว่าๆ ยังไว้ผมเปียใส่ชุดนักเรียนชั้นมัธยมต้น เป็นเพลงที่แสนไพเราะเกี่ยวกับ ความรัก ที่ไม่สมหวัง ไม่อาจรั้งใจคนที่จะไปไว้กับตัวเองได้...ตัวนักร้องถ่ายทอดอารมณ์สุดเศร้าได้อย่างเห็นภาพชัดเจน ถึงจะเป็นเพลงเก่ายุค90 แต่เมื่อได้ฟังเพลงนี้ทีไร หยดน้ำตาของเธอก็รินไหลออกมาทุกที เป็นความทรงจำแสนเลวร้ายที่หญิงสาวพยายามลบออกไปจากความทรงจำ แต่ไม่เคยทำได้สำเร็จ ยิ่งวันนี้... วันที่โลกถล่มลงตรงหน้าเพราะผู้ชายคนเดียวที่เธอปักใจรัก!! กำลังหน้าชื่นมีความสุขกับผู้หญิงที่เขาเลือกอยู่ต่อหน้าต่อตา สายตาของเขามองผู้หญิงข้างตัวด้วยความรักและเทิดทูน สายตาคู่นั้นไม่เคยมีเงาของเธอสักนิด ความรักระหว่างเธอกับเขา ถูกซ่อนเร้นไว้ด้วยกาลเวลา และมันจะถูกลบเลือนด้วยหัตถาของพระพรหม เมื่อท่านไม่ได้ขีดเส้นทางรักนั่นไว้ ให้เธอตั้งแต่แรก...  

งานวิวาห์แสนเลิศหรูของลูกหลานคนร่ำรวย เป็นความบังเอิญที่แสนโหดร้าย!! สำหรับผู้หญิงที่ถูกทิ้งแบบไร้สาเหตุ เพียงเพราะเธอไม่มีค่ามากพอให้เขาเชิดชู เขาเห็นเธอเป็นแค่ขนมหวานใกล้มือ บุษบันหลานสาวแม่บ้าน หรือจะสู้ภารตีบุตรสาวเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังในเมืองกรุงได้ ดังนั้น...นักรบ ไชยยะนัน จึงตัดสินใจทิ้งขนมหวานที่เขาคิดแค่อยากชิมเล่นเป็นทางผ่านหนึ่งในชีวิต... แต่บุษบันดันเล่นตัว ชายหนุ่มสุดฮอตอย่างเขาจึงขอเก็บหล่อนไว้เงียบๆ จนกระทั่งตกลงปลงใจคบหาดูใจกับว่าที่ภรรยาในอนาคต เขาจึงบอกหล่อนตรงๆ และจบความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนั่นลงแบบไร้เยื่อใย  

นรสิงห์ กษิดิศชญาธร เขม่นมองผู้หญิงหน้าคุ้นๆ หล่อนยืนหลบอยู่ข้างซุ้มดอกไม้ ใบหน้าหมองๆ นั่น เหมือนกำลังเศร้าใจอะไรหนักหนา เขาคุ้นหน้าหล่อน จนไม่อาจถอนสายตากลับได้ หากยังไม่ได้ความกระจ่าง... 

“มองอะไรคะน้าสิงห์?” ภารตี กษิดิศชญาธร หลานสาวที่ห่างกันไม่กี่ปี เนื่องจากมารดาของเธอ หรือพี่สาวของเขา มีบุตรตั้งแต่แรกสาวกับสามีคนแรก...ร้องทัก และหล่อนคือเจ้าสาวแสนโชคดีในค่ำคืนนี้... 

“เปล่า!!” เจ้าของร่างสูง185 เซนติเมตรหมุนตัวกลับมาตอบ สีหน้าเขาขรึมเฉย จนภารตีเดาไม่ออก 

“ตีกว่างั้นแหละ ไม่มีอะไรน่าดูเลย ต้องรอให้ค่ำก่อนเถอะค่ะ เพื่อนๆ ตีคงจะทยอยมากัน เวลานั้นน้าสิงห์จะมองเพลินจนตาแฉะ” 

หญิงสาวที่มีความสุขที่สุดในเวลานี้ โลกทั้งใบของหล่อนกำลังเป็นสีชมพู ไม่มีความทุกข์ได้มาแผ้วผ่าน อีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึงข้างหน้านี้ คนรักของเธอ... จะกลายเป็นกรรมสิทธิ์ของเธอแต่เพียงผู้เดียว!! ผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเขา 

“เอะ!!” เสียงหลานสาวอุทาน นรสิงห์จึงหมุนตัวกลับมามองซ้ำ 

“มีอะไรหรือเปล่ายัยตี” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อมองไปยังจุดๆ เดียวกับที่นรสิงห์จับตามองอยู่เมื่อสักครู่ 

“น้าสิงห์ อีนังนั่นมันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงคะ?” เสียงของภารตีแหลมปรี๊ด!! เหมือนกำลังโกรธแค้นใครสักคน  

“ใคร?” คุณน้าวัยหนุ่มที่อายุเพิ่งจะแตะเลข3 ปีแรกร้องถาม พร้อมกับทำท่าฉงน 

“อีบุษไงคะ อีเด็กรับใช้บ้านไชยยะนัน” 

น้ำเสียงกดต่ำที่ภารตีมักจะใช้เสมอหากมีใครบางคนขัดใจหล่อน 

‘เด็กรับใช้’ นรสิงห์ตามไม่ทัน เขากำลังทบทวนสิ่งที่หลานสาวเคยปรึกษา ก่อนจะครางในคอ ที่เขารู้สึกคุ้นๆ กับผู้หญิงคนนั้น เพราะเขาเคยเห็นเธอมาก่อนนี่เอง...คู่รักที่นักรบเคยซุกไว้ ผู้หญิงในบ้านที่เขาปิดบังภารตีมาตลอด