"ฉันรู้ว่าคุณโกรธพี่เพลงที่ไปแต่งงานกับคนอื่น คุณเลยแกล้งฉัน" ความโมโหเข้าครอบงำจิตใจอยู่ทำให้เพลินเนตรว่าเขาออกไปโดยไม่ทันคิดถึงผลที่จะตามมา
"อย่าเอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นให้ผมได้ยินอีกถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อน" ชายหนุ่มพูดจาเสียงรอดไรฟันออกมา สายตาของเขาเริ่มวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้นที่มีอยู่เต็มอก
"ทำไม ฉันพูดจี้ใจดำคุณล่ะสิ ไล่ฉันออกเลยสิ ฉันก็ไม่อยากทำงานกับเจ้านายไม่มีเหตุผลอย่างคุณเหมือนกันแหละ"
"เพลินเนตร!" ปรเมศวร์ตวาดเรียกชื่อหญิงสาวเสียงดังเพื่อส่งสัญญาณเตือนว่าเธอควรหยุดพูด แต่เพลินเนตรหาได้สะทกสะท้านหรือเกรงกลัวเขาไม่ เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ เธอจึงพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมา หวังให้เขาได้รับความเจ็บปวดบ้าง
"ทำไม ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าพี่สาวฉันโชคดีมากที่ไม่ได้แต่งงานกับคนโมโหร้ายอย่างคุณ คนอย่างคุณไม่คู่ควรกับพี่สาวฉันเลย" หญิงสาวเอ่ยออกไปก่อนแสยะยิ้มหวังให้คำพูดของเธอทิ่มแทงหัวใจของเขา ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อคนตรงหน้าเธอโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
ปรเมศวร์ที่ไม่สามารถทนฟังคำพูดที่เสียดแทงหัวใจเขาได้ จึงพุ่งตรงไปกระชากข้อมือของเธอก่อนออกแรงดึงให้คนร่างบางมาประทะอกเขาอย่างแรง
"ผมบอกให้หยุดพูด" ชายหนุ่มพูดเสียงกดต่ำ พยายามควบคุมอารมณ์โกรธเอาไว้อย่างยากเย็น สายตาคมดุจ้องมองไปที่หญิงสาวอย่างต้องการกระชากวิญญาณของเธอออกมา
"ฉันไม่หยุด คุณจะทำไม จะฆ่าฉันให้ตายเลยใช่ไหม เอาสิ คนจะได้รู้กันไปเลยว่าคุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย คุณมันคนขี้แพ้ชวนตี" สายตาของเขาช่างดุดันน่ากลัวเหลือเกิน แต่เวลานี้เธอไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ขอทำให้ผู้ชายตรงนี้เจ็บแสบบ้างก่อนที่เธอจะลาออกไป
"โอ้ย"
ชายหนุ่มออกแรงบีบที่ข้อมือหญิงสาวอย่างแรงจนเธอต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สายตาคมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอาฆาตแค้น
"ฆ่าให้ตายมันง่ายไป ผมจะทำให้คุณรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ได้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวดที่ผมกำลังเป็นอยู่"
Guest
