ใครๆก็พร่ำบอกว่าการเรียนในวัยมัธยมคือช่วงเวลาที่เด็กๆมีความสุขมากที่สุดเพราะไม่ต้องแบกความเครียดเรื่่องต่างๆในชีวิตมีหน้าที่แค่เรียนหนังสือและเล่นสนุกกับเพื่อน แต่จะมีใครรู้บ้างว่าวัยมัธยมของผมมันช่างแตกต่างจากที่เขาลือในทุกๆเรื่อง หนักสุดคือทะเลาะกับที่บ้านเรื่องผลการเรียนทำเอาบ้านแทบแตกสุดท้ายคุณพ่อสุดที่รักก็หาทางออกให้ผมจนได้
และทางออกที่ว่าคือยื่นข้อเสนอให้ผมมีบัดดี้เพื่อมาช่วยติวหนังสือให้แถมยังบรรยายสรรพคุณมันอย่างดีเลิศ แต่เอาเข้าจริงผมกับรู้สึกว่าไอ้บัดดี้คนนี้มันแทบจะทำหน้าที่เป็นพ่อคนที่สองของผมอยู่แล้ว...
--------------
"บอกดีๆ ก็ได้ปะ มึงถือสิทธิ์อะไรมาเคาะหน้าผากกู แม่ง สนิทก็ไม่สนิท"
"กูบัดดี้มึง"
"เหอะ กูไม่อยากได้"
"นั่น มันปัญหาของมึง ไม่ใช่ปัญหาของกู"
นี่คือคำพูดของคนที่ใครๆต่างก็ยกย่องว่าเขานั้นเป็นเด็กเรียนที่เก่งที่สุด!!!ผมว่ามันสร้างภาพมากกว่าถ้าจะมีอะไรที่มันเหมาะกับคำว่าเด็กเรียนคงมีแค่แว่นหนาๆบนใบหน้าเท่านั้นแหละ
ชี้แจง
นิยายเริ่องนี้เป็นจิตนาการของผู้แต่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ
อัพทุกวันเสาร์และวันอาทิตย์นะคะ
Guest
