เงากลางใจ

ซีโร่ เป็นมนุษย์ทดลองที่ถูกสร้างขึ้นด้วยวิทยาการที่ล้ำสมัย เพราะดวงดาวหมายเลข 103 สามารถสร้างมนุษย์ขึ้นมาจากแท่งแก้วได้ และเพราะแบบนั้นงานวิจัยต่างๆที่ไม่สามารถใช้มนุษย์ทดลองได้ในอดีต จึงสามารถทำได้ในตอนนี้ เพราะเราสามารถสร้างมนุษย์ได้ขึ้นมาทันที  

การทดลอง การเดินทางข้ามเวลา เป็นงานวิจัยที่มีองค์กรดวงดาวแห่งชาติ และมีบริษัทขนาดใหญ่เข้ารวมมากถึง 50 องค์กร ทุกคนหมายใจว่าจะสามารถเดินทางไปยังอดีตได้  

 แต่เพราะวัสดุของชิปที่ฝั่งในสมองของ ซีโร่ เกิดการต่อต้านกับ อุปกรณ์ข้ามเวลา ส่งผลให้ร่างของซีโร่ที่หมายจะย้อนเวลากลับไปเพียง 10 ปี กลายเป็นย้อนกลับไปถึง 1 หมื่นปีแทน 

ณ ถนนข้างศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง 

“เด็กคนนั้นไม่มีชื่อ ไม่มีแซ่ ทั้งยังไม่ยอมเอ่ยปากพูดอันใดเลยขอรับ” ร่างสูงของบุรุษในชุดดำสนิทไปทั้งตัว รวมไปถึงใบหน้าที่ถูกปิดไว้ด้วยเช่นกันเอ่ยปากบอก ร่างของชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าต้นเองที่มีลักษณะชุดไม่ต่างกัน 

“ถามเจ้าเด็กนั้นเสีย ว่าอยากเข้ารวมหรือไม่ ให้เจ้าเด็กนั้นพยักหน้าหรือส่ายหน้าก็พอ”  

“ขอรับ!” ร่างสูงของคนที่เอ่ยปากถามคนที่ดูเหมือนหัวหน้าเสร็จก็เดินกลับไปที่เดิม ก่อนจะพบร่างของเด็กน้อยวัยไม่น่าจะเกิน 5 ปีคนหนึ่งนั่งก้มหน้าพิงกำแพงศาลเจ้าร้างของเมืองกันดานที่แสนห่างไกล 

ร่างในชุดเสื้อผ้าสีน้ำตาล หรือมันอาจจะเป็นสีอื่นมาก่อนแต่ตอนนี้เป็นสีน้ำตาลไปแล้ว เพราะฝุ่นหรือสิ่งสกปรกต่างๆ เงยหน้าสบตาบุรุษร่างสูงที่มองตนเองอยู่  

“เจ้าหนู หากอยากมีข้าวกิน มีชีวิตอยู่ มีเป้าหมายเพือใครสักคน ก็ขอจงลุกขึ้นและเดินตามข้ามา หากไม่ ก็จงนั่งรอความตายหรือความเมตตาของสวรรค์ต่อไป” ร่างสูงเอ่ยประโยคที่เขาก็เคยได้ยินมายามเมื่อเป็นเด็กไม่ต่างกันกับร่างเล็ก ผอมแห้ง ดูไม่ออกว่าชายหรือหญิงตรงหน้า 

ร่างสูงหันหลังกลับ หมายจะเดินกลับไปที่รถม้าทั้ง 6 คัน ที่ขนเด็กชายหญิงจากต่างเมืองมาหลายคน หูของชายคนนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาเฉียบ เดินตามมา ร่างสูงเปิดประตูรถม้าที่ภายในมีเด็กนั่งอยู่แล้ว 4 คนออกกว้าง  

ร่างน้อยผอมซูบในชุดโทรมไม่ต่างกับเด็กในรถม้า เดินขึ้นไปอย่างไม่แสดงท่าทางเปลี่ยนแปลงอันใด มีเพียงเท้าที่ก้าวขึ้นไปเอง และนั่งลงเองในพื้นที่ยังวาง ก่อนจะมองไปที่จุดเดียวนั้นคือผนังรถม้า ทุกอย่างนิ่ง เงียบ และไม่เอ่ยอันใด ไม่ร้อง ไม่ถาม  

ชายร่างสูงในชุดดำได้แต่สายหน้า เห็นทีรอบนี้จะมีเด็กใบ้มาด้วย แต่นับว่าดี เพราะจะได้ไม่เอ่ยปากมาก เพราะอย่างไรหน้าที่ของ เงา คือเอ่ยวาจาให้น้อยที่สุดอยู่แล้ว 

ณ ห้องทำงานภายในจวนแห่งหนึ่ง 

“เจ้าเป็นเงาของข้าใช่หรือไม่” ร่างสูงก่ำยำของบุรุษหนุ่มเดินเข้ามาประชิดตัว ร่างบอบบางของสตรีในชุดสีดำ ใบหน้าก็ปิดด้วยผ้าสีดำเห็นเพียงดวงตาใส ที่ผู้ใดมองก็ต้องรู้สึกหลงใหล  

“ตอบข้า! เจ้าเป็นเงาของข้าคนเดียว ใช่หรือไม่” เสียงทุ้มเข้ม ตวาดเสียงดังขึ้น มือหนาก็ยกมือขึ้นมาจับปลายคางของร่างที่ยืนนิ่งตรงหน้าแน่นหนา  

“….. เจ้าค่ะ” เสียงใสราวกับระฆัง ดังขึ้นทามกลางห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างดูดี แม้ว่าน้ำเสียงจะเรียบนิ่ง และเหมือนไม่ได้คิดอันใดกับประโยคคำถามของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายของตนเองก็ตาม แต่ภายในใจกับรู้สึกราวกับว่าอยู่ทามกลางพายุบ้าคลั่ง สับสน และไม่รู้จะหาทางออกได้เช่นไรแทน 

เสียงตอบรับ และตอบกลับเพียงสองคำ ทำเอาหัวใจที่เคยเย็นชาพลันรู้สึกละมุ่น ร่างสูงเปลี่ยนจากจับปลายค้างเป็นลูบแก้มที่อยู่ภายใต้ผ้าสีดำผืนหนา ก่อนจะเอียงหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของสตรีที่อยู่ตรงหน้า และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทรงเสนห์ว่า 

“ใช่แล้ว เจ้า เป็น ของข้า เพียง ผู้เดียวเท่านั้น”  

ทักทาย 

สวัสดีสำหรับรี้ดที่น่ารักทุกคนครับบบ วันนี้ไรท์มีนิยายใหม่มาฝาก  

ขอบคุณรีดทุกคนทั้งที่ตามมาจากเรื่องเก่า และรี้ดใหม่ๆที่เข้ามาอ่านเพราะสนใจเรื่องนี้กันน้า 

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงความคิดแสนมโนของนักเขียน  

มีส่วนใดผิดพลาดต้องขออภัยมากๆ 

แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากให้ทุกคนอ่านกันอย่างสนุกน้า เลิฟๆ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ