มันมีไม่กี่เหตุผลหรอกนะที่ผู้หญิงสวย เก่งเพียบพร้อมอย่าง ปีย์วรา อยู่ครองตัวเป็นโสด เธอขึ้นชื่อว่าเป็นวัตถุโบราณต้องห้ามของกลุ่มที่ห้อมล้อมไปด้วยผู้ชายหน้าตาดี แต่กลับไม่เคยมีเเฟน ไม่เคยออกเดท ใช้ชีวิตเรียบเรื่อยไปวันๆ หมกมุ่นกับตำรา พอตกเย็นก็ชวนกันไปเมาเมื่อมีเวลาว่าง ชวนกันเที่ยว
เพราะสายตาคู่นี้ไม่เคยมองใคร หัวใจเธอเเข็งดั่งหินผาไม่เคยหวั่นไหวกับอะไรทั้งนั้น นอกจากสายตาคมดุคู่หนึ่งของคนคนหนึ่ง
เเต่นั่นเเหละ
เขาคือความลับเช่นเดียวกับเหตุผลที่เธอไม่มีใคร
............................
ไม่ใช้ครั้งแรกที่ปรานนต์วิจารณ์คนที่เข้ามาในชีวิตเธอ ตั้งแต่รู้จักกันเขาติผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบเธอทุกคน ไม่นานคนเหล่านั้นก็ค่อยๆหายไป
"แล้วต้องดีขนาดไหนเหรอ"
"เท่าฉันไง ถ้าหาดีไม่ได้เท่าฉันก็ไม่ต้องเอา"
ความมั่นหน้าของเขาทำให้เธอกรอกตาเบาๆ ยอมรับว่าที่ผ่านมาในชีวิตเธอเองก็ยังมองไม่เห็นใครดีไปกว่าเขา หญิงสาวมองคนตรงหน้า
"เป็นแฟนกับเราไหมล่ะ ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาพูด"
เธอเอ่ยลอยๆ เธอรู้จักเขาดี คนที่หวงแหนชีวิตโสดยิ่งกว่าอะไร เขาไม่เคยเรียกใครว่าแฟนด้วยซ้ำ เรารู้จักกันมาหกปี ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันยืดเยื้อกันมานานเกินไปแล้ว
ความสัมพันธ์ที่มากเกินเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน
แค่พูดออกมามันยากตรงไหน
ปรานนต์จ้องนิ่งไปในแววตาคนตรงหน้า จนปีย์วรารู้สึกถึงประกายความรู้สึกบางอย่างที่ทอดผ่านหน่วยตาดำสนิทของคนตรงหน้า
"แน่ใจแล้วใช่ไหมที่พูดมา"
น้ำเสียงทุ้มลึกเอ่ยขึ้นราบเรียบแต่ให้ความรู้สึกเหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์ หัวใจหญิงสาวกระตุกเต้นเมื่อสบตาแววตาคมกริบที่กำลังต้อนให้เธอจนมุมเพื่อยอมรับ/
Guest
