ก่อนอรุณทอแสง

ทิวาเจ้าลดเลือนหายกลางเวหา 

ดวงดาราประดับแสงราตรีใหม่ 

แม้นเราสองต้องพลัดพรากจรจากไกล 

หากอรุณทอแสงใหม่ให้หวนคืน... 

SUDA. 

เปิดเรื่อง 23/9/65 

-------------------------------------- 

เพราะรับคำสั่งจากเบื้องบนให้มาสืบหาเรื่องทุจริตของขุนนางต่างเมือง  

หมื่นทิพเสนา... ขุนนางหนุ่มวัย ๒๐ ปีจึงต้องแสร้งระเหเร่ร่อนมาอยู่หัวเมืองเล็ก ๆ อำพรางตนเป็นพรานป่าคอยล่าสัตว์เลี้ยงชีพ  

แต่เมื่อมาถึงแล้ว...ปริศนาที่ต้องแก้นั้นมิใช่เพียงราชการลับ แต่มียังเรื่องของเขา...และเรื่องราวของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยพบกันเมื่อสิบปีก่อนด้วย 

เด็กหญิงตัวน้อย ดวงตากลมสุกใส และมักร้องไห้ใส่เขาทุกครั้งเมื่อพบหน้า... 

จากกันไปสิบปีแล้ว...ป่านนี้เธอคงเติบโตเป็นหญิงสาวแรกแย้มและงดงาม 

แต่เมื่อเขากลับมาคราวนี้...เธอหายไปที่ใด... ? 

ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่...  

เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่...  

------------------------------ 

สายลมยามเย็นวันนี้พัดผ่านกายเขาชวนให้รู้สึกอ้างว้าง ยามอาทิตย์อัสดงส่องผืนนภาให้เปลี่ยนเป็นสีทองอร่าม นกน้อยบินเป็นกลุ่ม ๆ กลับรังตนเองพร้อมส่งเสียงเจื้อยแจ้ว 

ร่างสูงนั่งพิงระเบียงพลางทอดสายตามองธารน้ำหน้าเรือนตน มองไกล ๆ เห็นเรือนร้างของเศรษฐีมิ่ง... เขายิ่งนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่ตนเคยรู้จัก  

ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ... 

ชายหนุ่มพลันถอนหายใจเสียงเบา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันหลังหมายจะเข้าไปข้างในเรือน... 

แต่ก็ต้องผงะด้วยความตกใจเมื่อเห็นแม่พิกุลยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า หญิงสาวส่งยิ้มสดใส ดวงหน้ายังหวานละมุนดังเดิม...เรือนผมดำขลับปลิวไสวเบา ๆ ตามแรงลม 

“ตกใจหรือเจ้าคะ” 

“ใครให้เจ้ามาเงียบๆเช่นนี้เล่า”  

“โธ่คุณพี่...” 

“ก็ข้าเป็นผี หากไม่ให้มาอย่างนี้...แล้วจักให้มาอย่างไรเล่าเจ้าคะ” 

---------------------------------