ฝากรักสลักร้าย

​ 

 *********คุยกันก่อนอ่านนะคะ******** 

เรื่องนี้จะลงให้อ่านฟรีจนจบแล้วถึงจะติดเหรียญตามหลังค่ะ  

เริ่มอัปตอนแรกวันพุธที่ 21 กันยายน 65 

(Re-Up ตามกิจกรรมฉลองครบ 5 ปี สำนักพิมพ์ภรปภัช)  

โดยจะอัปเฉพาะเนื้อหาหลัก ไม่อัปตอนพิเศษนะคะ ตอนพิเศษมีเฉพาะในอีบุ๊กและรูปเล่มค่ะ 

อัปให้อ่านวันละ 1-2 ตอน (เสาร์-อาทิตย์อาจจะมี 3 ตอน)  

เมื่ออัปไปถึง 50% ของเรื่องแล้วจะทยอยปิดตอนช่วงแรกแล้วอัปต่อช่วงหลังจนจบ 

อัปจบแล้วถึงจะเริ่มติดเหรียญตั้งแต่ตอนที่ 15 จนถึงตอนสุดท้ายค่ะ 

ดังนั้นใครที่อยากอ่านฟรีจนจบให้กดเข้าชั้นแล้วอ่านก่อนเลยนะคะ  

ใครตามมาอ่านทีหลังไม่ทัน ห้ามงอแงน้า^^ 

อ่านแล้วชอบใจก็กดหัวใจหรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ 

ฝากติดตามกันด้วยจ้า^^ 

*************************************************************************** 

สำหรับอีบุ๊กมีวางจำหน่ายแล้วค่ะ  

จัดโปรลด 30% เหลือ 189 บาท จากปกติ 269 บาท 

ในวันที่ 13-30 กันยายน 65 นี้เท่านั้นนะคะ 

***************************************************************** 

​ 

ลีโอนาร์ท คิงส์ตัน (ลีโอ)  

มาเฟียหนุ่ม วัย 35 ปี 

​ 

อรปรียา เลิศรัตนธารา (อร)  

เลขานุการ วัย 25 ปี 

​ 

ลูก้ากับลุน่า ลูกแฝดของพ่อลีโอกับแม่อร 

ห้าปีก่อน... 

เธอช่วยคนแปลกหน้าจากการถูกลอบทำร้าย 

แต่เขากลับตอบแทนน้ำใจด้วยการทำลายความสาวของเธอจนย่อยยับ 

เหลือทิ้งไว้เพียงลูกแฝดในท้องและเงินก้อนใหญ่ 

ห้าปีต่อมา... 

เขากลับปรากฎตัวต่อหน้าในฐานะประธานบริษัท 

โปรย... 

หัวใจของเขาเหมือนกำลังจะหยุดเต้นลงตอนนี้ 

เพียงแค่ได้เห็นเด็กหญิงที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายกับเขาราวกับพิมพ์เดียวโดยเฉพาะดวงตาสีอำพันคู่นั้น 

“ขอบคุณค่ะคุณลุง”  

เด็กหญิงแก้มยุ้ยพนมมือป้อมๆ ขึ้นไหว้คนที่เก็บลูกบอลสีหวานให้ 

“นี่บ้านของหนูเหรอครับ” เขาแน่ใจว่ามาไม่ผิดบ้านเพราะเห็นว่าเลขาฯ สาวเพิ่งจะก้าวเข้าไปไม่นานนัก 

“ค่ะคุณลุง” 

คนช่างพูดตอบเสียงหวาน ก่อนที่เด็กผู้ชายอีกคนจะเดินเข้ามาสมทบและอะไรบางอย่างบอกเขาว่าเด็กสองคนนี้เป็นฝาแฝดกัน! 

“ลูน่าทำอะไรอยู่น่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ แม่อรเรียกไปอาบน้ำแล้ว” 

เด็กชายตัวน้อยมองคนแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจนัก 

“ลูน่าทำลูกบอลกลิ้งออกมาข้างนอกแล้วคุณลุงคนนี้ก็ช่วยเก็บให้ค่ะพี่ลูก้า งั้นหนูไปก่อนนะคะคุณลุง”  

“เดี๋ยวครับเด็กๆ หนูเป็นลูกของ...แม่อรอย่างนั้นเหรอ แล้วหนูอายุเท่าไหร่กันแล้วครับ”  

“พวกเราอายุสี่ขวบกว่าแล้วค่ะ” 

คนไร้เดียงสาตอบโดยไม่ได้คิดอะไรมาก 

สาบานได้ว่าตอนนี้มือของเขาเย็นและสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

ลมหายใจก็ติดขัดเหมือนคนที่กำลังตื่นเต้นจนถึงขีดสุด 

“แล้ว...แล้วพวกหนูเกิดวันที่เท่าไหร่เหรอครับ พอจะบอกลุงได้รึเปล่า”  

“แม่อรบอกว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าครับ ไปกันเถอะลูน่า”  

เด็กชายที่ถอดบุคลิกของเขามาแทบทุกกระเบียดนิ้วจูงมือน้องสาวเข้าไปด้านใน 

และแน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปเป็นครั้งที่สอง 

“บอกแม่อรให้ออกมาเจอลุงหน่อยนะครับ บอกว่าลุงลีโอมีธุระที่ต้องคุยกับเค้า ธุระที่...สำคัญมาก...” 

เขากัดฟันกรอดเมื่อได้รู้แล้วว่า ‘อะไร’ คือสิ่งที่เธอกำลังปกปิดเขาอยู่ 

​