เลิฟยู ทะลุเวลา

โอ้ใจเอยไหวหวั่นสั่นสะท้าน                     

เมื่อพบพานนงคราญอัปสร 

ว่าได้จูบจุมพิตอรชร                                 

ราญรอนรักยั่วเย้ายวนใจ 

ร่วมเรียงเคียงเขนยเชยชิดสนิท                  

หวิวไหวคิดระเริงระรื่นชื่นฤทัย 

ได้ลูบไล้สัมผัสเคล้นคลึงถัน                     

อันอวบอิ่มแนบแน่นอัปสรสวรรค์ 

หลงรื่นเสียวซ่านรัญจวนสะท้าน                

อ่อนหวานรุกเร้าดื่มด่ำชูชัน 

เสียงพร่ากระซิบรักคลอเคลียกัน 

พลันตื่นจำพรากจากรักสัมผัสครวญ 

“กรี๊ดดดดดดดดดดด” สิ้นเสียงกรีดร้องของรินรดา เขาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจที่ เธอทั้งผลัก ทั้งถีบ ทั้งดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของใครบางคน โดยที่เธอยังไม่ทันที่จะดูว่าอยู่ที่ไหนและเขาเป็นใคร เธอคิดในใจว่าเป็นห้องนอนของตัวเองจึงพูดออกไปว่า 

“ เฮ้ย!....คุณเป็นใครเข้ามาได้งัย”  

“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าคุณเข้ามาได้อย่างไรจึงจะถูกครับ” 

รินรดาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เธอร้องสุดเสียงอีกครั้งแล้วพยายามมองหาข้าวของที่สามารถนำมาเป็นอาวุธป้องกันตัวจากชายแปลกหน้า ที่เธอเห็นแวบแรกก็รู้สึกได้ว่าเขาจะเป็นชายหนุ่มหล่อ รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวแดงๆ ผมลองทรงสั้นหวีเสยไว้ด้านหลัง จมูกโด่งเป็นสันได้รูปสวย คิ้วเข้ม ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อรูปปากไม่หนาและบางจนเกินไป กลิ่นวิสกี้คละคลุ้งไปทั่วห้อง  

‘ขี้เมา’  

รินรดารำพึงในใจ