บุปผาร้อยใจรัก

ชื่อ..บุปผาร้อยใจรัก...

บทนำ

จวนสกุลลั่ว เรือนพักฝูเย่วเด็กน้อยวัยหกขวบกำลังถูกทุบตีจากผู้เป็นนายอย่างไม่ออมแรง และทุกครั้งเมื่อไม้นั้นกระทบกลับผิวเสียงร้องแผ่วเบาจะเล็ดลอดออกมาทุกครั้ง บ่งบอกว่านางเจ็บมากขนาดไหนเจ็บแทบตายแต่ทำได้แค่ร้องเงียบๆให้ผู้เป็นนายทุบตีตามใจเท่านั้น

"นางเด็กเหลือขอ กล้าทำถ้วยชาของรักของหวงของข้าตกแตก แกจะต้องโดนทำโทษอย่างสาสม ตีให้ตาย! ข้าจะตีเจ้าให้ตายไปเลย!!"ลั่วฝูเย่ว คุณหนูใหญ่ตระกูลลั่วตวาดเสียงเกรี้ยวโกรธ ยิ่งโกรธเท่าใดมือนางยิ่งลงมือหนักขึ้นเรื่อยๆเท่านั้น จนผิวของเด็กวัยหกขวบอาบด้วยโลหิตแล้วทว่านางยังคงไม่ยั้งมือ

"คุณหนูใหญ่พอเถอะเจ้าค่ะ หากยังตีนางอีก ประเดี๋ยวจะตายเอาได้นะเจ้าค่ะ"จ้าวหลาน แม่นมของลั่วฝูเย่วเอ่ยอย่างเป็นกังวล

"แล้วอย่างไรก็แค่ทาสรับใช้ตายไปคนเดียวจวนเราไม่คาดแคลนหรอก!!"นางกล่าวทว่ายังคงไม่หยุดมือ ยิ่งเพิ่มแรงตีแรงขึ้นไปอีก

"คุณหนูท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านฮูหยินผู้เฒ่า หากฮูหยินผู้เฒ่าทราบว่าวันคล้ายวันเกิดของท่านมีคนตายหนึ่งคนฮูหยินผู้เฒ่าจะโกรธท่านมากเพียงใดเจ้าคะ"แม่นมจ้าวหลานโน้มน้าวคุณหนูของนางเสียงอ่อน

"นั้นสิ"และก็ได้ผลนางหยุดมือที่ถือไม้ลงก่อนขมวดคิ้วกล่าวเสียงขรึม"ยังไม่รีบไสหัวไปอีกหรือยังอยากโดนไม้ของข้าห๊ะ!!"

ร่างเล็กพยุงร่างกายที่เต็มด้วยเลือดออกจากห้องไปอย่างลนลาน เนื้อตัวสั่นเทาไม่หยุด พริบตาเดียวร่างเล็กนั้นก็หายไปจากสายตา

"ฮึ่ม! อย่าให้ข้าเจอครั้งหน้าก็แล้วกันจะตีให้ตายเลย หากวันนี้ไม่ใช่ว่าเป็นวันคล้ายวันเกิดของท่านย่าล่ะก็นางทาสนั่นก็คงตายไปแล้ว"

"เพราะคุณหนูมีเมตตาจึงได้ปล่อยนางไร้ค่าไปต่างหาก ภายภาคหน้าท่านจะได้เจอแต่เรื่องที่ดีๆเจ้าค่ะ"

"นั้นมันก็แน่อยู่แล้ว ข้าเป็นใคร ข้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพก็ต้องได้เจอแต่เรื่องดีๆอยู่แล้ว แต่ถ้วยชาที่องค์ชายรัชทายาททรงมอบให้ข้ากลับถูกนางทาสรับใช้นั้นทำแตกแล้วมันช่างน่าโมโหนัก ครั้งหน้าอย่าให้เจอแล้วกันจะสับให้เป็นชิ้นๆให้หายแค้นไปเลย"นางกล่าวอย่างขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน

แม่นมจ้าวหลานส่ายศีรษะอย่างปลงตกกับนิสัยที่ผิดแปลกจากคนในตระกูลลั่วของคุณหนูของนางนัก คนตระกูลลั่วล้วนมีนิสัยแข็งแกร่ง ซื่อตรง แม้จะดูแข็งกร้าวแต่มีจิตใจเมตตา แต่คุณหนูใหญ่กลับจิตใจคับแคบ เห็นแก่ตัว อะไรที่ไม่ถูกใจจะฆ่าจะแกงทั้งนั้น ยิ่งนึกแม่นมจ้าวหลานยิ่งส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

คล้อยหลังจากออกจากเรือนฝูเย่วร่างเล็กที่เต็มด้วยเลือดโซซัดโซเซตามทางไปเรือนพัก แม้จะเจ็บปวดแทบจะก้าวเดินไม่ไหวแต่นางยังคงฝืนก้าวไปข้างหน้าช้าๆ 

"ชิงชิง?"

คนถูกเรียกหยุดชะงักพลางหันไปทางต้นเสียง หญิงสาววัยสิบขวบที่กำลังถือถังน้ำยืนอยู่ไม่ไกลมองมาที่ มั่วชิงชิง ด้วยแววตาตื่นตะหนกปนตกใจ ก่อนนางจะรีบวางถังน้ำก้าวเข้ามาสำรวจร่างกายที่เต็มด้วยแผลและเลือดด้วยน้ำตานองหน้า

"ชิงชิงเกิดอะไรขึ้นทำไมเจ้าถึงมีเลือดมีแผลเต็มไปหมดอย่างนี้"น้ำเสียงปนสะอื้นดังออกมา มือก็พลิกดูบาดแผลบนเรือนร่างเล็กอย่างเจ็บปวดในใจ

"พี่ชิวชิงข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ นอนพักสักคืนพรุ่นนี้ก็หายแล้ว"ใบหน้าเล็กเท่าแค่ฝ่ามือผู้ใหญ่ซีดจนไร้สีเลือดอยู่แล้ว กลับคลี่ยิ้มหวานให้คนที่มีอายุมากกว่าอย่างปลอดใจ

"ฮือ ชิงชิงถ้า..ฮือ ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเลยนะ"มั่วชิวชิง พี่สาวของมั่วชิงชิงที่มีอายุห่างกับนางสี่ปีกล่าวอย่างสะอึกสะอื้น"มาพี่พยุงเจ้าไปพักในห้อง"

"พี่ชิวชิงข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ พี่ไปทำงานเถอะถ้าพี่ชักช้าอยู่ที่นี่อีกประเดี๋ยวจะโดนท่านพ่อบ้านด่าอีก ข้าไม่เป็นไรจริงๆเจ้าค่ะอีกอย่างเดินเลี้ยวซ้ายทางข้างหน้าก็ถึงเรือนพักแล้วด้วย"มั่วชิงชิงส่ายศีรษะปฏิเสธ

"แต่ว่า.."มั่วชิวชิงเอ่ยอย่างลังเล

"ท่านพี่ไปเถอะ แค่นี้ไม่เป็นไรจริงๆ"นางพูดอย่างหนักแน่น

"ก็ได้ ถ้างั้นชิงชิงต้องดูแลตัวเองดีๆนะ พี่ไปไม่นานครู่เดียวจะรีบมาหาเจ้า"แม้นางจะยังสะอื้นอยู่แต่ก็ยังคงพูดอย่างเป็นห่วง

"เจ้าค่ะ"นางพยักหน้าคลี่ยิ้มให้อีกครั้งหนึ่งก่อนเดินมุ่งหน้าไปอย่างที่พักภายใต้สายตาเป็นห่วงเป็นกังวลของพี่สาว

นับแต่มั่วชิงชิงสาวน้อยวัยหกขวบถูกทุบตีในครั้งนั้นอาการยิ่งทรุดลงเรื่อยๆ แผลบนร่างกายแม้จะถูกทำความสะอาดและรักษาอยู่ตลอด แต่กลับไม่ช่วยอะไรเลย ยิ่งทำให้แผลมีหนองมีเลือดออกไม่หยุด ล่าสุดบาดแผลเริ่มเน่าลงไปอีกจนส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์ไปทั่ว

จากสาวน้อยที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอด คอยมอบร้อยยิ้มสดใสให้คนที่พักอยู่ด้วยกันในวันวาน วันนี้รอยยิ้มนั้นได้จางหายไปแล้วเหลือเพียงร่างกายที่เต็มด้วยแผฉกรรจ์กับร่างกายเกือบเน่าเปื่อยทั้งร่างไว้...

วันเปิดเรื่อง

[ 07/08/2565 ]

วันปิดเรื่อง

[ /  /   ]

"วันที่จะลงนิยาย"

ลงทุกวันพุธ

สองถึงสามตอน