หวานใจ..นายคลั่งรัก

ซีอาร์ร้องไห้หนักเพราะเห็นอาการแพ้ขนสัตว์ผมหนักขึ้น   

“ซี~ฮึก ~ฮึก ขอโทษ ฮึก~อึก ซีไม่ได้ตั้งใจ ฮืออออ ฮืออออ”     

      ผมตกใจ รีบพูดปลอบใจเธอเพื่ออยากให้เธอรู้สึกดีขึ้น 

 “เฮ้ย! ยังไม่ตายเว้ย! ซีบ้าป่าววะ! จะร้องหาพระแสงของ้าวทำไม ไม่เข้าเรื่อง!” 

      “ก็ซีเป็นห่วงนี่ มีอะไรที่ซียังไม่รู้เกี่ยวกับเพลิงอีกมั้ย กลัวเป็นแบบนี้อีก ฮือออออ” 

เธอร้องไห้ไม่หยุด อุตส่าห์พูดปลอบไปแล้วนะ สงสัยยังไม่พอ คงต้องปลอบจนกว่าจะหายตกใจ    

“ร้องยังกะใครตาย! ไปรับจ้างร้องตามงานศพเอามะ แม่งเสือกร้องอยู่ได้!!” 

ยิ่งเห็นซีอาร์ร้องไห้มากๆ ผมก็เริ่มใจคอไม่ดี คงต้องพูดปลอบอีกครั้ง เผื่อเธอจะรู้สึกดีขึ้นมาจะได้หยุดร้องไห้ เพราะผมแพ้น้ำตาไม่อยากเห็น    

“ซี หยุดร้องไห้ได้ละ รำคาญว่ะ!” 

อึก~ฮึก~ฮือออออออ  ( ฉิบหาย!! เสือกร้องหนักกว่าเก่าอีก นี่กูปลอบมึงอยู่นะ )  

งั้นเอาใหม่ ผมพยามสุดๆที่จะทำให้เธอ รู้สึกดี 

     “หูแตกเหรอวะ!! กูบอกให้หุบปาก แล้วเงียบบบ!! อึ๊บบ!เลยนะ อึ๊บบบ!เดี๋ยวนี้ รำคาญ!!” 

ฮืออออออออออออ ฮืออออออ อึก~ฮึก~ฮึก~ฮือออออออ ง่าาาาาาาา พรึดดดด มีสั่งขี้มูก!! 

    ( บรรลัยละกู!!! หนักเข้าไปอีก นี่กูพูดอะไรผิดวะ เสือกร้องเอา ร้องเอาไม่ต้องปลอบแม่งละ! แดกข้าว แดกยา นอนดีกว่า ) 

ฮือออออออ ฮึก~ฮึก~ฮือออออออออ ยัง มึงยังไม่หยุดอี๊กกก กูจะบ้าตาย!!   

 ผมรีบตักข้าวเข้าปากรีบๆกิน แล้วตามด้วยยา ก่อนจะลุกออกไป ป้าแก้วก็เดินเข้ามาปลอบซีอาร์อีกคน    

“ฮือออออ ป้าแก้วขาา พระเพลิงโกรธหนู”   ผมรีบหันควับไปมอง ผมไม่ได้โกรธนะ 

      “ใครโกรธ ไม่ได้โกรธซะหน่อย พูดไม่รู้เรื่อง!!” 

      “ฮึก~ฮือออ อีกแล้วว พระเพลิงด่าหนู”   ( เอ้า!! นี่กูผิด!??? ) 

      “ใครด่า! กูปลอบ!!”  ยิ่งผมพูด เธอยิ่งร้อง ดูแล้วหายนะเริ่มมา ผมเลยตัดปัญหา เดินเข้าห้อง 

อะไรวะ ไม่เข้าใจ คนหวังดี อุตส่าห์ปลอบใจ มาหาว่ากูด่า! ผู้หญิงนี่แม่งเข้าใจยากฉิบหาย