แวมไพร์น้อยอโยธยา

มีคดีประหลาดเกิดขึ้นที่บางมะกอก โดยมีคนตายผิดธรรมชาติ ศพยังมิทันแข็ง แต่เลือดกลับเหือดหายไปไม่เหลือแม้สักหยด นายนครบาลจับผู้ต้องสงสัยในที่เกิดเหตุได้1คน แต่มันไม่ปริปากพูดกระไรเลย ขุนจิตภักดี จึงเร่งรุดไปตรวจสอบ

ที่ห้องสืบความ ขุนหนุ่มมองพิเคราะห์ผู้ต้องสงสัยตรงหน้า

ผิวซีดขาว ดวงตาคมกลมโต นัยน์ตาสีฟ้าคราม ริมฝีปากอิ่ม จมูกโด่งเล็กรั้ง ผมสีทองสลวยงามราวแพรไหม ลูกฝาหรั่งมังคีจากที่ใดกัน ผอมแห้งตัวเล็กจ้อย ดูท่าจักหิวโซ คงไม่ได้กินกระไรมาหลายเพลา อายุอานามมันสักกี่มากน้อยกันหนา มันนั่งตัวงอตัวสั่น ใบหน้าดูวิตกกังวลยิ่งนัก

"ไม่ต้องกลัวไป กูไม่ทำกระไรมึงดอก เพียงจักถามกระไรสักหน่อย มึงฟังภาษาเข้าใจหรือไม่?"ขุนหนุ่มถามเสียงอ่อนโยน ด้วยมีความชำนาญงานสอบความ รู้ว่าผู้ใดควรอ่อนให้ ผู้ใดควรไม้แข็ง

ชายหนุ่มตัวบางยังก้มหน้าปิดปากเงียบ

'เออเหวย ควรต้องแสดงไมตรีเปิดใจต่อมันก่อน'

"หิวหรือไม่ อยากกินกระไรหน่อยไหมเล่า?"

คราวนี้มันพยักหน้าเข้าใจ ท่านขุนจึงสั่งนายนครบาลไปหากับข้าวกับปลามาให้ไอ้ลูกฝาหรั่งกิน แต่มันกลับมองราวขยาดอาหารในห่อใบตองตรงหน้า

"กระผมท้องไส้ไม่ใคร่ดี กินได้แต่ของเป็นน้ำๆขอรับ"

พระเอก ขุนจิตภักดี อายุ26ปี มารดา นางนง/ บิดา หลวงเอี่ยม

นายเอก ฉุย อายุ20ปี มารดา นางปัด /บิดา ไม่ทราบ