“คุณไปร์ทไม่ได้รักบี๋จริงๆใช่ไหมคะ” เธอถามเขาเพื่อความแน่ใจ ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อไปควรจะบอกเขาดีไหม
“อย่ามาถามหาความรักจากฉัน เพราะฉันไม่มีวันรักเธอ” ปภังกรตอบเธอ แววตานั้นเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ
…………………………………………………
“มึงทำอะไรน้องกู” บริพัฒน์กัดฟันกรอด ก่อนจะกระชากคอเสื้อของปภังกรไม่ออมแรง
“กูทำอะไร” เขาถามหน้าตาเฉย ไม่สะทกสะท้านสักนิด
“บี๋นอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะตกเลือด แล้วมึงรู้ไหม ผู้หญิงที่ตกเลือดน่ะเป็นอะไร”
“มึงหมายความว่าไง” ตะคอกถามเสียงดัง ก่อนจะกระชากคอเสื้อบริพัฒน์กลับ
…………………………………………………
ฝากกด👍 กดFavเข้าชั้นด้วยนะคะ
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ค่ะ
สายขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างสุนัขและสายดราม่าปวดตับ
❗️ห้ามพลาดนะคะ❗️
พระเอกนิสัยค่อนข้างแย่ แต่…แต่อะไรต้องไปลุ้นกันนะคะ
คำเตือน⚠️ : เรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้เขียน อาจมีความไม่สมเหตุสมผลไปบ้างหรือมีคำหยาบ และพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม
🙏🏻ต้องขออภัยล่วงหน้าเลยนะคะ🙏🏻
Guest
