“พี่ทำได้เท่านี้แหละซันไชน์ ทำได้แค่ดูแลอยู่ห่าง ๆ...”
“...”
“มาตลอด 7 ปี...และคงทำได้แค่ดูแล...ตลอดไป”
“เพราะเธอ...ละมุน...”
“...”
“เธอทำให้ฉันเป็นคนแบบนี้”
*******
“เป็นไง...คนที่เคยดื้อรั้นคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ...” ละมุนเอ่ยถามเย้าแหย่ ซันไชน์หันหน้าขวับกลับมามองเธออีกครั้ง
“ปลดกุญแจมือให้ซันสิ...พี่ละมุนจะได้เห็นแน่...” ซันไชน์เอ่ยท้าทายรั้น ๆ ตอบกลับมา ละมุนทำได้เพียงยกยิ้มเย็น “ถ้าซันไม่ถูกล่ามไว้แบบนี้นะ พี่กับซันก็แรงพอ ๆ กันนั่นแหละ” คนตัวเล็กกว่าข่มขวัญกลับไป
“งั้นพี่คงต้องใส่กุญแจแบบนี้ทุกครั้งที่จะมีอะไรกับเธอ” ละมุนตอบกลับมาอย่างท้าทาย
“พี่ละมุน!” คนตัวเล็กที่กำลังอยู่ในท่าน่าอายเอ่ยเรียกเสียงขุ่นกลับไป
Warning
--> เรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่จริงแต่อย่างใด
--> ตัวละครนำในเนื้อเรื่องมีสัมพันธ์กับผู้ชาย หากผู้อ่านท่านใด รับไม่ได้ ให้กดผ่านไปนะคะ
สลิลธารา
7/8/2565
Guest
