MAGARITA: ชุดา

เธอคิดว่าตัวเองเป็นแค่ ‘เงา’ ของคนอื่นจนเกือบทำให้ตัวเองพลาดความรักที่ล้ำค่าไป... 

เรื่องนี้เป็นเรื่องของหญิงสาวห้าคนที่ทำงานอยู่ในคลับที่ชื่อมาร์การิต้า แต่ละคนมีภูมิหลังของชีวิตที่แตกต่างกัน แต่ทุกคนล้วนมีภูมิหลังที่ขมขื่นทั้งสิ้น ที่แห่งนี้ก็เหมือนที่ชุบชีวิตใหม่ให้พวกเธอ  

เรื่องที่ห้าเล่มนี้เป็นเล่มสุดท้ายเป็นเรื่องราวของหญิงสาวที่ชื่อว่า...‘ชุดา’ 

***เรื่องนี้ต้นเเต้วเปิดให้อ่านฟรีแค่ 7 ตอนนะคะ แต่มีวางจำหน่ายในรูปแบบ E-book นะคะ*** 

http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzg5NDY1OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIwMzM5OSI7fQ 

------------------------------------ 

ตัวอย่าง 

“ผู้ชายคนใหม่?” ชุดาทวนคำอย่างไม่เข้าใจแต่เมื่อหันกลับไปมองนราธิปแล้วก็เข้าใจทันที 

             “ไม่ใช่นะคะ คุณธิปเขาเป็น...”  

             “ถ้าใช่แล้วจะทำไมครับ เดาว่าคุณคงเป็นกานต์กวี” นราธิปเอ่ยขัดชุดา เดินขึ้นหน้ามายืนข้างหญิงสาว เขาได้ยินสองสาวคุยกันถึงชื่อกานต์กวีทุกวัน ไม่ตอนเช้าก็ต้องเป็นตอนเย็น วันนี้ได้เจอหน้าตาเจ้าของชื่อสักที 

             “คุณธิปคะ...” ชุดากำลังจะเอ่ยแย้งแต่อีกฝ่ายส่งสายตาให้ เธอจึงหยุดพูดแล้วรอฟังว่าเขาจะพูดว่าอะไร 

             “ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่ทักทายตามมารยาทเท่านั้น ขอตัวนะครับ” กานต์กวีเอ่ยอย่างรวดเร็วแล้วเดินจากไปทันที ชุดาได้แต่อ้าปากค้างหันมองนราธิปอย่างสงสัยว่าทำไมเขา 

ต้องพูดให้กานต์กวีเข้าใจผิดด้วย  

             “ผู้ชายงี่เง่าแบบนี้เลิกได้ก็เป็นโชคดีแล้ว” นราธิปเอ่ยเพียงเท่านี้ซึ่งเป็นจังหวะที่ตรีนาถออกมาพอดี ชุดาจึงยื่นผักบุ้งใส่อ้อมแขนคนเป็นแม่แล้วรีบวิ่งตามกานต์กวีไป 

             ชุดาวิ่งตามกานต์กวีไปอย่างรวดเร็วแต่เขาก็เดินเร็วมากประกอบกับคนในห้างก็หนาตาทำให้เธอไม่กล้าตะโกนเรียกเขา ทำได้แค่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเงาหลังของเขาไป 

             ร่างเล็กวิ่งมาทันชายหนุ่มตรงประตูทางออกไปยังลานจอดรถพอดีจึงได้ส่งเสียงเรียก 

             “คุณกานต์ คุณกานต์คะหยุดก่อน” ดูเหมือนว่ายิ่งได้ยินเสียงหญิงสาวฝีเท้าของชายหนุ่มกลับยิ่งเร็วขึ้น 

             ชุดารีบเดินจนขาแทบจะพันกันและสะดุดล้มไป  

             “โอ๊ย!” เสียงร้องของหญิงสาวเรียกความสนใจของกานต์กวีได้ทันที ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วใช้สายตาเย็นชาจ้องมองชุดา แต่เมื่อสายตาเห็นว่าที่เข่าของหญิงสาวมีเลือดออกเขาจึงรีบสาวเท้าเดินกลับมาอย่างเร็ว 

             กานต์กวีมองหาที่นั่งแล้วอุ้มชุดาเดินไปยังที่นั่งนั้นทันที 

             “รออยู่ตรงนี้” เขาเอ่ยสั่งแล้วเดินหายเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอีกครั้ง ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล 

             ชายหนุ่มตั้งใจทำแผลให้ชุดาเงียบ ๆ เขาไม่เปิดปากพูดอะไรจนเมื่อปิดบาดแผลแล้วเรียบร้อยจึงได้เงยหน้าขึ้นสบตาร่างบาง 

             “หนูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” ชุดาเอ่ยแก้ต่างความเข้าใจผิดในคำพูดที่นราธิปพูดก่อนหน้า 

             กานต์กวีส่งเสียงหึในลำคอแล้วลุกขึ้นมานั่งด้านข้างหญิงสาว 

             “เธอจะมีคนใหม่ก็ไม่แปลกอะไรหรอก เราเลิกกันแล้วนี่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นชาแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความตัดพ้อ 

             “แต่หนูไม่ได้มี” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว 

             “ช่างเถอะ จะให้ฉันไปส่งเธอที่ไหน หรือจะให้ผู้ชายคนนั้นมารับ” กานต์กวีถามด้วยน้ำเสียงคล้ายรำคาญและไม่ได้อยากฟังคำพูดของเธออีก ชุดาจึงไม่อยากพูดอะไรต่อจึงได้แต่บอกว่าให้เขาไปเถอะ เดี๋ยวเธอจะโทร.หาให้นราธิปมารับเอง ซึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นกานต์กวีก็โทร.เรียกฉัตรดนัยให้ขับรถมารับแล้วจากไปโดยไม่หันกลับมามองชุดาอีกเลย แม้กระทั่งคำขอบคุณที่เขาช่วยทำแผลให้จากเธอเขาก็ยังไม่ต้องการฟังเลย 

             เห็นท่าทีที่เขาแสดงออกว่าไม่แยแสเธอเป็นครั้งแรกทำเอาชุดารู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ 

             แต่เธอก็รีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งทันทีเพราะตระหนักได้ดีว่าเรื่องของเธอกับเขาไม่มีทางจะกลับมาเกี่ยวข้องกันได้อีกแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเสียใจหรือไม่เสียใจทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง