พิพิมเว้าวอนรัก

คาวี วงศ์วริศ  

เจ้าของไร่ส้มทางเหนือของเชียงราย เขาเป็นหนุ่มนักรักวัย 32 ปีที่ไม่สนใจจะหาเมีย หิวก็ไปหาสาวบาร์ กินอิ่มก็กลับเข้าบ้าน เช้ามาลุยงานใหม่ เขาพอใจกับชีวิตแบบนี้และไม่ต้องการใครอื่น “คนเราจะหาครอบครัวมาเป็นภาระในชีวิตให้ตัวเองทำไม” นั่นเป็นความคิดของชายหนุ่มทุกครั้งที่คุณนายแม่ถามหาว่าที่ลูกสะใภ้

พิพิม บุญยะเกต 

สาวน้อยจบมัธยมปลายหมาดๆ วัย 18 ปีเศษ เธอไม่มีเงินมากพอที่จะเข้ากรุงเทพฯ ไปเรียนต่อแบบเพื่อนในวัยเดียวกัน ยอมเป็นแรงงานเก็บส้มในไร่ของคุณนายแลกกับเงินสามร้อยบาทต่อวัน เพียงเพราะหวังว่าให้ท่านเห็นใจ แต่ไม่ได้รู้เลยว่าเข้าไปแล้วคุณนายจะเปลี่ยนแผนอยากให้เธอดูแลลูกชายของเขาที่ตัวโตเหมือน...ที่มองดูแล้วยังไงก็ไม่มีส่วนไหนเลยที่เธอต้องดูแล

*************************************************************  

“ไหนแม่บอกว่ารับเธอเข้ามาทำงานบ้าน ข้อเสนอนี้เธอรู้แล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มอยากรู้ความเห็นเด็กคนนั้น จะดีใจจนเนื้อเต้น หรือทำหน้าอยากร้องไห้ที่ได้ฟังหน้าที่กึ่งสาวใช้กึ่งเมียเก็บแบบนี้  

“แม่บอกแค่ว่าให้มาช่วยดูแลบ้าน ถ้าคาวีตอบตกลงพิพิมก็ไม่มีปัญหาอะไร เด็กคนนี้เคยมีปากมีเสียงอะไรกับแม่ที่ไหน เธอว่าง่ายจะตายไป” คุณนายเริ่มเสียงแข็งขึ้น กับการที่ลูกชายดูเหมือนจะไม่สนใจต่อลูกล่อลูกชนของนาง  

“แม่กำลังหมายความว่าถ้าเธอยอม เธอก็จะยอมแบบน้ำท่วมปาก?”  

“ตาคาวี ทีแบบนี้ล่ะทำเคร่งศีลธรรม แกออกไปซื้อกินเสี่ยงกับผู้หญิงแบบนั้นมาตั้งเท่าไหร่ แม่หาคนที่สะอาดสะอ้านพร้อมดูแลแกได้กลับอยากปฏิเสธ” หมดแม็กหมดมุกคุณนายปภาวดีก็ยอมเปลื้องความจริงออกมาทุกอย่างเอง ด่าลูกชายไปก็โมโหไปที่ไม่เคยรับความหวังดีอะไรจากนางเลย มีให้พร้อมกินถึงบ้านยังจะมาตั้งข้อสงสัยกับนางอีก ลูกคนนี้พิลึกคน!