จอมมารหยางหยาง

“ท่านอาจารย์หากศิษย์ไปแล้วยังจะมีโอกาสได้พบกันหรือไม่” 

“มีพบก็ต้องมีจาก จากลาวันนี้เพื่อพบเจอกันใหม่วันข้างหน้า” 

“ศิษย์ขอตัวลาท่านอาจารย์” หยางหยางโค้งคำนับต่อชายหนุ่มผู้เป็นอาจารย์พร้อมก้าวถอยหลังจากลาออกมาจากบริเวณห้องโถงใหญ่เพดานสูง 

“มารคือการกระทำไม่ใช่ใจที่เป็นมาร” เสียงเอื้อนเอ่ยดังกังวานเข้ามาในหูของหยางหยาง ก่อนเจ้าตัวจะผลักประตูเปิดออกไปอีกด่านหนึ่งของประตูคือหมู่บ้านแสนสงบ จากไปไม่นานเมื่อกลับมาทุกอย่างยังเหมือนเดิมดังความทรงจำที่เก็บภาพเสียงเหล่านั้นไว้ราวกับเหมือนถูกหยุดเวลา 

................. 

หยางหยาง 

ข้าไม่ได้อยากเป็นจอมมาร แต่พวกเจ้าบังคับข้าเองนะ 

............ 

ท่านหมอ 

ข้าเป็นหมอ ไม่ว่า คนดี คนชั่ว เทพ เซียน มาร จอมมาร ข้าก็ต้องรักษา 

อยากแต่งให้อ่านอ่ะ ติดเหรียญตอนท้ายๆ คอมเมนต์ เป้นกำลังใจให้กันด้วยนะ 

คำไหนใช้ผิดเขียนผิด ตักเตือนกันด้วยน่า เพื่อพัฒนาการของคนแต่ง