Oh!! My Love รักนี้ฉันเลือกเอง

บทนำ

“กรี๊ดดด… หล่อมากก คนนี้ก็หล่ออ่า ~  ~ อร้ายยยย ><”

“หล่อจางเลยยย ~ ~ ~ เห็นแล้วหิววว ^^ ”

หืมม …. ยัยลูกหว้ากับยัยลูกแพรส่งเสียงขอส่วนบุญกันตั้งแต่เช้า ฉันจะบ้าตายกับพวกมันเปิดเทอมวันแรกก็กรี๊ดกร้าดกันใหญ่

“เน้ๆ! กรี๊ดอะไรจ๊ะสาวๆ” ฉันเดินเข้าไปถามด้วยความสงสัย

“อ้อ!...แกมาดูนี้สินมเปรี้ยว ปู้จายย หล่อๆทั้งนั้นเลยยย ^.,^”

ลูกหว้าพูดขึ้น พร้อมกับทำหน้าหื่น ฉันว่าละอย่างยัยแฝดแสนหื่นสองคนนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องผู้ชายแน่นอน แต่เอ๊ะ!! มันเรียกฉันว่านมเปรี้ยวนิ อร้ายยยยย!!!!! ฉันไม่ชอบเลยยยย

“นี้ๆ!! ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วห๊ะ! ว่าฉัน ชื่อ ‘ดัชมิลล์’ ไม่ใช่นมเปรี้ยววว -_- ” ฉันพูดอย่างเหลืออด

“555+ ก็ชื่อแก มันหมายถึงนมเปรี้ยวนี้น่า ^^ ” ลูกหว้ามันยังคงล่อฉันต่อ

“หนอยย ~ ~ แกอยากตายใช่ไหม ยัยหว้า !@#$^&*)(@$%#$@+_)(*”

“เน้!! ตกลงพวกแกจะดูหรือว่าจะตีกัน” ในขณะที่ฉันกับยัยหว้ากำลังจะลงมวยกันยัยแพรก็ขัดขึ้น

“ไหนๆ ฉันขอดูหน่อยสิ มันเป็นอะไรหรอ ” ฉันเดินเข้าไปถามยัยลูกแพร ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องผู้ชายพลาดไม่ได้ค่า ><

“มันเป็นการประกวดดาวเดือนของมหาคริสตินน่ะ  ฉันกับยัยหว้าเลยมาดูหน้าว่าที่สามีในอนาคต โฮ๊ะๆๆ!!” เอิ่มมม…ดูมันหัวเราะ -_-

“ไหนๆๆ มีใครหล่อมั้งฉันขอดูมั้งสิ ”ฉันแย่งโทรศัพท์ของยัยแพรมาดูอย่างรวดเร็ว ว๊ายยยย คนนี้หล่อมากกก~ ~ ~ คนนี้ก็เท่ ว๊ายยยยย!! นี้ไงสามีฉัน 555+ ^^ คนนี้..เห้ยยยย!!!!!! ฉันค้างที่รูปผู้ชายคนหนึ่ง ที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี ดวงตาคู่นี้ที่ฉันเคยมอง รอยยิ้มนั้นฉันจำมันได้ ไม่!! ไม่ๆๆ มันไม่จริงใช่ไหม?? น้ำตาฉันค่อยๆไหลออกมา นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไม่ได้เห็นใบหน้านี้ T^T

“นี้ๆ ยัยมิลล์ แกเป็นไรอ่ะ!!! แกร้องทำไม!! ”ยัยแพรที่เห็นฉันยื่นอึ้งไม่พูดอะไร แถมน้ำตาเจ้ากรรมมันยังไหลอีก T^T ถามฉันด้วยความตกใจ

“ฉะ..ฉันเจอ..ฮึก ฮึก… ฉันเจอ ฮือออ ~ ~” ฉันพูดไม่ออก T_T

“ไหนๆ เอามานี้ฉันดูเอง ”ยัยหว้าแย่งโทรศัพท์จากมือฉันไปดู

“เห้ยยย!!! นี้มัน..นี้มันพี่ซันซัสนี้หว่า…โห้ยยย หล่อขึ้นเยอะเลย”

“ห๊ะ!!! ไหนๆฉันขอดูบ้างสิ โอ้โห้วววว พระเจ้า! จริงรึนี้ ดูดีขึ้นเยอะเลย”

“โห้ยย…ไม่น่าเชื่อจริงๆ พี่เขาพัฒนามากเลยว่ะ จากหนุ่มขี้อาย ตอนนี้แม่งลงสมัครเป็นเดือนของมหาลัยเลย”

“เออนั้นดิ พอดูตอนนี้ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเคยเป็นแฟนยัยมิลล์”

หนอยย~ ~ ~ยัยคู่แฝดนรกมันนินทาฉันงั้นหรอ ฮืออ…

“นี้ ยัยมิลล์แกอย่าเสียใจไปเลย แกเป็นคนทิ้งพี่เขาเองนะ”

“ใช่ แกนี้มันโง่จริงๆเลยที่ทิ้งพี่เขา”

“เอ้า!! ก็พวกแกไม่ใช่หรอ เป็นคนบอกให้ฉันไปเลิกกับพี่ซันอ่ะ ”ใช่ เพราะพวกมันทั้งคู่พูดให้ฉันหวั่นไหว จนฉันไปเลิกพี่ซันที่ฉันคบมาเมื่อ2ปีก่อน

“ก็ตอนนั้น พี่ซันไม่หล่อขนาดนี้ นีน่า แถมยังชอบทำตัวขี้อายอีกด้วย น่าเบื่อจะตายผู้ชายแบบนั้น” ยัยหว้าพูดขึ้น

“ใช่ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่ให้แกเลิกกันหรอก” ยัยแพรพูดด้วยใบหน้าที่สำนึกผิด แต่จะโทษว่าเป็นความผิดของยัยหว้ากับยัยแพรก็ไม่ได้ ฉันมันหวั่นไหวเอง จนทำให้เราต้องเลิกกัน

“ช่างเถอะ!! เรื่องมันก็ผ่านมานานล่ะ พี่เขาคงมีคนใหม่ไปแล้วล่ะ” ใช่ ฉันว่าเขาคงมีแฟนใหม่ไปแล้ว

“แต่ เดียวน่ะ มิลล์ฉันว่าบ้างที ที่พี่ซันไปสมัครดาวเดือนเนี้ย บ้างทีพี่เขาอาจจะอยากทำให้แกเสียดายก็ได้น่ะ ” เมื่อยัยแพรพูดขึ้น คำพูดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของฉัน

‘คอยดู!! พี่จะทำให้มิลล์เสียดาย ที่ทิ้งพี่ไป’ ใช่..ฉันจำคำพูดนั้นได้ดี

“แต่ ฉันว่าบ้างที พี่เขาก็ไม่ได้ทำแบบนั้นก็ได้ พวกเราก็รู้นิสัยพี่ซันนิ เขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นหรอก” ยัยหว้าพูด นั้นก็จริงเพราะพี่ซันไม่ใช่คนที่จะมาคิดแค้นใครหรอก

“โอ้ยยย ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นละ พอๆๆ เลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า”ฉันพูดขึ้น

“เออใช่ จะพูดถึงทำไมเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ไปหาขนมหวานกินกันดีกว่า” ยัยหว้าเอยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส อร้ายยย..ขนมหวาน

“ไปๆ ไปกินขนมหวานกันนน”  ฉันหิวววว …

“แหมๆ ยัยนมเปรี้ยวเมื่อกี้ยังดราม่าอยู่เลย แต่พอพูดถึงเรื่องกินละ ดี๊ด๊าเชียววน่ะ ” ยัยลูกแพรพูดประชดใส่ฉัน

“แล้วไงอ่ะ นั้นมันคนละเรื่องกันเว้ยยย!!! แต่ตอนนี้ฉันหิวละ”ฉันพูดขึ้นอย่างไม่แคร์

“เออใช่ วันนี้ฉันเห็นร้านขนมหวานเปิดใหม่แถวๆหน้าโรงเรียนด้วยล่ะ”สมแล้วที่เป็นยัยลูกหว้า รู้ทุกอย่างที่มีของกิน555+

“ไปๆๆๆ งั้นไปกันเลยยย ขนมหวานจ้า รอแม่แปปน่า~ ~ ~”

“ต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นนมเปรี้ยวคนเดิม”

“นี้!! ก็บอกแล้วไงว่าชื่อ ‘ดัชมิลล์’ ” ฉันเน้นเสียงเพื่อให้พวกมันได้ยินชัดเจน

“ฉันว่าแกควรจะชินได้แล้วนะ ยัยนมเปรี้ยวว 555+”

“หนอยยย~ ~ แกตายซะ อย่าอยู่เลย อีแฝดนรก ย๊ากกกกก...”

ฉันกระโดดเตรียมตัวที่จะถีบยัยคู่แฝดนั้น แต่อยู่ๆเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะอยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้วิ่งเข้ามาตัดหน้าฉันจนฉันล้มหน้าทิ้ม อู้ยยย….เจ็บเป็นบ้า ใครว่ะ!! บังอาจมาทำให้หน้าสวยๆของฉันต้องหม่นหมอง  เดียวแม่จะด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลย

“นี้!! ทำไมเดินไม่ดูทางเลยห๊ะ… ไม่เห็นหรอว่ามีคนอยู่ตรงนี้ จะรีบไปตายรึไงฟะ!” ฉันกำลังด่าผู้ชายที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าเก็บของที่ตกอยู่ แล้วเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา พระเจ้า!!!! ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าหวานเท่าเขาเลยจริงๆ ผิวหน้าเนียนใส ขาวอมชมพูนั้น ปากบางยักได้รูป ผมสีน้ำตาล มันช่างเหมาะ อร้ายยย..เลือดกำเดาจะไหล -.,-

เอาแล้วไง!!!! ดัชชมิลล์ จะหวั่นไหวกับใครล่ะ

โปรดติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ

เขียนเรื่องแรกผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ  ^^