ภูตดอกไม้กับองค์ชายหงส์

ก่อกำเนิด 

ณ ดินแดนมนุษย์ ภูเขาหลิงเจียน ป่าทางทิศเหนือแห่งเมืองเป่ยยง ป่าเงียบสงบ สัตว์ป่านานาชนิดต่างดำเนินชีวิตอย่างสงบสุข ดอกไม้นานาพันธุ์ผลิบานชูช่อขาว ชมพู เหลือง ส้ม และสีเขียวไล่ระดับสีของใบไม้ อวดสัตว์ป่าน้อยใหญ่มาเป็นเวลานาน ภูเขาแห่งนี้ไร้ผู้บุกรุกมาเป็นเวลาร้อยปี เพราะข่าวลือที่ว่าป่าแห่งนี้มีผีสาง คนตัดไม้ต่างพากันลือว่าใครที่เข้ามายังภูเขาแห่งนี้ ล้วนแต่ไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน หรือกลับไปแล้วต่างจำอะไรไม่ได้ หรือบางคนถึงขั้นสติฟั่นเฟือน สติแตกไปก็มี 

เรื่องกล่าวขานนี้เกิดขึ้นเมื่อมีข่าวลือว่า มีคนตัดไม้เข้ามายังภูเขาแห่งนี้ และได้เก็บดอกไม้ชนิดหนึ่งสีขาวดอกใหญ่กลับบ้าน เพียงเพื่อจะนำกลับไปให้กับบุตรสาวของเขาที่กำลังป่วยและกำลังจะตาย นางได้สูดดมดอกไม้นั้นและได้กลิ่นหอมเป็นพิเศษ จึงขอให้ท่านพ่อของนางนำไปต้มเป็นชาให้นางกิน เพราะตั้งแต่เกิดมานั้น นางยังไม่เคยได้พบเจอดอกไม้งดงามเช่นนี้ หลังจากนางได้ดื่มน้ำชาดอกไม้ประหลาดนั้นเข้าไป 

วันต่อมาอาการป่วยของนางก็หายไปอย่างกับปลิดทิ้ง สร้างความประหลาดใจกับผู้เป็นพ่อยิ่งนัก จึงนำเรื่องนี้ไปเล่าให้หมอยาในตลาดฟังและเล่าต่อๆ กันเรื่อยๆ จนกระทั่งมีผู้คนมากมายที่จะเข้ามายังภูเขาแห่งนี้เพราะต้องการดอกไม้เหล่านั้นไปขาย ต่างก็ว่าเป็นดอกไม้วิเศษกินแล้วหายป่วยไข้ไป่ลู่จิ่วจึงต้องปกป้องทุ่งดอกไม้ร้อยลี้ของนางที่นางสร้างขึ้นมาเองกับมือ ด้วยวิธีการต่างๆ นานาไม่ให้ใครได้เข้ามายังภูเขาของนางอีกชาวบ้านจึงกล่าวขานกันไปต่างๆ นานา บ้างก็ว่ามีภูตผีคอยดักทำร้าย มีเทพคอยปกปักษ์รักษาหรือจนกระทั่งมีผีผู้หญิงคอยปกป้องป่าแห่งนี้แต่หามีใครรู้ว่า ป่าแห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของภูตดอกโบตั๋น 

ไป่ลู่จิ่ว เติบโตมาจากภูเขาหลิงเจียน นางเป็นภูตดอกโบตั๋นสีขาว ผิวของนางขาวนวล ตากลมโต ปากเล็กเป็นกระจับจมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้ารูปไข่ สีขาวนวลครีม นั้นคือสีชุดของนาง บนศีรษะของนางนั้นประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีขาวและชมพูอ่อนอาวุธประจำตัวของนางคือ พัดหมู่ตาน ซึ่งได้รับมาจากเทพผู้เฒ่าหลิงเจียน ผู้ดูแลเขาหลิงเจียนแห่งนี้ ไป่ลู่จิ่วนางเกิดมาจากดอกโบตั๋นและเริ่มบำเพ็ญเพียรมาเป็นเวลา 500 ร้อยปีแล้ว บัดนี้นางกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นเซียนท่านเทพผู้เฒ่าแห่งภูเขาหลิงเจียนจึงลงมาหานางที่ทุ่งดอกไม้ร้อยลี้ 

“เสี่ยวไป่” เสียงอ่อนโยนแต่มีพลังของท่านเทพผู้เฒ่าเรียกหาไป่ลู่จิ่ว จากใต้ต้นโบตั๋นที่กำลังผลิดอกสีขาว ท่านเทพผู้เฒ่านั่งลง พร้อมรินชาดอกโบตั๋น จิบเบาๆ 

“เจ้าค่ะ ท่านผู้เฒ่า” ไป่ลู่จิ่วหายตัวออกมาจากบ้านต้นไม้ของนาง และออกมานั่งข้างๆ คำนับท่านเทพผู้เฒ่าอยู่ตรงหน้า 

“นั่งก่อนเถิดศิษย์ข้า ลำบากเจ้าแล้ว” จริงๆ แล้วไป่ลู่จิ่ว ได้รับการฝึกฝนเคล็ดบำเพ็ญเพียรมาจากท่านเทพผู้เฒ่านั่นเองท่านเทพผู้เฒ่าจึงเอ็นดูนางเป็นพิเศษ 

“ข้าจะลำบากได้อย่างไรเจ้าคะ ในเมื่อ 500 ปีมานี้ ท่านผู้เฒ่าดูแลข้ามาเป็นอย่างดี ทั้งยังรับข้าเป็นศิษย์ของท่านอีกเท่านี้ข้าก็สบายที่สุดแล้วหล่ะเจ้าค่ะ” นางช่างพูดช่างเจรจา ท่านเทพผู้เฒ่าจึงเอ็นดูนาง และนางเป็นผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ท่านเทพผู้เฒ่าจึงมอบอาวุธวิเศษให้แก่นาง เพื่อปกป้องภูเขาแห่งนี้ 

“เจ้าก็ยังช่างเจรจาเหมือนเคย” ท่านเทพผู้เฒ่าพูดและยิ้มด้วยความอ่อนโยน 

“วันนี้ท่านผู้เฒ่า จะมาฝึกวิชาอะไรให้ข้าหรือเจ้าคะ หรือท่านจะพาข้าไปที่ใดกัน” นางถามท่านเทพด้วยความสงสัย 

“วันนี้ข้ามาแจ้งข่าวแก่เจ้า” ท่านเทพผู้เฒ่าพูดด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้า 

“ข่าวดีหรือร้ายเจ้าคะท่านผู้เฒ่า ถ้าข่าวร้ายข้าขอไปก่อนนะเจ้าคะ” นางทำท่าจะหายตัว 

“ข่าวดี เจ้ากำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นเซียน” ท่านเทพผู้เฒ่ารีบชิงพูด ก่อนที่นางจะหายตัวไปอีก 

“จริงหรือเจ้าคะ ท่านผู้เฒ่า ข้ากำลังจะได้เป็นเซียนจริงๆ หรือเจ้าคะ” นางถามท่านเทพผู้เฒ่าด้วยความดีใจ 

“จงเตรียมตัวให้พร้อม อีก 10 วันให้หลัง ข้าจะมารับเจ้าไปเข้าเฝ้าองค์เทียนตี้” ท่านเทพผู้เฒ่ากล่าวกับนางก่อนจะกลับ 

“ข้ากำลังจะเป็นเซียนแล้ว” รอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้า ไป่ลู่จิ่วดีใจ วิ่งออกไปกลางทุ่งดอกไม้ร้อยลี้ หมุนตัวท่ามกลางดอกไม้อย่างสุขใจและล้มตัวลงนอนมองท้องฟ้าสีฟ้าที่ตัดกับเมฆสีขาวที่ลอยสลับกันไปมา แล้วเผลอหลับไปในที่สุด 

ในที่สุดวันที่นางรอคอยก็มาถึง ภูตินกกระจิบตัวเล็กๆ บินไปมาวุ่นวายภายในบ้านต้นไม้ ช่วยกันแต่งตัวให้นางเพื่อเข้าเฝ้าเทียนตี้ วันนี้นางสวมชุดสีขาวนวล ประดับเลื่อมสะท้อนกับแสงแดดวับวาวๆ ใบหน้าขาวผ่อง ปากเล็กๆ สีแดงเลือดนก ประดับศีรษะด้วยมงกุฎดอกไม้สีชมพู สีโอรสและแซมด้วยสีขาว นางยิ้มอยู่หน้ากระจกราวกับเด็กน้อยที่ได้รับของเล่นที่ถูกใจ 

“เสี่ยวไป่ เจ้าพร้อมแล้วหรือไม่” ท่านเทพผู้เฒ่าแต่งกายด้วยชุดสีฟ้าอ่อน สลับสีฟ้าเข้มมองดูสง่างาม สบายตา และใช่แล้วท่านคือเทพแห่งฟ้าฝน ผู้ดูแลให้ฝนตกต้องตามฤดูกาล มีจิตใจเยือกเย็น อ่อนโยน ไร้ซึ่งคู่ครอง เพราะถือศีลพรหมจรรย์ 

“ข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ ท่านผู้เฒ่า” นางเดินออกมาพร้อมกับภูตดอกไม้เล็กๆ ที่บินออกมาพร้อมกับนาง สายตาของนางสดใสดั่งหยาดน้ำค้างรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้านั้นช่างมีความสุข 

“งั้นเราเดินทางกันเถิด องค์เทียนตี้มีงานเลี้ยงแต่งตั้งเซียนในวันนี้ อย่าช้าอยู่เลย” แล้วนางก็เดินมาจับที่แขนท่านเทพผู้เฒ่า พร้อมหายตัวมาอยู่หน้าตำหนักสวรรค์