ฉันไม่เคยได้รับแม้แต่เศษเสี้ยวความสนใจจากเขาเลยด้วยซ้ำ
ต่อให้พยายามเรียกร้องมากเท่าไร
สุดท้ายสิ่งที่ได้กลับคืนมา คือ...ความว่างเปล่าแสนเย็นชาและความจริงที่ว่าเขาไม่ได้รักฉัน
รู้ทั้งรู้
แต่ยังปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเหยียบย่ำซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนโง่
เลิกได้แล้ว
ได้โปรดทะนุถนอมและรักตัวเองสักทีเถอะ
อย่าทำตัวน่าสมเพชไปมากกว่านี้อีกเลย
ไม่เห็นหรือไงว่าทุกคนที่นี่กำลังมองเธอด้วยแววตาเหยียดหยาม
และในวินาทีนั้นเอง
ฉันรู้สึกราวกับมีมือของใครสักคนฉุดกระชากออกจากโซ่พันธนาการ
มองคนตรงหน้าแล้วแค่นเสียงหัวเราะอย่างไม่ยินดียินร้าย
เอาล่ะอลิซ
มันถึงเวลาที่ควร ‘พอ’ สักทีกับความสัมพันธ์ที่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตาม
ฉันควรเริ่มต้นใหม่
แต่เอ๊ะ!!?
ทำไมผู้ชายคนใหม่ของฉันมันถึงได้...“โอ๊ยยย!!”
“ร้องทำไม”
“มะ...มีดบาด”
“อืม” เขาเลียเลือดสดๆ ที่ไหลอาบน้ำแล้วดูดบาดแผลแทนการห้ามเลือด
มันไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องและฉันรู้สึกกลัว
“ทำแผล ฉันต้องทำแผล”
“ทำให้อยู่นี่ไง”
“ไม่ใช่แบบนี้”
“เอาใจยากจัง”
“ฉันไม่ได้เอาใจยากแต่พี่มันโรคจิต คนโดนมีดบาดก็ควรใส่ยาทำแผลสิ ใครเขาดูดเลือดกันแบบนี้บ้าง”
“ไม่อยากให้พี่ดูดเลือดแล้วหนูอยากให้พี่ดูดอะไรล่ะ”
*** ** ***
Guest
